Γκουπ (Αλεξάνδρα)

Η πρόσοψη του ξενοδοχείου πλενόταν κάθε μέρα που ξημέρωνε με την όψη της θάλασσας. Ερχόταν μετά ο ήλιος και τη στέγνωνε. Ήταν η ώρα που η Αλεξάνδρα έβγαινε στο μικρό μπαλκόνι, συνήθως παρέα μ' ένα βιβλίο, καθόταν εκεί για ώρα και το βλέμμα της αρμένιζε πότε στις σελίδες, πότε πάνω σε κάποιο κύμα που έσκαγε πιο κάτω, στο απέραντο γαλάζιο και τραβούσε την προσοχή της. Ο ήλιος τής γύριζε την πλάτη αργά το μεσημέρι σαν καβαλούσε το ξενοδοχείο και άφηνε το μπαλκόνι και την Αλεξάνδρα μόνο με τη ζέστη της μέρας, εκείνη που κολλούσε το ρούχο στο δέρμα και το έκανε πέτσα πάνω στην πέτσα της. Η Αλεξάνδρα έκανε μπάνιο τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα. Έμπαινε στην ντουσιέρα και άφηνε το νερό να τρέχει πάνω της, δροσίζοντάς την έστω πρόσκαιρα από το καυτό άγγιγμα του μοναδικού αρσενικού που την άγγιζε καθημερινά.
Η Αλεξάνδρα έκανε μόνη διακοπές. Η Αλεξάνδρα σπάνια έβγαινε από το δωμάτιο. Η Αλεξάνδρα δεν πήγαινε στην παραλία και δεν έκανε μπάνιο στη θάλασσα. Η Αλεξάνδρα κάθε χρόνο ερχόταν σε αυτό το μικρό ξενοδοχείο του νησιού για 21 μέρες, όσες και η άδειά της, πάντα την ίδια ημερομηνία. Η Αλεξάνδρα παρέμενε άγνωστη στους ιδιοκτήτες και εκείνοι στην ίδια. Τα χαμόγελα και οι κουβέντες ανάμεσά τους για διαδικαστικά θέματα είχαν ημερομηνία λήξης και μάλιστα σύντομη. Την 22η μέρα η απουσία της Αλεξάνδρας από το ξενοδοχείο είχε κιόλας ξεχαστεί.
΄Ετρωγε μία φορά την ημέρα, κατεβαίνοντας στο μικρό εστιατόριο, πάντα λίγο πριν σουρουπώσει, παράγγελνε συνήθως ψάρι με σαλάτα το οποίο ποτέ της δεν τελείωνε. Αυτή η ιεροτελεστία τον πρώτο καιρό είχε κάνει μια κάποια εντύπωση στους ιδιοκτήτες αλλά την ξεπέρασαν γρήγορα καθώς είχαν να ασχοληθούν με τόσα και άλλα τόσα στο φουλ της θερινής σεζόν. Πρωινό δεν έτρωγε ποτέ. Η Αλεξάνδρα ήταν μια αδιάφορη παρουσία ανάμεσα σε ένα κόσμο που χαιρόταν τις διακοπές του, πιτσιλίζοντας με θαλασσινό νερό το μωσαϊκό του εστιατορίου. Ενός κόσμου που μύριζε αντηλιακό και που έφερνε αναγούλα στην Αλεξάνδρα.
Έμενε ακόμα μια εβδομάδα φέτος μέχρι την αποχώρησή της. Η καθαρίστρια που έμπαινε στο δωμάτιο να συγυρίσει έφευγε σχεδόν άπραγη καθώς όλα ήταν στην εντέλεια. Άλλαζε μόνο τα σεντόνια και άφηνε καθαρές πετσέτες. Το δωμάτιο ήταν πάντα τακτοποιημένο λες και έμενε σε αυτό απόστρατος στρατηγός.
Η Αλεξάνδρα ήταν κόρη στρατηγού και μεγάλωσε δίχως μητέρα. Όταν ο στρατηγός πέθανε, η Αλεξάνδρα ήταν ήδη 41 ετών, μόνη, ανύπαντρη, δίχως ερωτικό παρελθόν, παρόν ή μέλλον, έμοιαζε για πενηντάρα και ήταν έτοιμη  να αποστρατευτεί από τη ζωή με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Εργαζόταν ως διευθύντρια σε μια δημόσια υπηρεσία, μιλούσε 3 γλώσσες αλλά επουδενί εκείνη του σώματος. Ζούσε τον έρωτα μέσα από τις σελίδες των βιβλίων που τα αγόραζε σχεδόν με το κιλό, η καθαρίστρια θα ορκιζόταν πως σε εκείνο το δωμάτιο συγκατοικούσαν με την ένοικό του, τουλάχιστον δεκαπέντε βιβλία τα οποία τη χαιρετούσαν κάθε φορά που πήγαινε να συγυρίσει.

Ξύπνησε από το μεσημεριανό ύπνο της από τα αγκομαχητά που ακούγονταν πέρα από τον τοίχο. Σταμάτησε την ανάσα για της λίγο, θέλοντας να ακούσει καλύτερα και πραγματικά στα αυτιά της οι ήχοι μετουσιώθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν, αναγκάζοντάς την να πετάξει το σεντόνι από πάνω της, να πάει στο μπάνιο, να βγάλει το μουσκεμένο από τον ιδρώτα νυχτικό της και να μπει κάτω από την ντουσιέρα.
Ο ήχος του νερού εμπόδισε τις κραυγές του έρωτα να φτάσουν στα αυτιά της, για όσο εκείνο έτρεχε. Γυρίζοντας στο δωμάτιο, φόρεσε μια ρόμπα και ξανάκουσε πιο δυνατά αυτή τη φορά την άναρθρη ηδονή να κορυφώνεται. Εκνευρισμένη βγήκε στο μπαλκόνι και τυφλώθηκε από το φως του Αυγούστου που εκείνη την ώρα έλιωνε τους τοίχους με τη θερμότητά του. Έμεινε εκεί, νοιώθοντας το κορμί της να καίγεται και τους πόρους της να αναβλύζουν νέες σταγόνες ιδρώτα, φρέσκου και μυρωδάτου αυτή τη φορά, σταγόνες που άρχισαν να κυλάνε το κορμί της και να το ανατριχιάζουν.
Μπήκε ξανά μέσα, όντας αποφασισμένη να χτυπήσει τα χέρια της στον τοίχο, να κάνει τους αδιάκριτους ενοίκους να σταματήσουν, να τους δείξει πως δεν είχε την όρεξή τους, ενδεχομένως και να τους φωνάξει πως ήταν ώρα κοινής ησυχίας.

Τότε διαπίστωσε πως δεν είχε φωνή.
Η τελευταία φορά που είχε μιλήσει με κάποιον ήταν πριν από δύο μέρες. Το προηγούμενο βράδυ που είχε βρεθεί στο εστιατόριο, είχε απλά δείξει το ψάρι που ήθελε (βραστό σε σούπα με λαχανικά), την ώρα που παρατηρούσε τα εδέσματα μπροστά στο μπουφέ. Απλά το έδειξε και της το πήγαν στο τραπέζι. Άφησε μια υπόνοια χαμόγελου για ευχαριστώ, έφαγε και έφυγε.
Ναι, η τελευταία φορά που είχε να μιλήσει σε κάποιον ήταν δύο μέρες πριν. Ξαναπήγε στο μπάνιο, στάθηκε μπροστά στον μικρό καθρέφτη, άνοιξε το στόμα της και άφησε ένα σιγανό Α. Ξεμύτισε δειλά από το στόμα της και χάθηκε σχεδόν αμέσως. Ξαναπροσπάθησε. Α μετά ένα Μ, έπειτα ένα Ζ και ύστερα ένα μακρόσυρτο Ε, σιγανό αλλά μακρόσυρτο, ένα Ε που την έκανε να αισθανθεί καλύτερα.
Ξάπλωσε ξανά.
Πρέπει να την πήρε λίγο ο ύπνος γιατί ξύπνησε από γέλια και κουβέντες. Στην αρχή νόμισε πως η περιπέτεια του μεσημεριού ήταν απλά ένα όνειρο, ωστόσο οι ήχοι που έρχονταν σίγουρα από το δίπλα μπαλκόνι της διέλυσαν αυτή την ψευδαίσθηση.
- Φτύστα μωρό μου, μην τα καταπιείς.
Η αντρική φωνή την κλόνισε. Η χροιά και το περιεχόμενο του λόγου μετουσιώθηκαν σε άυλα δεσμά που πήδηξαν από το δίπλα μπαλκόνι, μπήκαν στο δωμάτιό της και την έδεσαν βίαια στο κρεβάτι της. Της κόπηκε η ανάσα.
Ακούστηκαν γέλια και μια γυναίκα που προσπαθούσε να πει κάτι αλλά δεν μπορούσε. Ο άντρας γέλασε ξανά. - Μωρό μου εσύ, ακούστηκε να λέει.
Ο ιδρώτας έπνιξε την Αλεξάνδρα για πολλοστή φορά. Της σκαμπίλισε το πρόσωπο που ήταν πια κατακόκκινο, της δάγκωσε την κοιλιά και πόνεσε το στομάχι της, μαστίγωσε τα πόδια της που μούδιασαν ξαφνικά και δεν τα ένοιωθε.
- Σ' άρεσε μωρό μου;
Μια χροιά επιβεβαίωσης και αυταρέσκειας. - Μπάσταρδε, ψιθύρισε η Αλεξάνδρα σχηματίζοντας την πρώτη της λεξούλα έπειτα από πολλές ώρες σιωπής.
- Θες και άλλο μωρό μου;
ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ άλλο ούρλιαξε η Αλεξάνδρα, ούρλιαξε στο μυαλό της και κουφάθηκε, της ήρθε ζάλη, εμετός, έπιασε τη ρόμπα της και την τράβηξε βίαια από το κορμί της, γύρισε απότομα στο κρεβάτι και έπεσε στο πάτωμα. Στο πάτωμα. Ο ιδρώτας της αποτέλεσε την τέλεια κόλα του κορμιού με το πλακάκι, το ζεστό πλακάκι, ένα άλλο άγγιγμα πάνω της πέρα από το δικό της, ελαφρώς τραχύ, σαν το χέρι ενός άνδρα που σε κατακτά ολόκληρη, πιάνοντάς σε από την κορυφή ως νύχια. Έμεινε εκεί βαριανασαίνοντας.

Το βράδυ τους άκουσε να γυρίζουν αργά. Καθόταν στις σκιές του μπαλκονιού, με το βλέμμα να αντικρίζει τα φώτα της παραλίας, παρατηρώντας φιγούρες που λιγόστευαν όσο περνούσε η ώρα, ακούγοντας φωνές και γέλια ξεγνοιασιάς από κάπου μακριά. Άναψαν το φως του δωματίου μιλώντας ψιθυριστά και πνίγοντας το γέλιο τους. Πρόσεχαν τώρα. Πρόσεχαν. Η Αλεξάνδρα χαμογέλασε αυτάρεσκα. Το τηλεφώνημά της με το παραπονιάρικο - καταγγελτικό ύφος για την ποιότητα των γειτόνων της προς την ρεσεψιόν, είχε φέρει αποτέλεσμα. Πήγε για ύπνο με την αίσθηση της νίκης να της δίνει δύναμη, η κόρη του στρατηγού ήταν άξια κόρη του πατέρα της.

Το πρωί, την ξύπνησαν οι κραυγές τους καθώς κορύφωναν ταυτόχρονα. Ακούστηκε και ένα γκουπ πνιχτό, το κρεβάτι τους ήταν, που συμμετείχε στη γιορτή και το έριξε έξω ή καλύτερα το κρεβάτι που έπεσε στον τοίχο, στην άλλη πλευρά του οποίου στεκόταν σιωπηλό και αμέτοχο το κρεβάτι της Αλεξάνδρας.
Έγινε έξαλλη. Σηκώθηκε αμέσως, έβαλε τις παντόφλες της και ήταν έτοιμη να σπρώξει το κρεβάτι της με δύναμη στον ίδιο τοίχο, δημιουργώντας το δικό της γκουπ, ένα γκουπ τόσο εκκωφαντικό που θα τους έκανε να σκάσουν, να ζηλέψουν, να ταραχτούν, να αλληλοκοιταχτούν με απορία και θαυμασμό, να αναλογιστούν πως στην καλύτερη περίπτωση ένα όργιο βρισκόταν σε εξέλιξη στο διπλανό δωμάτιο. Να σκάσουν, να σκάσουν!!!
Έκλεισε ακόμα και τα παντζούρια της εκείνη τη μέρα. Κλείδωσε την πόρτα και έμεινε στο σκοτάδι να βράζει. Δεν κατέβηκε για φαγητό εκείνο το βράδυ.
Τα γκουπ συνεχίστηκαν το μεσημέρι, το βράδυ, στη μέση της νύχτας ή μήπως ήταν ξημέρωμα; Δεν θυμόταν τώρα, είχε συμπληρώσει 24 ώρες άγρυπνη, βρώμικη, πνιγμένη στον ιδρώτα που είχε σχηματίσει μια μεγάλη κηλίδα στο σεντόνι.
Χτύπησε το τηλέφωνο μα δεν το σήκωσε. Χτύπησε η πόρτα μα δεν απάντησε. Η φωνή της καθαρίστριας ακούστηκε ανήσυχη. Απάντησε ένα "είμαι καλά", διεκπεραιωτικά, σαν έγγραφο στη δημόσια υπηρεσία που εργαζόταν και που το αρχειοθέτησε με επιτυχία.
Η Αλεξάνδρα δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι της.
Η Αλεξάνδρα δεν επιθυμούσε την επιστροφή στη δουλειά της.
Η Αλεξάνδρα ήθελε να καταστραφεί ο κόσμος στο επόμενο λεπτό.

Αποκοιμήθηκε και ξύπνησε από τα γέλια στο μπαλκόνι. Ξανά.
Δεν ήξερε τι ώρα ήταν, τα παντζούρια παρέμεναν κλειστά, το δωμάτιο βρωμούσε ιδρώτα, ζέστη και κλεισούρα. Σηκώθηκε αργά και με βήματα που την πήγαιναν πλησίασε στη μπαλκονόπορτα.
- Σου είπα να μην τα καταπίνεις, ακούστηκε η φωνή του γελώντας.
Άνοιξε με μια απότομη κίνηση τη μπαλκονόπορτα και άφησε το απογευματινό φως να την ντύσει, τον αέρα να τη χαϊδέψει και να την επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μάταιος κόπος.
Πλησίασε στο χώρισμα των δύο μπαλκονιών και έσκυψε να δει το ζευγάρι. Η κατάρα ήταν έτοιμη από μέρες στα χείλη της, έτοιμη να πέσει πάνω στους δημιουργούς του γκουπ, στους αναιδείς ανθρώπους που τάραζαν τη νεκρική γαλήνη της, που έπαιζαν χυδαία χτυπώντας όλες τις ώρες το φέρετρό της και δεν την άφηναν να ησυχάσει.
Εκείνος καθόταν με τα πόδια απλωμένα στην άλλη καρέκλα, φορώντας βερμούδα, μόνο βερμούδα, γυμνός από τη μέση και απάνω, με κορμί ηλιοκαμένο και ξανθές τριχούλες όμοιες με χαλί που που απιθώθηκε εκεί για να λιαστεί και να αεριστεί από την μουντάδα του Χειμώνα. Τριχούλες στα πόδια, στα χέρια, στο αξύριστο πρόσωπο. Εκείνη όρθια, ξυπόλητη, με σορτσάκι και μπλουζάκι, αρπαγμένη από την ήλιο κατά τόπους αλλά κατά βάση ολόλευκη σαν κρουασάν που μόλις άρχισε να παίρνει χρώμα στο φούρνο.
Γύρισαν προς το μέρος της.
Περίμενε να δει το πέος του στο στόμα της ή τουλάχιστον κάτι ανάλογα σιχαμένο.
Είδε τα χείλη της να γυαλίζουν από τους χυμούς του καρπουζιού που έτρωγε, κρατώντας με το ένα χέρι τη φέτα του φρούτου και με το άλλο το πιάτο.
Είδε τα μάτια της να γυαλίζουν από έκπληξη για τον απροσδόκητο επισκέπτη.
Κανείς τους δεν είπε τίποτα.
Τραβήχτηκε πίσω σιωπηλά. Μπήκε ξανά στο δωμάτιό της κλείνοντας τα παντζούρια.

Την επόμενη μέρα η Αλεξάνδρα πλήρωσε και έφυγε.
Δεν επέστρεψε ποτέ στο ξενοδοχείο.