Πες μου μια Ιστορία, της Τζάνετ Γουίντερσον
- Πιου, πες μου μια ιστορία...
- Τι είδους ιστορία παιδί μου;
- Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.
- Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο.
- Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;
- Δεν υπάρχει τέλος.
Έχουν αρχή και τέλος οι ιστορίες που λέμε; Υπάρχουν ιστορίες που ακούς, υπάρχουν και ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν, λέει η Γουίντερσον. Μια ιστορία, μια έννοια, πολλές ιστορίες, πολλές έννοιες, όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, όλα κινούνται στο σύμπαν, οι ιστορίες είναι για τους ανθρώπους, διαφορετικές και τόσο ίδιες ενίοτε.
Η Γουίντερσον μεγάλωσε με Ρ. Λ. Στίβενσον και Δάφνη ντι Μωριέ. Αυτό φαίνεται απ' την αρχή του βιβλίου. Φαίνεται στο περιβάλλον στο οποίο δρα η ηρωίδα της, η 10χρονη Σίλβερ. Ένα ακρωτήριο στην ανεμοδαρμένη Σκωτία, ένας φάρος στο σκοτάδι, ένα μικρό χωριό με λίγους κατοίκους, ένα πανδοχείο.
Ένας φαροφύλακας, ο Πιου.
Ένας τυφλός φύλακας στην άκρη του κόσμου που "υιοθετεί" την Σίλβερ όταν η μητέρα της πεθαίνει και την παίρνει μαζί του στο φάρο. Τις μεγάλες νύχτες του Χειμώνα, στην απέραντη σιωπή του άγριου τοπίου ο Πιου θα της αφηγηθεί την ιστορία του ανθρώπου που έκτισε τον φάρο, του Μπέιμπελ Νταρκ, εκεί πίσω στον 19ο αιώνα. Ενός ανθρώπου που αρνήθηκε την πραγματική αγάπη προς χάριν μιας συμβιβαστικής σχέσης και το πλήρωσε για την υπόλοιπη ζωή του.
Ο χρόνος περνάει και η "εξέλιξη των ειδών" - η Γουίντερσον βάζει τον Δαρβίνο ως "ήρωα" στο βιβλίο - επιβάλλει αλλαγές, πράγμα που σημαίνει πως ένα ωραίο πρωί, ο γέρο Πιου ειδοποιείται απ' την Υπηρεσία του πως δεν χρειάζεται άλλο στο φάρο, θα γίνει αυτόματος όπως τόσα και τόσα σ' αυτή τη ζωή, όπου οι μηχανές πήραν τις δουλειές των ανθρώπων.
Ο Πιου εξαφανίζεται αφήνοντας στην Σίλβερ όλες τις οικονομίες του. Και αυτή θα πρέπει πλέον να πει την δική της ιστορία στον κόσμο.
Θεωρώ ότι λίγο πριν το τέλος, το βιβλίο χάνει κάποια απ' τη μαγεία και τη δυναμική με την οποία ξεκίνησε και εξελίχθηκε. Ο έρωτας της Σίλβερ όπως παρουσιάζεται στην Ύδρα κατά την άποψή μου δίνεται φλύαρα και με αρκετές ασάφειες και υπαινιγμούς, ένα κομμάτι που το θεωρώ άνισο σε σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο. Εκεί είναι η αλήθεια πως βαρέθηκα λίγο. Και είναι άσχημο να βαριέσαι προς το τέλος.
Σαν μια γενική θεώρηση ωστόσο, κρατώ το γεγονός πως η συγγραφέας πάτησε πάνω στα χνάρια σπουδαίων παραμυθάδων της πατρίδας της και πως έχει μια ωραία τεχνική να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον με μικρές, ανατρεπτικές προτάσεις ανάμεσα στη ροή της αφήγησης. Ήταν σαν να κολυμπάς και να βουτάς ξαφνικά για λίγο στον βυθό και αμέσως μετά να επιστρέφεις στην επιφάνεια.
Από εκεί και πέρα, οι φιλοσοφικές έννοιες που θίγονται νομίζω πως ήθελαν καλύτερο πάντρεμα με την ιστορία... Σε αρκετά σημεία τις βρήκα ξεκομμένες απ' την ροή ή τοποθετημένες σε λάθος σημείο.
ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
της Τζάνετ Γουίντερσον
σελ. 227, εκδ. Μελάνι
μτφ. Αργυρώ Μαντόγλου
- Τι είδους ιστορία παιδί μου;
- Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος.
- Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο.
- Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος;
- Δεν υπάρχει τέλος.
Έχουν αρχή και τέλος οι ιστορίες που λέμε; Υπάρχουν ιστορίες που ακούς, υπάρχουν και ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν, λέει η Γουίντερσον. Μια ιστορία, μια έννοια, πολλές ιστορίες, πολλές έννοιες, όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, όλα κινούνται στο σύμπαν, οι ιστορίες είναι για τους ανθρώπους, διαφορετικές και τόσο ίδιες ενίοτε.
Η Γουίντερσον μεγάλωσε με Ρ. Λ. Στίβενσον και Δάφνη ντι Μωριέ. Αυτό φαίνεται απ' την αρχή του βιβλίου. Φαίνεται στο περιβάλλον στο οποίο δρα η ηρωίδα της, η 10χρονη Σίλβερ. Ένα ακρωτήριο στην ανεμοδαρμένη Σκωτία, ένας φάρος στο σκοτάδι, ένα μικρό χωριό με λίγους κατοίκους, ένα πανδοχείο. Ένας φαροφύλακας, ο Πιου.
Ένας τυφλός φύλακας στην άκρη του κόσμου που "υιοθετεί" την Σίλβερ όταν η μητέρα της πεθαίνει και την παίρνει μαζί του στο φάρο. Τις μεγάλες νύχτες του Χειμώνα, στην απέραντη σιωπή του άγριου τοπίου ο Πιου θα της αφηγηθεί την ιστορία του ανθρώπου που έκτισε τον φάρο, του Μπέιμπελ Νταρκ, εκεί πίσω στον 19ο αιώνα. Ενός ανθρώπου που αρνήθηκε την πραγματική αγάπη προς χάριν μιας συμβιβαστικής σχέσης και το πλήρωσε για την υπόλοιπη ζωή του.
Ο χρόνος περνάει και η "εξέλιξη των ειδών" - η Γουίντερσον βάζει τον Δαρβίνο ως "ήρωα" στο βιβλίο - επιβάλλει αλλαγές, πράγμα που σημαίνει πως ένα ωραίο πρωί, ο γέρο Πιου ειδοποιείται απ' την Υπηρεσία του πως δεν χρειάζεται άλλο στο φάρο, θα γίνει αυτόματος όπως τόσα και τόσα σ' αυτή τη ζωή, όπου οι μηχανές πήραν τις δουλειές των ανθρώπων.
Ο Πιου εξαφανίζεται αφήνοντας στην Σίλβερ όλες τις οικονομίες του. Και αυτή θα πρέπει πλέον να πει την δική της ιστορία στον κόσμο.
Θεωρώ ότι λίγο πριν το τέλος, το βιβλίο χάνει κάποια απ' τη μαγεία και τη δυναμική με την οποία ξεκίνησε και εξελίχθηκε. Ο έρωτας της Σίλβερ όπως παρουσιάζεται στην Ύδρα κατά την άποψή μου δίνεται φλύαρα και με αρκετές ασάφειες και υπαινιγμούς, ένα κομμάτι που το θεωρώ άνισο σε σχέση με το υπόλοιπο βιβλίο. Εκεί είναι η αλήθεια πως βαρέθηκα λίγο. Και είναι άσχημο να βαριέσαι προς το τέλος.
Σαν μια γενική θεώρηση ωστόσο, κρατώ το γεγονός πως η συγγραφέας πάτησε πάνω στα χνάρια σπουδαίων παραμυθάδων της πατρίδας της και πως έχει μια ωραία τεχνική να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον με μικρές, ανατρεπτικές προτάσεις ανάμεσα στη ροή της αφήγησης. Ήταν σαν να κολυμπάς και να βουτάς ξαφνικά για λίγο στον βυθό και αμέσως μετά να επιστρέφεις στην επιφάνεια.
Από εκεί και πέρα, οι φιλοσοφικές έννοιες που θίγονται νομίζω πως ήθελαν καλύτερο πάντρεμα με την ιστορία... Σε αρκετά σημεία τις βρήκα ξεκομμένες απ' την ροή ή τοποθετημένες σε λάθος σημείο.
ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
της Τζάνετ Γουίντερσον
σελ. 227, εκδ. Μελάνι
μτφ. Αργυρώ Μαντόγλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου