Καλά Χριστούγεννα

Η γιαγιά μου είχε ένα μαγκάλι που όταν το άναβε έβαζε μέσα και δυο φέτες λεμόνι. Το πρόλαβα αυτό το μαγκάλι, πιτσιρικάς ήμουν και ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του λεμονιού καθώς σιγοκαιγόταν η σάρκα του. Εμπόδιζε μ΄ έναν φυσικό τρόπο τον άνθρακα να μας δηλητηριάσει.
Το μαγκάλι χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων, ήρθε το καλοριφέρ να το αντικαταστήσει. Ίσως να υπάρχει κάπου πεταμένο και σκουριασμένο στην παλιά αποθήκη. Ίσως να πρέπει να το ανασύρω, να το τρίψω καλά και να το βάψω απ' την αρχή. Ίσως να πρέπει να το ανάψω κιόλας. Λεμόνια έχω μπόλικα. Θα ρίξω πολλές φλούδες που θα ξεχειλίζουν και θα πέφτουν στο χώμα. Και θα περιμένω κορίτσια και αγόρια, νέες και νέους από τις παλιές ημέρες ως σήμερα να έρθουν να ζεσταθούν. Σκιές που θα δραπετεύσουν απ' το διηνεκές του χρόνου. Άνθρωποι που κάποτε συνήθιζαν να ζεσταίνονται απ' την πυρά του εισπνέοντας κάρβουνο και πείνα. Συντροφιά θα τούς έχω, τα παιδιά του σήμερα, παιδιά άνεργων, αυτοκτονημένων ή παιδιά γονιών που παραφρόνησαν από ιστορίες λάμψης και πλούτου που τους διηγήθηκαν οι μαθητευόμενοι μάγοι.
Και θα τ' αφήσω να καίει. Και θα σταθούμε πλάι, πλάι ένα γύρο, ως τη μέρα που το μαγκάλι θα ξαναβρεί τη θέση του στην αποθήκη. Γιατί αυτή η μέρα θα' ρθει.

"Ωραία" μπήκε ο μήνας, με θλιμμένα παραμύθια ανάλογα των ημερών. Ο Άντερσεν δεν γράφει πια για κοριτσάκια με τα σπίρτα αλλά για τα κοριτσάκια με τα μαγκάλια. Και για να παραφράσω τον Ντίκενς, "πάλι καλά που υπάρχουν τα μαγκάλια για να ελέγχεται και ο πλεονάζων πληθυσμός".