Η μεγάλη μέρα του Αντίνοου Χρυσολωρά (2)
2.
Το πλάσμα κοιμόταν. Ξανά. Ο Αντίνοος Χρυσολωράς διέθεσε γι' αυτό το σκοπό το κρεβάτι του και τώρα στεκόταν πάνω απ' το πλάσμα παρατηρώντας τον ήρεμο ύπνο του και συλλογιζόμενος τα όσα προηγήθηκαν και τα οποία του είχαν χαλάσει αμετάκλητα την ημέρα. Ο Βύρων Ασπιώτης έπλενε τα χέρια του στο μπάνιο και το νερό έτρεχε για αρκετή ώρα, ήταν από εκείνες τις στιγμές που καθυστερείς επίτηδες μια απλή δουλειά για ν' αποφύγεις κάποια άλλη. Ο Βύρων Ασπιώτης περίμενε ερωτήσεις. Γι' αυτό το λόγο έπλενε και ξανάπλενε τα χέρια του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος. Αλλά και ο ίδιος ο Πιλάτος κάποια στιγμή σταμάτησε το πλύσιμο και μίλησε. Ο Βύρων Ασπιώτης δεν ήταν έτοιμος να το κάνει. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο Βύρων Ασπιώτης ήταν άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων. Είχε ολοκληρώσει - προς στιγμήν τουλάχιστον - τη συμμετοχή του στο μικρό τους δρώμενο με το να προσφέρει στο πλάσμα την ανακούφιση που εξασφαλίζει μια ηρεμιστική ένεση.
Ο Χρυσολωράς έκλεισε την πόρτα του υπνοδωματίου κι επέστρεψε στο σαλόνι. Η Αντιγόνη Καλπάκη ήταν καθισμένη με τα πόδια σταυρωτά, κάπνιζε - είχε καταντήσει εκνευριστικό αυτό - έχοντας ένα αδιόρατο βλέμμα που θα μπορούσε να σημαίνει πολλά και τίποτα. Αποφάσισε να μην σχολιάσει το γεγονός του υπερβολικού καπνού στο δωμάτιο και προτίμησε να κατευθυνθεί προς την άλλη άκρη του σαλονιού εκεί που άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και άφησε το φρέσκο, ψυχρό αέρα να μπει και να διώξει την κάπνα.
"Αχ πως σας ήρθε; Κάνει κρύο σήμερα. Κλείστε την πόρτα, να χαρείτε".
Για πρώτη φορά εκείνη τη μεγάλη μέρα ο Αντίνοος Χρυσολωράς εκνευρίστηκε πραγματικά. Φρόντισε να το δείξει. Έκλεισε τη μπαλκονόπορτα με θυμό, το τζάμι τραντάχτηκε, η κουρτίνα τραβήχτηκε με ορμή και είπε θυμωμένα, "Απαιτώ κάποιες εξηγήσεις. Κυρία Καλπάκη οφείλετε κάποιες εξηγήσεις, μαζί με σας και ο κύριος Ασπιώτης!"
"Δεν πιστεύω να πιστέψατε το παραλήρημα του Σεραφείμ! Ειλικρινά δε νομίζω πως κάνατε κάτι τέτοιο. Το άτομο αυτό είναι προβληματικό και το βλέπετε. Είναι λυπηρό να το τονίζω, δεν μου αρέσει να υπερτονίζω τέτοιες καταστάσεις, αντιλαμβάνεστε πως το θέμα - όπως και κάθε τέτοιο θέμα - απαιτεί μια διακριτικότητα αλλά σίγουρα θεωρώ πως είστε σε θέση να κατανοήσετε πως το εν λόγω άτομο έχει σοβαρό πρόβλημα. Συνεπώς τα λόγια του δεν μπορεί να τα πάρει κανείς στα σοβαρά! Πείτε μου ότι δεν σας πέρασε καν απ' το μυαλό μια τέτοια φρίκη...."
Ο Χρυσολωράς αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε - ειδικά μετά τη σκηνή του φιλιού που είδε με τα ίδια του τα μάτια - ένα λεκτικό μπαράζ που ουσιαστικά θα τον έστηνε στον τοίχο χωρίς να πάρει ανάσα και που από κατήγορο - βαρύς ίσως ο χαρακτηρισμός αλλά κάπως έτσι αισθανόταν - θα τον μετέτρεπε σε κατηγορούμενο!
