Πεθαίνοντας την Άνοιξη, του Ραλφ Ρότμαν

Διακόσιες σελίδες μεστού κειμένου. Διακόσιες σελίδες για τη φρίκη του πολέμου και για το τέλος της αθωότητας. Μια τρανή απόδειξη πως αν ένας συγγραφέας έχει κάτι να πει και ξέρει πως να το κάνει, δεν χρειάζεται σελίδες επί σελίδων για να το πετύχει. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, πέφτουν οι λέξεις σαν σφαίρες και ο στόχος επιτεύχθηκε. 

Το «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» είναι το πρώτο βιβλίο του -όπως διαβάζουμε- πολυβραβευμένου Γερμανού συγγραφέα που μεταφράζεται στα Ελληνικά. Πρόκειται για ένα βιβλίο που το χαρακτηρίζει η λέξη «αντί»: αντιπολεμικό, αντιηρωικό, αντιφασιστικό. Αποτελεί επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο συγγραφέας δεν ζούσε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, κι όμως, οι περιγραφές που προσφέρει στον αναγνώστη, είναι γραμμένες λες και τις έζησε ο ίδιος. 
Το «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» είναι η ιστορία δύο 17χρονων αγοριών, του Βάλτερ και του Φίτε, που ζουν και εργάζονται σε ένα αγρόκτημα της Γερμανίας, στην κοιλάδα του Ρουρ. Ο αχός του πολέμου τους αφήνει αδιάφορους, τον γνωρίζουν μόνο και μόνο από το γεγονός ότι αναγκάζονται να αρμέγουν τις γελάδες και να δίνουν το γάλα στη Λαϊκή Τροφοδοσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος που με τη σειρά της το στέλνει στο Μέτωπο. Ένα Μέτωπο «που είναι παντού», όπως λέει κάποια στιγμή ο Φίτε. Και είναι παντού, επειδή ο πόλεμος οδεύει προς το τέλος του, το Ανατολικό Μέτωπο έχει καταρρεύσει και οι Ρώσοι έχουν πάρει φαλάγγι τους Ναζί, καταδιώκοντάς τους ως το Βερολίνο. 
Είναι η εποχή που το Γ Ράιχ, μπροστά στην επικείμενη ήττα, επιστρατεύει ό,τι έχει και δεν έχει προκειμένου να γλιτώσει το αναπόφευκτο: αυτό περιλαμβάνει και την επιστράτευση ανήλικων, όπως ο Βάλτερ και ο Φίτε, που από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθούν ντυμένοι με τη στολή των Waffen SS, στο δρόμο για το μέτωπο της Ουγγαρίας.

Πώς μαθαίνεις έναν 17χρονο να πολεμά; Πως τον εκπαιδεύεις να σκοτώνει στο όνομα μιας άρρωστης ιδεολογίας, πώς τον παίρνεις με τη βία από το σπίτι του, από τα ζωντανά του, από το δάσος με τις οξιές του, από το ήρεμο ποτάμι πλάι στο σπίτι του, από τις ανέμελες ποδηλατάδες του και τον οδηγείς σε ένα ζοφερό μέρος που κυριαρχούν η πείνα, ο πόνος, η φρίκη η ίδια; 

Η πάλαι πότε περίφημη γερμανική πολεμική μηχανή καταρρέει. Οπισθοχωρεί μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Ο ανεφοδιασμός πάσχει την ώρα που τα ρωσικά βομβαρδιστικά σπέρνουν ανενόχλητα το θάνατο. Το ηθικό των ανδρών πέφτει. Η υπεροψία των Ναζί αξιωματικών πνίγεται στο σναπς και στην ψευδαίσθηση αυτού που κάποτε υπήρξε. Κάθε σπιθαμή γης προς την υποχώρηση μετατρέπεται σε νεκροταφείο.
Μπροστά σε αυτή τη φρίκη και τον παραλογισμό, ο Φίτε λιποτακτεί. Ο Βάλτερ, ο αδελφικός του φίλος βρίσκεται εκεί την ύστατη ώρα και προσπαθεί να τον σώσει. Ανάμεσα σε γράμματα που παίρνει από τη μητέρα του -μαζί με πακέτα φτηνών τσιγάρων- και σε εκείνα που στέλνει στην αγαπημένη του, εκείνη που τόσο άκαρδα αποδοκίμασε τον έρωτά του πριν φύγει για το μέτωπο. 
Και η υποχώρηση συνεχίζεται. Μέχρι το τέλος. Μέχρι το σημείο που δεν υπάρχει άλλο μέρος για να υποχωρήσει κανείς. Από τη μια πλευρά οι Ρώσοι, από την άλλη οι Αμερικανοί. Το τέλος του πολέμου, αλλά όχι και της φρίκης....

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
του Ραλφ Ρότμαν
σελ. 208-εκδ. Καστανιώτη
μτφ. Μαρία Αγγελίδου