Αντίο θείε




Μαρίνης Αχτύπης 1958 - 2013

Αδελφός της μητέρας μου.
Είχε πάρει το όνομα του παππού μου και πατέρα του.
Έμαθα για τον αιφινιδιαστικό θάνατό του απ' το δελτίο ειδήσεων ιδιωτικού καναλιού.

Οι μάχιμοι της δημοσιογραφίας πεθαίνουν όρθιοι.
Το ίδιο και αυτός, στο ρεπορτάζ.
Κάμεραμάν για μια ζωή για λογαριασμό του ESPN και εσχάτως του Mega.
Τον πρόδωσε η καρδιά του.
Για μένα ήταν ο μακρινός φάρος που μ' έκανε να θέλω
ν' ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία.

Βρέθηκε και στους 2 περσικούς πολέμους. Στη Γάζα. Πήγε παντού με την κάμερα στον ώμο.
Έμπνευση θα είναι. Πάντα.

Τελευταία φορά τον είχα δει πριν 2 χρόνια στην κηδεία της μάνας μου.

"Μεγάλε... μην μασάς. Προχώρα. Έχεις τη στόφα εσύ", μου είπε κερνώντας με ένα τσιγάρο.
Μεθαύριο θα ερχόταν στην παρουσίαση του βιβλίου μου. Η παρουσίαση θα γίνει κανονικά.
Και θα είναι εκεί.

Σχόλια

  1. Ανώνυμος5 Δεκεμβρίου 2013 στις 9:43 μ.μ.

    Ναι. Θα είναι εκεί. Θα κάθεται στο βάθος αριστερά. Και θα σε καμαρώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Nasia5 Δεκεμβρίου 2013 στις 10:38 μ.μ.

    καλό του ταξίδι.....θα σε καμαρώνει όπου κι αν βρίσκεται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημήτρης Τερζής6 Δεκεμβρίου 2013 στις 12:06 π.μ.

    Σας ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. flash6 Δεκεμβρίου 2013 στις 12:24 π.μ.

    Λυπάμαι πολύ :(
    Να ζεις να τον θυμάσαι...
    να ζεις να αγωνίζεσαι, να εξελίσεσαι
    και να προσφέρεις... έτσι και ο Φάρος σου πάντα αναμμένος θα μένει...
    εκεί και όπως πρωτάναψε σαν ήσουνα ακόμα παιδί...
    θα ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και μόνο επειδή κατάφερε να αποτελέσει πρότυπο
    για κάποιον που εξελίχθηκε σε αυτό που είσαι εσύ...
    το πιστεύω αλήθεια οτι αυτό είναι ό,τι ποιο σπουδαίο μπορεί να κληροδοτήσει κανείς,
    αυτό και τα εμπεριέχει όλα...
    Καλό του Ταξίδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Rockmantic6 Δεκεμβρίου 2013 στις 8:59 μ.μ.

    Πωπω... Ξέρω πώς νιώθεις. Εκεί θα είναι, και θα 'ναι πιο περήφανος από ποτέ. Αν δεις μια σκιά να φεύγει γρήγορα, λίγο πριν τελειώσει η εκδήλωση, θα ξέρεις ποιος είναι...
    Καλή επιτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Levina6 Δεκεμβρίου 2013 στις 11:01 μ.μ.

    Καλέ μου
    Τα θερμά μου συλλυπητήρια για την απώλεια του αγαπημένου σου Θείου.
    Είμαι σίγουρη πως είχε δει σε εσένα την φλόγα του δημιουργού, πίστευε σε αυτήν γι αυτό και η προτροπή του.
    Θα είναι κοντά σου, θα νοιώθεις την ψυχή του να χαμογελά στην δική σου επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δημήτρης Τερζής8 Δεκεμβρίου 2013 στις 2:18 μ.μ.

    Σας ευχαριστώ για τα σχόλια. Όλα πήγαν καλά. Ήταν εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Bye, Bye Miss Orange Pie!