"Κυρία Καλπάκη..." Μια χροιά διαμαρτυρίας στη φωνή του;
Του έπιασε τα χέρια και τα ένωσε, τα έκανε κόμπο μέσα στις δικές της ζεστές χούφτες. Μια κίνηση απρόσμενη, η αράχνη που στέκεται ακίνητη και περιμένει το αδέσποτο έντομο που θα κολλήσει στον ιστό της. Τα δικά της χέρια ήταν ζεστά, φωτιά, τα δικά του πάλι παγωμένα, ξυλιασμένα ίσως, το βλέμμα της τόσο ευγενικά κουρασμένο σαν του έριχνε τώρα εκείνη τη ματιά, "δεν τα πιστεύετε όλα αυτά. Πείτε μου πως δεν τα πιστεύετε..."
"Μα σας βρήκα να φιλιέστε με τον κύριο Ασπιώτη!" Μια έκρηξη ήταν αυτή εκ μέρους του Χρυσολωρά, ένα κομμάτι του εαυτού του που δεν είχε αφεθεί στη θαλπωρή της επαναστάτησε και ξεστόμισε την πραγματικότητα που είχαν αντκρίσει τα μάτια του λίγο πριν.
Ως άλλη Μπλανς Ντι Μπουά που υποφέρει στα χέρια του Στάνλεϊ Κοβάλσκι τράβηξε τα χέρια της αφήνοντας μια μικρή κραυγή απόγνωσης. Ο Χρυσολωράς δεν μπορούσε να ξέρει πόσο γνήσια ήταν αυτή η κίνηση, η εμπειρία του με τις γυναίκες είχε πάψει ν' ανανεώνεται εδώ και χρόνια όταν μια επέμβαση στους όρχεις - λόγω κακοήθειας - έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο σεξ - έρωτας - έλξη - συναίσθημα, όλα εκείνα τα στοιχεία τέλος πάντων που ορίζουν τους κανόνες - μα δεν υπάρχουν κανόνες λέει ο ποιητής - στην αεάνη μάχη της κατάκτησης μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.
"Περίμενα να είστε πιο διακριτικός", του είπε μόνο.
"Διακριτικός στο σαλόνι μου; Και με όσα έχουν προηγηθεί; Μα τι λέτε;"
"Αγαπητέ μου", αναζήτησε το μπουκάλι με το λικέρ, έβαλε δυο γουλιές και τις ήπιε μονορούφι. "Μη μπλέκετε το ένα γεγονός με το άλλο. Αυτό που είδατε δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση του Σεραφείμ. Πείτε μου, κοιμάται, είναι καλά;"
"Αν δεν έμπαινε ο Σεραφείμ ΣΑΣ στο διαμέρισμά μου δεν θα βρισκόσασταν ούτε εσείς εδώ! Συνεπώς η σχέση σας με τον κ. Ασπιώτη θα παρέμενε μυστική, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια!"
"Ω αυτό είναι αλήθεια. Αλλά οι ζωές των ανθρώπων μπλέκονται τόσο περίεργα, εκεί που δεν το περιμένεις. Καταλαβαίνετε τι εννοώ ε; Είναι οι κινήσεις που γίνονται, δυνάμεις που δραστηριοποιούνται, άγνωστες σε μας και όμως μας αφορούν, έμμεσα ίσως και χωρίς τη συγκατάθεσή μας αλλά μας αφορούν και μας επηρεάζουν! Πολλές φορές μας οδηγούν κιόλας σε πράξεις που δεν πιστεύαμε πως θα κάνουμε ποτέ..."
"Κυρία Καλπάκη ομολογώ πως αδυνατώ να παρακολουθήσω το συλλογισμό σας!'
"Παρακαλώ, μπορείτε να με φωνάζετε Αντιγόνη." Τα χέρια φωτιά!
Αυτή τη φορά τραβήχτηκε ο Χρυσολωράς. "Δεν με απασχολεί τι κάνετε στην προσωπική σας ζωή κυρία Καλπάκη. Σε αυτό έχετε δίκιο. Από εκεί και πέρα όμως, κατανοήστε τη δική μου θέση. Βρίσκομαι εδώ την ώρα που έπρεπε να είμαι αλλού, με ανθρώπους που δε γνωρίζω κι ένα, ένα προβληματικό πλάσμα να κοιμάται στο κρεβάτι μου επειδή, επειδή πέθανε η μητέρα του; Ειλικρινά δεν ξέρω. Σημειωτέον πως σας κατηγορεί και για το θάνατό της!"
"Ο Σεραφείμ δεν άντεξε την ώρα που έπαιρναν τη μητέρα του. Βγήκε τρέχοντας απ' την πόρτα του διαμερίσματος πριν προλάβει κανείς μας να κάνει κάτι. Κάπως έτσι κατέληξε έξω απ' το δικό σας διαμέρισμα. Όσον αφορά στην κατηγορία, σας είπα και πριν. Είναι ένα ταραγμένο μυαλό. Ένα πλάσμα με πολλά προβλήματα. Είναι προφανές πως δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα που πήρε μακριά τη μητέρα του. Αναζητεί κάποιον υπαίτιο για το χαμό της. Όλοι αυτό δεν κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;"
Ο Χρυσολωράς φάνηκε να ηρεμεί προς στιγμήν. Ο Ασπιώτης έκανε την εμφάνισή του σιωπηλά, πλησίασε στον καναπέ και κάθισε.
"Επιτέλους!", σχολίασε η Αντιγόνη Καλπάκη. "Θα νόμιζε κανείς πως έπεσες στη λεκάνη!"
"Αντιγόνη... κυρία Καλπάκη".
"Μην είσαι ηλίθιος. Ο κ. Χρυσολωράς ξέρει για τη σχέση μας. Μας είδε! Και όλα αυτά γιατί δεν μπορείς να κρατηθείς! Γελοίε!"
"Μα...."
"Σε παρακαλώ! Καμία άλλη κουβέντα για το θέμα. Ήδη έχω έρθει σε πολύ δυσάρεστη θέση και ο άνθρωπος δεν φταίει σε τίποτα. Αρκετά πέρασε για σήμερα!"
"Δεν υπάρχουν άλλοι συγγενείς; Κάποιους να ειδοποιήσουμε;" Ο Χρυσολωράς τους διέκοψε αναζητώντας μια διέξοδο σωτηρίας.
"Ο πατέρας του Σεραφείμ έχει πεθάνει. Καλύτερα κιόλας. Ένα ρεμάλι και μισό ήταν. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το σπόρο του. Η συγχωρεμένη τον μεγάλωσε, αυτή τράβηξε τα πάνδεινα. Και ποιο το αποτέλεσμα; Μια καταστροφή. Ω, δε μπορώ ούτε να το σκέφτομαι".
"Η Πρόνοια ίσως. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, αυτές θα ενδιαφερθούν, αυτές πρέπει να ειδοποιήσουμε".
Η Αντιγόνη Καλπάκη γέλασε ειρωνικά. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο και φύσηξε ψηλά τον καπνό. "Ζούμε σ' ένα διαλυμένο κράτος κύριε Χρυσολωρά. Φαντάζομαι το γνωρίζετε. Τα πάντα είναι διαλυμένα ή στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν. Ποια φροντίδα μπορεί να έχει ένα πλάσμα σαν το Σεραφείμ;"
"Μα... σίγουρα θα υπάρχει κάποιο ίδρυμα. Κάτι... Δεν ξέρω."
"Εκεί που θα ζει μέσα στα κόπρανά του; Εκεί που θα τον χτυπούν οι υπόλοιποι τρόφιμοι αναγνωρίζοντας την αδυναμία του; Ζούγκλα είναι αυτά τα ιδρύματα κύριε Χρυσολωρά, τα ξέρω πολύ καλά."
"Ίσως μια ιδιωτική κλινική...", διέκοψε χαμηλόφωνα ο Ασπιώτης.
"Και ποιος θα την πληρώνει; Εσύ;"
"Δεν ξέρω Αντιγόνη... ε.... κυρία Καλπάκη"
"Κόψε πια αυτό το κυρία Καλπάκη! Ο άνθρωπος ξέρει! Μας είδε! Τι προσποιείσαι τώρα; Τι παριστάνεις μου λες;"
Ο Ασπιώτης λούφαξε στη θέση του.
"Σκέφτομαι μια καλύτερη λύση για τον Σεραφείμ".
"Τι εννοείτε κυρία Καλπάκη;" Ο Χρυσολωράς κάθισε απέναντί της, στην πολυθρόνα που συνήθιζε να διαβάζει μεγαλόφωνα τα ποιήματά του.
"Να ζητήσω την κηδεμονία του".
Ο Ασπιώτης έβηξε. Ο Χρυσολωράς παρέμεινε να την κοιτάζει σιωπηλός περιμένοντας μια κάποια συνέχεια στη σκέψη της.
"Παιδιά δεν μου άφησε ο συγχωρεμένος". Η Αντιγόνη έσβησε το τσιγάρο και αναζήτησε στην τσάντα της παραδίπλα ένα χαρτομάντηλο. "Ίσως να είναι απ' το Θεό όλο αυτό. Η ανάγκη να προσφέρω σ' ένα δυστυχισμένο πλάσμα όσα του στέρησε η ζωή". Βρήκε το χαρτομάντηλο και το άνοιξε αργά. "Θέλω να πω, υπό την ευθύνη μου ο Σεραφείμ θα βρει κάθε φροντίδα που απαιτεί η περίπτωσή του". Το έφερε στα μάτια της και τα σκούπισε ελαφρά, τα δάκρυα είναι διάφανα δε φαίνονται πάντα.
"Αυτό που προτείνετε σας τιμά", είπε ο Χρυσολωράς που αντιλήφθηκε μια κίνηση μεγαλείου και ανθρωπιάς να αποκαλύπτεται εμπρός του. "Το ζητούμενο είναι αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο".
"Αν κινήσουμε τα σωστά πιόνια, γίνεται", πετάχτηκε απ' τον καναπέ ο Ασπιώτης.
Το φως λιγόστευε απ' το παράθυρο. Ο Χρυσολωράς άναψε το μεγάλο, σκαλιστό λαμπατέρ που βρισκόταν πλάι του. Ένα χλωμό φως, ένα φως ανάγνωσης ποιημάτων που χρησίμευε και για καλλιέργεια στίχων στα τετράδια του ποιητή, έδωσε χρώμα και σχήμα στις σκιές.
"Πιστεύω πως πρέπει να ξανασυστηθούμε", είπε αργά ο Χρυσολωράς.
(συνεχίζεται...)
Το πλάσμα κοιμόταν. Ξανά. Ο Αντίνοος Χρυσολωράς διέθεσε γι' αυτό το σκοπό το κρεβάτι του και τώρα στεκόταν πάνω απ' το πλάσμα παρατηρώντας τον ήρεμο ύπνο του και συλλογιζόμενος τα όσα προηγήθηκαν και τα οποία του είχαν χαλάσει αμετάκλητα την ημέρα. Ο Βύρων Ασπιώτης έπλενε τα χέρια του στο μπάνιο και το νερό έτρεχε για αρκετή ώρα, ήταν από εκείνες τις στιγμές που καθυστερείς επίτηδες μια απλή δουλειά για ν' αποφύγεις κάποια άλλη. Ο Βύρων Ασπιώτης περίμενε ερωτήσεις. Γι' αυτό το λόγο έπλενε και ξανάπλενε τα χέρια του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος. Αλλά και ο ίδιος ο Πιλάτος κάποια στιγμή σταμάτησε το πλύσιμο και μίλησε. Ο Βύρων Ασπιώτης δεν ήταν έτοιμος να το κάνει. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο Βύρων Ασπιώτης ήταν άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων. Είχε ολοκληρώσει - προς στιγμήν τουλάχιστον - τη συμμετοχή του στο μικρό τους δρώμενο με το να προσφέρει στο πλάσμα την ανακούφιση που εξασφαλίζει μια ηρεμιστική ένεση.
Ο Χρυσολωράς έκλεισε την πόρτα του υπνοδωματίου κι επέστρεψε στο σαλόνι. Η Αντιγόνη Καλπάκη ήταν καθισμένη με τα πόδια σταυρωτά, κάπνιζε - είχε καταντήσει εκνευριστικό αυτό - έχοντας ένα αδιόρατο βλέμμα που θα μπορούσε να σημαίνει πολλά και τίποτα. Αποφάσισε να μην σχολιάσει το γεγονός του υπερβολικού καπνού στο δωμάτιο και προτίμησε να κατευθυνθεί προς την άλλη άκρη του σαλονιού εκεί που άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και άφησε το φρέσκο, ψυχρό αέρα να μπει και να διώξει την κάπνα.
"Αχ πως σας ήρθε; Κάνει κρύο σήμερα. Κλείστε την πόρτα, να χαρείτε".
Για πρώτη φορά εκείνη τη μεγάλη μέρα ο Αντίνοος Χρυσολωράς εκνευρίστηκε πραγματικά. Φρόντισε να το δείξει. Έκλεισε τη μπαλκονόπορτα με θυμό, το τζάμι τραντάχτηκε, η κουρτίνα τραβήχτηκε με ορμή και είπε θυμωμένα, "Απαιτώ κάποιες εξηγήσεις. Κυρία Καλπάκη οφείλετε κάποιες εξηγήσεις, μαζί με σας και ο κύριος Ασπιώτης!"
"Δεν πιστεύω να πιστέψατε το παραλήρημα του Σεραφείμ! Ειλικρινά δε νομίζω πως κάνατε κάτι τέτοιο. Το άτομο αυτό είναι προβληματικό και το βλέπετε. Είναι λυπηρό να το τονίζω, δεν μου αρέσει να υπερτονίζω τέτοιες καταστάσεις, αντιλαμβάνεστε πως το θέμα - όπως και κάθε τέτοιο θέμα - απαιτεί μια διακριτικότητα αλλά σίγουρα θεωρώ πως είστε σε θέση να κατανοήσετε πως το εν λόγω άτομο έχει σοβαρό πρόβλημα. Συνεπώς τα λόγια του δεν μπορεί να τα πάρει κανείς στα σοβαρά! Πείτε μου ότι δεν σας πέρασε καν απ' το μυαλό μια τέτοια φρίκη...."
Ο Χρυσολωράς αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε - ειδικά μετά τη σκηνή του φιλιού που είδε με τα ίδια του τα μάτια - ένα λεκτικό μπαράζ που ουσιαστικά θα τον έστηνε στον τοίχο χωρίς να πάρει ανάσα και που από κατήγορο - βαρύς ίσως ο χαρακτηρισμός αλλά κάπως έτσι αισθανόταν - θα τον μετέτρεπε σε κατηγορούμενο!
"Κυρία Καλπάκη..." Μια χροιά διαμαρτυρίας στη φωνή του;
Του έπιασε τα χέρια και τα ένωσε, τα έκανε κόμπο μέσα στις δικές της ζεστές χούφτες. Μια κίνηση απρόσμενη, η αράχνη που στέκεται ακίνητη και περιμένει το αδέσποτο έντομο που θα κολλήσει στον ιστό της. Τα δικά της χέρια ήταν ζεστά, φωτιά, τα δικά του πάλι παγωμένα, ξυλιασμένα ίσως, το βλέμμα της τόσο ευγενικά κουρασμένο σαν του έριχνε τώρα εκείνη τη ματιά, "δεν τα πιστεύετε όλα αυτά. Πείτε μου πως δεν τα πιστεύετε..."
"Μα σας βρήκα να φιλιέστε με τον κύριο Ασπιώτη!" Μια έκρηξη ήταν αυτή εκ μέρους του Χρυσολωρά, ένα κομμάτι του εαυτού του που δεν είχε αφεθεί στη θαλπωρή της επαναστάτησε και ξεστόμισε την πραγματικότητα που είχαν αντκρίσει τα μάτια του λίγο πριν.
Ως άλλη Μπλανς Ντι Μπουά που υποφέρει στα χέρια του Στάνλεϊ Κοβάλσκι τράβηξε τα χέρια της αφήνοντας μια μικρή κραυγή απόγνωσης. Ο Χρυσολωράς δεν μπορούσε να ξέρει πόσο γνήσια ήταν αυτή η κίνηση, η εμπειρία του με τις γυναίκες είχε πάψει ν' ανανεώνεται εδώ και χρόνια όταν μια επέμβαση στους όρχεις - λόγω κακοήθειας - έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο σεξ - έρωτας - έλξη - συναίσθημα, όλα εκείνα τα στοιχεία τέλος πάντων που ορίζουν τους κανόνες - μα δεν υπάρχουν κανόνες λέει ο ποιητής - στην αεάνη μάχη της κατάκτησης μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.
"Περίμενα να είστε πιο διακριτικός", του είπε μόνο.
"Διακριτικός στο σαλόνι μου; Και με όσα έχουν προηγηθεί; Μα τι λέτε;"
"Αγαπητέ μου", αναζήτησε το μπουκάλι με το λικέρ, έβαλε δυο γουλιές και τις ήπιε μονορούφι. "Μη μπλέκετε το ένα γεγονός με το άλλο. Αυτό που είδατε δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση του Σεραφείμ. Πείτε μου, κοιμάται, είναι καλά;"
"Αν δεν έμπαινε ο Σεραφείμ ΣΑΣ στο διαμέρισμά μου δεν θα βρισκόσασταν ούτε εσείς εδώ! Συνεπώς η σχέση σας με τον κ. Ασπιώτη θα παρέμενε μυστική, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια!"
"Ω αυτό είναι αλήθεια. Αλλά οι ζωές των ανθρώπων μπλέκονται τόσο περίεργα, εκεί που δεν το περιμένεις. Καταλαβαίνετε τι εννοώ ε; Είναι οι κινήσεις που γίνονται, δυνάμεις που δραστηριοποιούνται, άγνωστες σε μας και όμως μας αφορούν, έμμεσα ίσως και χωρίς τη συγκατάθεσή μας αλλά μας αφορούν και μας επηρεάζουν! Πολλές φορές μας οδηγούν κιόλας σε πράξεις που δεν πιστεύαμε πως θα κάνουμε ποτέ..."
"Κυρία Καλπάκη ομολογώ πως αδυνατώ να παρακολουθήσω το συλλογισμό σας!'
"Παρακαλώ, μπορείτε να με φωνάζετε Αντιγόνη." Τα χέρια φωτιά!
Αυτή τη φορά τραβήχτηκε ο Χρυσολωράς. "Δεν με απασχολεί τι κάνετε στην προσωπική σας ζωή κυρία Καλπάκη. Σε αυτό έχετε δίκιο. Από εκεί και πέρα όμως, κατανοήστε τη δική μου θέση. Βρίσκομαι εδώ την ώρα που έπρεπε να είμαι αλλού, με ανθρώπους που δε γνωρίζω κι ένα, ένα προβληματικό πλάσμα να κοιμάται στο κρεβάτι μου επειδή, επειδή πέθανε η μητέρα του; Ειλικρινά δεν ξέρω. Σημειωτέον πως σας κατηγορεί και για το θάνατό της!"
"Ο Σεραφείμ δεν άντεξε την ώρα που έπαιρναν τη μητέρα του. Βγήκε τρέχοντας απ' την πόρτα του διαμερίσματος πριν προλάβει κανείς μας να κάνει κάτι. Κάπως έτσι κατέληξε έξω απ' το δικό σας διαμέρισμα. Όσον αφορά στην κατηγορία, σας είπα και πριν. Είναι ένα ταραγμένο μυαλό. Ένα πλάσμα με πολλά προβλήματα. Είναι προφανές πως δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα που πήρε μακριά τη μητέρα του. Αναζητεί κάποιον υπαίτιο για το χαμό της. Όλοι αυτό δεν κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;"
Ο Χρυσολωράς φάνηκε να ηρεμεί προς στιγμήν. Ο Ασπιώτης έκανε την εμφάνισή του σιωπηλά, πλησίασε στον καναπέ και κάθισε.
"Επιτέλους!", σχολίασε η Αντιγόνη Καλπάκη. "Θα νόμιζε κανείς πως έπεσες στη λεκάνη!"
"Αντιγόνη... κυρία Καλπάκη".
"Μην είσαι ηλίθιος. Ο κ. Χρυσολωράς ξέρει για τη σχέση μας. Μας είδε! Και όλα αυτά γιατί δεν μπορείς να κρατηθείς! Γελοίε!"
"Μα...."
"Σε παρακαλώ! Καμία άλλη κουβέντα για το θέμα. Ήδη έχω έρθει σε πολύ δυσάρεστη θέση και ο άνθρωπος δεν φταίει σε τίποτα. Αρκετά πέρασε για σήμερα!"
"Δεν υπάρχουν άλλοι συγγενείς; Κάποιους να ειδοποιήσουμε;" Ο Χρυσολωράς τους διέκοψε αναζητώντας μια διέξοδο σωτηρίας.
