H Σιωπή των Νεκρών, του Ζαν Πολ Νοζιέρ

Αυτό εδώ το μυθιστόρημα αποτέλεσε την καλύτερη και πιο ανακουφιστική συντροφιά τις τελευταίες μέρες που με ταλαιπώρησε ένα διαβολεμένο κρυολόγημα μέσα στον Αύγουστο. Δέκατα, βήχας, φτάρνισμα και να έχεις και την ζέστη να σε βασανίζει. Ούτε στον εχθρό μου.

Αν με καταλάβαινε κάποιος, κι εγώ εκείνον, δεν είναι άλλος απ' τον ήρωα του μυθιστορήματος το οποίο βραβεύτηκε με το μεγάλο βραβείο νουάρ μυθιστορήματος της Γαλλίας το 2007. Ο συνταξιούχος επιθεωρητής Κριστιάν Μιλιούς ή Μπλου καλείται να διαλευκάνει μια υπόθεση η οποία διαδραματίζεται καλοκαιριάτικα στη γαλλική εξοχή υπό θερμοκρασίες καύσωνα!

Ο Νοζιέρ πέτυχε κάτι σ' αυτό το βιβλίο που λίγοι μπορούν να το καταφέρουν σ' αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Ουσιαστικά γνωρίζεις τον ένοχο της ιστορίας πολύ νωρίς, συνεπώς στερείσαι την αγωνία της ανακάλυψης. Σε αυτή την περίπτωση για να σε κρατήσει το βιβλίο, ο συγγραφέας πρέπει να είναι μάγκας και να σε "πιάσει" από αλλού. Εν προκειμένω, απ' το πως θα κλείσει η τσιμπίδα του νόμου και θα πιαστεί ο ένοχος. Όταν λοιπόν ο ένοχος είναι εξέχων μέλος της κοινωνίας και ευγενής και συ απλώς ένας συνταξιούχος μπάτσος, το πράγμα δυσκολεύει. Πάνω σ' αυτή την ανισότητα δούλεψε ο Νοζιέρ και τα κατάφερε περίφημα.

Απ' τη μια λοιπόν έχουμε τον Μιλιούς, έναν άνθρωπο που μας παρουσιάζεται λίγο πριν τα όρια της κατάθλιψης. Ζει μόνος, μακριά απ' τα παιδιά του με τα οποία δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις, είναι χήρος κι έχει και μια αδελφή έγκλειστη στο ψυχιατρείο για το φόνο των γονιών τους. Έχει συνταξιοδοτηθεί πρόσφατα και αφού τα τελευταία χρόνια ήταν το μόνιμο αστείο στα χείλη των συναδέλφων του οι οποίοι τον θεωρούσαν "χαραμοφάη" και "ξοφλημένο".  Η τελευταία του υπόθεση, η αυτοκτονία ενός Άραβα πρώην αστυνομικού, έρχεται και πάλι στο φως για ν' αποδειχθεί πως είχε βιαστεί να την κλείσει τότε και πως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Απ' την άλλη έχουμε τον "κακό" της ιστορίας, έναν ευγενή για τον οποίο διαβάζουμε συνέχεια στο βιβλίο και τον γνωρίζουμε μέσα απ' τις διηγήσεις άλλων ανθρώπων. "Φρούτο" της γαλλικής αποικιοκρατίας, από εκείνους που έκαναν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι κάθε παράνομη πράξη υπό την κάλυψη της διπλωματίας. Ο συγκεκριμένος έχει μια έφεση στο τράφικινγκ και στο εμπόριο ραδιενεργών υλικών. Ζει σε μια έπαυλη - κάστρο στη γαλλική εξοχή και κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει.

Κι εδώ ξεκινά το παιχνίδι...

Ο Νοζιέρ γράφει απλά με αποτέλεσμα το βιβλίο να τρέχει σα νεράκι. Αποδεικνύει πως οι δεκάδες παραπομπές και σημειώσεις είναι κατά βάση περιττές όταν γράφεις μια αστυνομική ιστορία και όταν ξέρεις πως να την στήσεις. Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην ευχάριστα που για πρώτη φορά πήρα στα χέρια μου βιβλίο των εκδόσεων "Πόλις" και το οποίο δεν είχε 10 σελίδες με παραπομπές στο τέλος όπου αναγκάζεσαι ν' ανατρέξεις, διακόπτοντας το διάβασμα. Επί τη ευκαιρία να πω ότι δεν έχω χειρότερο. Προτιμώ τις όποιες παραπομπές τοποθετημένες στο κάτω μέρος της σελίδας και όχι πίσω.
Η γραφή λοιπόν είναι απλή, με κινηματογραφική ροή, οι χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρον και μπορώ να πω ότι σε αρκετά σημεία με προβλημάτισε ο Μιλιούς ως ο άνθρωπος που βρίσκεται κοντά στα 60 και δείχνει πλέον τόσο άδειος έπειτα από μια γεμάτη ζωή. Είναι εκείνο το αίσθημα της απόγνωσης των ανθρώπων που γυρίζουν σ' ένα άδειο διαμέρισμα δίχως να έχουν να κάνουν τίποτε, όντας ξεζουμισμένοι ψυχολογικά και καταλήγουν "με το σώβρακο στο μπαλκόνι να μπανίζουν τις γυναίκες της απέναντι πολυκατοικίας μέσα στην αφόρητη ζέστη".
Ναι, τον συμπάθησα τον Μιλιούς και ταυτίστηκα με τον αγώνα του ν' αποδείξει πως ορισμένες συγκυρίες μπορεί να σε γονατίσουν για καιρό, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα ξανασηκωθείς ποτέ.

Μαζί με τα αντιπυρετικά, η νουάρ λογοτεχνία έκανε δουλειά!

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
του Ζαν Πολ Νοζιέρ
σελ. 316 - εκδ. Πόλις
μτφ. Δημήτρης Σιδηρόπουλος