Προσπάθειες να Κάνω Κάτι με τη Ζωή, του Χέντρικ Γκρουν
Βόρειο Άμστερνταμ, Ολλανδία. Ο Χέντρικ Γκρουν είναι ένας 83χρονος που ζει σ' έναν οίκο ευγηρίας. Αυτό είναι το ημερολόγιο που κράτησε σε ηλεκτρονική μορφή επί ένα χρόνο, καταγράφοντας την καθημερινότητά του, τις σκέψεις του, τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής του. Σαρκασμός, μαύρο χιούμορ, αλλά και μια υπόκωφη τρυφερότητα και νοσταλγία χαρακτηρίζουν τα γραπτά του. Κάθε μέρα συνοδεύεται από ένα μικρό σε έκταση κείμενο -από μισή έως μιάμιση σελίδα- και ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός του κόσμου ενός υπερήλικα σε μια από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης.
Πως βλέπει λοιπόν τα πράγματα ένας γέροντας χωρίς οικογένεια, με σταθερό πρόβλημα ακράτειας -η σταθερότητα είναι πρόοδος στην ηλικία σας, του λέει ο γιατρός- αλλά και με μια σπίθα για ζωή, που παραμένει δυνατή παρά τους αιώνες των χρόνων που τον περιτριγυρίζουν;
Πρώτον, δημιουργείς μια Λέσχη ανθρώπων, στην ίδια ηλικία με σένα και με τις ίδιες ανησυχίες με σένα. Κάπως έτσι η ζωή -όπου κάθε μέρα πια είναι μοναδική- δεν περνάει απλώς με κουτσομπολιό, τσάι πλάι στο παράθυρο και κρέμα μετά το δείπνο αλλά περιλαμβάνει:
Επισκέψεις σε μουσεία με διάλειμμα για ένα καλό κρασί συνοδεία μεζέδων, μαθήματα γκολφ, μαθήματα δημιουργικής μαγειρικής, σινεμά για να δεις το Cars της Disney σε 3D παρέα με δεκάδες πιτσιρίκια, αλλά το κυριότερο: αγωνιστική συσπείρωση απέναντι στην τεχνοκρατική διεύθυνση του οίκου ευγηρίας που αυθαίρετα θεωρεί -όπως κάθε αντίστοιχη διεύθυνση σε έναν νεοφιλελεύθερο κόσμο- πως πλέον είσαι ένα περιττό βάρος στην κοινωνία και πως θα έπρεπε να αισθάνεσαι ευγνώμων που υπάρχει ακόμα αυτή η τεχνοκρατική διεύθυνη κι έχεις ένα πιάτο φαγητό κι ένα κρεβάτι να κοιμάσαι.
Ο Χέντρικ, ο Έβερτ, ο Χρααμ, η Έιφιε, η Χρίτγιε είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες που θα αντισταθούν απέναντι στη λαίλαπα του χρόνου και της απαξίωσης που τους επιφυλάσσει ο δυτικός πολιτισμός, σε όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη του. Θα αποδείξουν ότι δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο κανενός, ακόμα και όταν ο Έβερτ θα χάσει το πόδι του λόγω διαβήτη, ή όταν η Χρίτγιε θα μάθει πως οδεύει αργά αλλά σταθερά στα σκοτάδια του Αλτσχάιμερ. Θα μας μάθουν πως τίποτε δεν τελειώνει οριστικά αν δεν επιθυμούμε εμείς να τελειώσει και κυρίως -έστω και στα 80 τους- θα αντιληφθούν ότι το να αντιστέκεσαι σε κάθε μορφή αυθαίρετης εξουσίας που κανονίζει για σένα χωρίς εσένα, είναι ένα υπέροχο πράγμα γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός!
Είναι οι άνθρωποι που πέρασαν μια ήρεμη, τακτοποιημένη ζωή -με τα πάνω και τα κάτω της- αλλά πάντα, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις και που πλέον στη δύση αυτής της πορείας διαπιστώνουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Γιατί γίνονται τόσες περικοπές στο σύστημα υγείας; Γιατί η κυβέρνηση απεργάζεται τρόπους να περιορίσει τα δικαιώματα των τροφίμων των γηροκομείων, την ώρα που πλήρωναν κανονικά τις ασφαλιστικές τους εισφορές για μια ολόκληρη ζωή; Γιατί η διευθύντρια κυρία Σταλβάχεν είναι τόσο σκύλα και τους συμπεριφέρεται σαν διευθύντρια σχολείου που έχει να αντιμετωπίσει άτακτους μαθητές;
Εύκολα το ημερολόγιο αυτό θα μπορούσε να γίνει μελό. Όμως ο κ. Γκρουν δεν είναι μελό. Δεν είναι μίζερος αλλά αξιοπρεπής. Δεν είναι πειθήνιος αλλά επαναστάτης. Δεν είναι νεκρός -ακόμα- αλλά ζωντανός. Και δεν θέλει -ακόμα- να πεθάνει.
Εξάλλου, έχει προγραμματίσει ένα ταξίδι οινογνωσίας για την επόμενη χρονιά. Και όπως λέει, «όσο κάνεις σχέδια, η ζωή συνεχίζεται...»
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ
του Χέντρικ Γκρουν
σελ. 416-εκδ. Πατάκη
μτφ. Μαργαρίτα Μπονάτσου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου