Η Πρόταση (Λία ΙΙΙ)

- Έχεις γκόμενα;
- Ορίστε;
- Τι ορίστε; Ρωτάω αν έχεις γκόμενα.
- Προς τι η ερώτηση;
- Τι να σου πω; Μυστήριο τρένο είσαι. Δεν μοιάζεις με τους άλλους άνδρες, για αδελφή δεν σε κόβω, τις μυρίζομαι εγώ τις αδελφές γιατί έχω καεί στο παρελθόν από δαύτες αλλά ούτε και αρσενικό εκατό τοις εκατό είσαι.
- Συγγνώμη;
- Ε γάμησέ με, με τα ορίστε και τα συγγνώμη συνέχεια!
Η Λία τσίτωσε. Άναψε ένα τσιγάρο, τράβηξε μια γενναία ρουφηξιά, ήπιε μια γουλιά από το φρέντο της και έγειρε πιο αναπαυτικά στον ήλιο.
- Λία, τι ακριβώς θέλεις να μάθεις;
- Εσένα.
- Για ποιο λόγο;
- Έτσι. Γνωριζόμαστε χρόνια τώρα και όμως δεν σε ξέρω. Το παθαίνω αυτό με τους ανθρώπους. Ειδικά με εκείνους που είναι πιο κοντά μου. Τους έχω δίπλα μου, στη ζωή μου και όμως στην πραγματικότητα δεν τους γνωρίζω. Σου έχει συμβεί ποτέ αυτό;
- Μμμμ, δε νομίζω.
- Ναι καλά, μαλακίες λες.
- Σε ενοχλεί πολύ να μη συμφωνεί ο άλλος μαζί σου, έτσι δεν είναι;
Δεν απάντησε. Με κοίταξε ρουφώντας το τσιγάρο της, καθισμένη σταυροπόδι, έχοντας πλήρη γνώση της επιβλητικής παρουσίας της. Τα νύχια της ήταν βαμμένα σε χρώμα ροδακινί, ασορτί με το πανάκριβο σύνολο που φορούσε, το οποίο για τα δικά μου γούστα ήταν μάλλον υπερβολικό για να μην πω παράταιρο με την εικόνα μιας γυναίκας που πίνει καφέ στις 10 το πρωί και είναι ντυμένη έτσι.
- Κάποια στιγμή σκέφτηκα να σε πηδήξω.
- Ορίστε;
- Εντάξει, είσαι μαλάκας. Αλλά είσαι καλός μαλάκας. Και αν έχεις γκόμενα, που δε νομίζω ότι έχεις, πράγμα που μου κάνει εντύπωση καθώς οι μαλάκες έχουν μεγάλη ζήτηση στα χαζόμουνα και στις καριόλες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ξέρεις ποιες λέω; Εκείνες που στο παίζουν του σπιτιού αλλά είναι του σχοινιού και του παλουκιού. Τις ξέρω καλά εγώ αυτές.
- Το συντακτικό σου σπάει κόκαλα σήμερα.
- Ξέρεις τι μας ενώνει; Η μαλακία σου. Η αγαθοσύνη σου για να στο πω κομψά να το καταλάβεις. Σπάνια βρίσκεις άντρα, εγώ τουλάχιστον, που να μην πιάνεται το σαγόνι μου από τη βαρεμάρα μαζί του και να μην μου την έχει πέσει. Ή στη χειρότερη, να μην του την πέσω εγώ.
- Σε ενοχλεί που δεν στην έχω πέσει;
- Και ναι και όχι. Από τη μια ξέρεις, είναι η γυναικεία φιλαρέσκεια. Όχι γιατί είσαι τεκνό, που δεν είσαι αλλά επειδή έχεις κάτι. Για άντρας έχεις μυαλό. Σπάνιο. Από την άλλη γουστάρω που σε ξέρω έτσι και έχουν τεθεί όρια στη σχέση μας. Αν μπει το γαμήσι στη μέση από κάπου αλλού θα χαθεί η μαγεία.
- Σε απασχολεί καθόλου το ενδεχόμενοο τι ακριβώς σκέφτομαι εγώ;
Με κοίταξε περίεργα ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Το τσιγάρο της είχε φτάσει στο φίλτρο, είχε σβήσει και όμως εκείνη εξακολουθούσε να το κρατάει ανάμεσα στα δάχτυλά της.
- Όχι. Θα' πρεπε;
Χαμογέλασε και αποφάσισε να αφήσει τό φίλτρο στο τασάκι.
- Σε πειράζω, είπε χαμογελώντας.

Βρεθήκαμε ξανά το ίδιο βράδυ.
Η Λία ήρθε στο ραντεβού ελαφρώς μεθυσμένη. Και θυμωμένη. Παράγγειλε ένα τζιν με τόνικ και μόλις το ποτήρι έφτασε μπροστά της, ήπιε το μισό χωρίς ανάσα. Άναψε τσιγάρο.
- Πως πάνε τα κέφια; Ρώτησε λες και μόλις εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκε την παρουσία μου.
- Καλά, εσύ;
- Λοιπόν, σκεφτόμουν, σου βρήκα δουλειά.
Η Λία γνώριζε καλά την κατάστασή μου. Θύμα της κρίσης ήμουν και παρέμενα, με τις δουλειές να είναι κλειστές και με τα χρέη ανοιχτά να τρέχουν ωσάν μαραθωνοδρόμοι. Είχε προσφερθεί να μου δώσει δανεικά, τα οποία αρνήθηκα. Με διαολόστειλε, αρνήθηκα ξανά, με διαολόστειλε πάλι.
- Για πες.
- Έχω μια θεία. Εξηντάρα. Καλοβαλμένη, μη νομίζεις. Πρώτη ξαδέρφη του πατέρα μου. Αριστέα Δανιηλίδη. Την ξέρεις;
- Από που;
- Από τα λεφτά της. Η μισή Εκάλη είναι δική της. Της την άφησε ο άντρας της όταν πέθανε. Τρελά λεφτά.
- Και;
- Είναι ευαίσθητη.
- Ορίστε;
Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καπνός στα πνευμόνια της ή η απορία μου έτσι όπως εκφράστηκε, ωστόσο η Λία πνίγηκε από τα γέλια, βήχοντας βραχνά, έχοντας μια πονεμένη όψη στο πρόσωπό της η οποία εξαφανίστηκε λίγες στιγμές μετά.
- Τα πράγματα είναι απλά. Η θεία βαρέθηκε τις γάτες που δεν έχει και θέλει συντροφιά. Αντρική συντροφιά.
- Όταν λες συντροφιά, τι εννοείς;
- Ε ξέρεις, καμία βόλτα με το αυτοκίνητο, κανένα δείπνο σε εστιατόριο των βορείων προαστίων. Α, της αρέσει και η ποίηση. Μπορείς να της διαβάζεις ποίηση. Ε τώρα αν θέλει να σου πάρει και καμιά πίπα, στη ζωή είναι και αυτά. Χαρούμενη θα την κάνεις και συ θα ξαλαφρώσεις...
Η Λία Καραμανδάνη με δούλευε ψιλό γαζί. Ένοιωθα κάθε πόρο του κορμιού της να διασκεδάζει μαζί μου, να κοροιδεύει την κατάστασή μου την οποία υποπτευόταν, τα χρέη μου είχαν γίνει ρυτίδες στο πρόσωπό μου που πλήθαιναν μέρα με τη μέρα, χαρακώνοντας τα τριανταεφτά μου χρόνια.
- Είσαι ανόητη, της είπα και σηκώθηκα να φύγω.
Δίχως να κουνηθεί από τη θέση της, άπλωσε το χέρι της και με κράτησε.
- Ώπα, ώπα, χαλάρωσε μωρό.
- Άσε το χέρι μου, της είπα αυστηρά.
- Άσε με να σου εξηγήσω. Εντάξει, μαλακία είπα. Ίσως η πίπα να μην είναι στο πρόγραμμα.
- Το διασκεδάζεις έτσι;
- Ποιο πράγμα;
- Η κυρία Λία Καραμανδάνη βρήκε νέο παιχνίδι. Έναν άντρα που δεν τον θεωρεί εκατό τοις εκατό αρσενικό γιατί δεν την πήδηξε ή τουλάχιστον δεν προσπάθησε να την πηδήξει ποτέ, που βγαίνει μαζί του για καφέ που και που ή για ένα ποτό, που μιλάνε, που του λέει ό,τι μαλακία της κατέβει στο κεφάλι...
- Το παρατραβάς...
- Νομίζεις;
- Ναι φίλε. Το νομίζω. Άκουσέ με..
- Όχι Λία, εσύ θα με ακούσεις. Όταν το θυμάσαι μπορείς να γίνεις ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος αν και διατηρώ ακόμα σοβαρές επιφυλάξεις για τον τρόπο που κινείσαι, που φέρεσαι και μιλάς. Αλλά ΟΚ, μπορώ να ζήσω με αυτά. Στην τελική, για τη ζωή σου πρόκειται. Δικαίωμά σου να κάνεις ότι θέλεις με αυτή. Αλλά όχι με τη δική μου.
- Τι θέλω εγώ από τη ζωή σου ρε;
- Έλα ντε. Αυτό αναρωτιέμαι. Ξέρεις μέσες άκρες την κατάστασή μου, γνωρίζεις πολύ καλά τι βιώνω και έρχεσαι να μου προτείνεις να γίνω ζιγκολό; Αυτό είναι το ενδιαφέρον σου για μένα; Έτσι εκδηλώνεται; Συγχαρητήρια.
- Γίνεσαι γυναικούλα τώρα και δεν μπορώ. Ξενερώνω.
- ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ!

Η φράση ακούστηκε ΔΥΝΑΤΑ γιατί κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη την ώρα, ο θεός του μπαρ επέλεξε να ασχοληθεί με τα μηχανήματα του ντι τζέι και να σταματήσει τη μουσική. Για λίγο ακουγόταν μόνο το πάντρεμα των πάγων στα ποτήρια και κάποιοι ψίθυροι που απλά μπερδεύονταν με μια απροσκάλεστη αμηχανία που ήρθε και θρονιάστηκε στη μπάρα, κοιτάζοντας τον μπάρμαν ο οποίος χαμογελούσε ανόητα προς τον κόσμο, σκουπίζοντας παράλληλα το πάγκο του. Η μουσική ξανάρχισε. Για όλη αυτή την ώρα η Λία είχε μείνει στήλη άλατος, αντικρίζοντας έναν αναψοκοκκινισμένο άντρα να την κοιτάει στα μάτια λαχανιασμένος.
Χαμογέλασε. - Εβίβα, χαιρέτησε, κατεβάζοντας το υπόλοιπο ποτό της χωρίς ανάσα.

Αρχίσαμε να φιλιόμαστε παθιασμένα με το που φτάσαμε στο αυτοκίνητό της. Ως εκείνη την ώρα περπατούσαμε σιωπηλοί, με τη Λία να σιγοψιθυρίζει το σκοπό ενός λησμονημένου τραγουδιού, με την ανοιξιάτικη νύχτα να μας λούζει σιωπηλά και το μυρωδάτο αεράκι να σκουπίζει από πάνω μας την κάπνα και τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ.
Έτσι απλά άρχισε το φιλί. Με τις γλώσσες να αναγνωρίζουν η μία την άλλη, αναζητώντας θησαυρούς σε υγρές σπηλιές. Με τη γεύση του τσιγάρου, του τζιν και της καύλας να αναμειγύονται η μία με την άλλη. Με τις κινήσεις του πόθου να οδηγούν τα χέρια στα κορμιά και με τα δόντια να βυθίζονται στη σάρκα.
Το ξημέρωμα μας βρήκε στο σπίτι της, στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, γυμνούς από λέξεις και από το μανδύα της εγρήγορσης που σου φοράει η ερωτική επιθυμία.
Έβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου, καπνίζοντας ξανά.
- Δύο χιλιάρικα το μήνα δίνει. Απλά θα της κάνεις παρέα. Τίποτα το πονηρό. Κάθε φράση της άφηνε και μια μικρή τούφα καπνού στην ατμόσφαιρα.
Εκείνο το ξημέρωμα ένοιωσα πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο πια.