Εικόνα
Είχα τάξει μια πορτοκαλόπιτα.... Ε, αφού την έταξα, ας την κάμω... Υλικά... 1 ποτήρι καλαμποκέλαιο, 1 ποτήρι ζάχαρη, 4 αβγά, μια βανίλια, ένα φακελάκι μπέικιν πάουντερ, 200 γρ. γιαούρτι, ξύσμα από 2 πορτοκάλια (για να είναι έντονη η γεύση), 3 φύλλα κρούστας. (Εγώ έβαλα και αμύγδαλο σε φλούδες) ΟΛΑ τα υλικά (πλην του φύλλου κρούστας) σ' ένα μεγάλο μπολ!!! Εκεί θα χτυπηθούν μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές μείγμα. Έχω βάλει ήδη το φούρνο να ζεσταίνεται στους 180 βαθμούς... Το χτυπημένο μείγμα μπαίνει στο πυρέξ. Προσθέτουμε τα φύλλα κρούστας σπασμένα με τα χέρια και τα βυθίζουμε στο μείγμα. Προσθέτουμε και το αμύγδαλο. Στο φούρνο για περίπου 30 λεπτά (πάνω - κάτω αντίσταση). Μπορεί να χρειαστεί κάνα δεκάλεπτο παραπάνω... Σε αυτή την περίπτωση καλύπτουμε με αλουμινόχαρτο. Το γλυκό είναι έτοιμο άπαξ και μπει μαχαίρι στη μέση και βγαίνει ΣΤΕΓΝΟ απ' το μείγμα! Είδατε γιατί πρέπει να βάζουμε αλουμινόχαρτο; Παθών και μαθών! Συνοδεύεται από παγωτό (κατά προτίμησ
Διαβάστε περισσότερα

Οι κυρίες στην ακτή

     Τις είδα για πρώτη φορά ένα μεσημέρι του Δεκέμβρη. Είχα βρει δουλειά για καμιά βδομάδα κι εκείνη η μέρα ήταν δύσκολη, είχε ρίξει πάγο αποβραδίς και το χορτάρι ασήμιζε στα πόδια μου. Περπατούσα κι άκουγα μικρά σπασίματα σε κάθε πάτημά μου · άφηνα πίσω μου πατημένη χλόη και λάσπη αλλά ποιος νοιαζόταν τώρα; Η δουλειά έπρεπε να γίνει γρήγορα, να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε στην πλατεία αναζητώντας θαλπωρή σε κάποιο καφενείο πλάι στη στόφα. Τούτος ο ήλιος του Δεκέμβρη μοιάζει να βγήκε για τα μάτια του κόσμου και μόνο. Δεν με ζεσταίνει. Τον πάγο στα φύλλα των δέντρων λιώνει μόνο, που γίνονται σταγόνες, πέφτουν στο κεφάλι μου και με παγώνουν ακόμα πιο πολύ.      Η ακτή ήταν έρημη την ώρα που φτάσαμε στα εξοχικά. Αφήσαμε το φορτηγάκι του Μανόλη στον παράδρομο και συνεχίσαμε με τα πόδια. Δεν ήταν εύκολο να περπατήσεις στην ακτή Δεκέμβρη μήνα. Αναγκαζόμασταν να σκαρφαλώνουμε σε ολόκληρα λοφάκια από μουσκεμένα φύκια που είχε ξεβράσει η θάλασσα τις νύχτες της αντάρας της. Οι γαλότσες βυ
Διαβάστε περισσότερα

Ήταν μια τέλεια μέρα...

Εικόνα
Πάντα στο κακό υπάρχει κάτι καλό και το αντίθετο. Μια απώλεια σημαντική και μια παρουσίαση αφιερωμένη στην απώλεια. Είχε συννεφιά κι έκανε κρύο. Ο ζεστός καφές ήταν ότι έπρεπε. Μετά ήρθαν τα χαμόγελα. Εκείνα των συναδέλφων 15 χρόνια τώρα στη δημοσιογραφία. Εκείνα των φίλων μιας ολόκληρης ζωής. Αλλά και ανθρώπων που συνάντησα για πρώτη φορά. Η συλλογή "Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας" παρουσιάστηκε το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Polis Art Cafe της Στοάς του Βιβλίου. Η πρώτη μου αφιέρωση γράφτηκε για χάρη του Αίαντα! Γιος αγαπητών φίλων που βρέθηκαν στην παρουσίαση! Το Polis Art Cafe σχεδόν γέμισε. Πάνω από 50 άνθρωποι βρέθηκαν στην παρουσίαση. Σε πρώτο πλάνο ο φίλος συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης. Καλοτάξιδος ο "Ναύτης" του που κυκλοφόρησε και πάλι. Το γυναικείο κοινό επικράτησε του ανδρικού στην παρουσίαση. Πραγματικά φιλόξενος και ζεστός ο χώρος του Polis. Αγαπημένοι συνάδελφοι από την έντυπη δημοσιογραφία ήταν εκεί!
Διαβάστε περισσότερα