"Ο πατέρας του Σεραφείμ έχει πεθάνει. Καλύτερα κιόλας. Ένα ρεμάλι και μισό ήταν. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το σπόρο του. Η συγχωρεμένη τον μεγάλωσε, αυτή τράβηξε τα πάνδεινα. Και ποιο το αποτέλεσμα; Μια καταστροφή. Ω, δε μπορώ ούτε να το σκέφτομαι".
"Η Πρόνοια ίσως. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, αυτές θα ενδιαφερθούν, αυτές πρέπει να ειδοποιήσουμε".
Η Αντιγόνη Καλπάκη γέλασε ειρωνικά. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο και φύσηξε ψηλά τον καπνό. "Ζούμε σ' ένα διαλυμένο κράτος κύριε Χρυσολωρά. Φαντάζομαι το γνωρίζετε. Τα πάντα είναι διαλυμένα ή στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν. Ποια φροντίδα μπορεί να έχει ένα πλάσμα σαν το Σεραφείμ;"
"Μα... σίγουρα θα υπάρχει κάποιο ίδρυμα. Κάτι... Δεν ξέρω."
"Εκεί που θα ζει μέσα στα κόπρανά του; Εκεί που θα τον χτυπούν οι υπόλοιποι τρόφιμοι αναγνωρίζοντας την αδυναμία του; Ζούγκλα είναι αυτά τα ιδρύματα κύριε Χρυσολωρά, τα ξέρω πολύ καλά."
"Ίσως μια ιδιωτική κλινική...", διέκοψε χαμηλόφωνα ο Ασπιώτης.
"Και ποιος θα την πληρώνει; Εσύ;"
"Δεν ξέρω Αντιγόνη... ε.... κυρία Καλπάκη"
"Κόψε πια αυτό το κυρία Καλπάκη! Ο άνθρωπος ξέρει! Μας είδε! Τι προσποιείσαι τώρα; Τι παριστάνεις μου λες;"
Ο Ασπιώτης λούφαξε στη θέση του.
"Σκέφτομαι μια καλύτερη λύση για τον Σεραφείμ".
"Τι εννοείτε κυρία Καλπάκη;" Ο Χρυσολωράς κάθισε απέναντί της, στην πολυθρόνα που συνήθιζε να διαβάζει μεγαλόφωνα τα ποιήματά του.
"Να ζητήσω την κηδεμονία του".
Ο Ασπιώτης έβηξε. Ο Χρυσολωράς παρέμεινε να την κοιτάζει σιωπηλός περιμένοντας μια κάποια συνέχεια στη σκέψη της.
"Παιδιά δεν μου άφησε ο συγχωρεμένος". Η Αντιγόνη έσβησε το τσιγάρο και αναζήτησε στην τσάντα της παραδίπλα ένα χαρτομάντηλο. "Ίσως να είναι απ' το Θεό όλο αυτό. Η ανάγκη να προσφέρω σ' ένα δυστυχισμένο πλάσμα όσα του στέρησε η ζωή". Βρήκε το χαρτομάντηλο και το άνοιξε αργά. "Θέλω να πω, υπό την ευθύνη μου ο Σεραφείμ θα βρει κάθε φροντίδα που απαιτεί η περίπτωσή του". Το έφερε στα μάτια της και τα σκούπισε ελαφρά, τα δάκρυα είναι διάφανα δε φαίνονται πάντα.
"Αυτό που προτείνετε σας τιμά", είπε ο Χρυσολωράς που αντιλήφθηκε μια κίνηση μεγαλείου και ανθρωπιάς να αποκαλύπτεται εμπρός του. "Το ζητούμενο είναι αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο".
"Αν κινήσουμε τα σωστά πιόνια, γίνεται", πετάχτηκε απ' τον καναπέ ο Ασπιώτης.
Το φως λιγόστευε απ' το παράθυρο. Ο Χρυσολωράς άναψε το μεγάλο, σκαλιστό λαμπατέρ που βρισκόταν πλάι του. Ένα χλωμό φως, ένα φως ανάγνωσης ποιημάτων που χρησίμευε και για καλλιέργεια στίχων στα τετράδια του ποιητή, έδωσε χρώμα και σχήμα στις σκιές.
"Πιστεύω πως πρέπει να ξανασυστηθούμε", είπε αργά ο Χρυσολωράς.
(συνεχίζεται...)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου