Οι Νάνοι του Θανάτου, του Τζόναθαν Κόου
Ομιχλιασμένο Λονδίνο, ποπ, δεκαετία '80, μουσική, παμπ, μπύρες, ακόρντα, βροχερό Λονδίνο, Μόρισσεϊ, εργατικές πολυκατοικίες, πλούσιες συνοικίες, στίχοι, παρέα, μουσική, έρωτας, μετρό, λεωφορεία, Κινγκ'ς Κρος, Ίσλινγκτον, τζαζ, Κόουλ Πόρτερ, φις εντ τσιπς, συγκάτοικοι, φτώχεια, δισκογραφικό συμβόλαιο, τρέλα, δολοφονία...
Λατρεύω τα βιβλία που η πλοκή τους μπλέκεται με τη μουσική. Είχα να διασκεδάσω τόσο καιρό απ' την εποχή του High Fidelity δια χειρός Νικ Χόρνμπι. Είναι ό,τι πιο ανάλαφρο έχω διαβάσει απ' τον αγαπημένο βρετανό συγγραφέα και δεν έχει καμία σχέση με τα Τι Ωραίο Πλιάτσικο, Η Λέσχη των Τιποτένιων και ο Κλειστός Κύκλος που έχω διαβάσει στο παρελθόν.
Ο 23χρονος ήρωας είναι ένας επαρχιώτης απ' το Σέφιλντ ο οποίος παρατά τις σπουδές του στη Χημεία και φτάνει στο Λονδίνο αναζητώντας τ' όνειρό του: να γίνει σπουδαίος μουσικός και με τη μπάντα του να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο και να κατακτήσουν το τοπ τεν!
Το Λονδίνο άλλοτε μοιάζει ζοφερό και αφιλόξενο για τον ήρωα κι άλλοτε τόπος δημιουργίας κι έμπνευσης. Κολυμπά λοιπόν στα βαθιά, ολομόναχος, γνωρίζοντας τον έρωτα - ή τουλάχιστον μια έκφρασή του - αλλά και διάφορους απίστευτους τύπους που νομίζουν πως είναι μουσικοί και θα κάνουν καριέρα. Ή μήπως δεν είναι αυτός άξιος κι εκείνοι όντως θα κάνουν καριέρα;
Με το χιούμορ να στέκεται πίσω απ' τις σελίδες σχεδόν μόνιμα σαν το γουργουρητό που βγάζει το Λονδίνο μέρα και νύχτα, ο Κόου στήνει μια κεφάτη ιστορία για τα όνειρα που έχουμε στην εφηβεία και παλεύουμε να τα υλοποιήσουμε μετά, διαπιστώνοντας πως τα πράγματα δεν είναι σχεδόν ποτέ εύκολα και ότι υπάρχουν μπόλικοι αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να μας απομακρύνουν από αυτά - ενίοτε και οριστικά.
Το βιβλίο ουσιαστικά αρχίζει με μια δολοφονία. Αν νομίζετε όμως πως η ιστορία που απλώνεται στις υπόλοιπες 200 σελίδες είναι αστυνομική, κάνετε λάθος. Οι "Νάνοι του Θανάτου" είναι μια ιστορία για τον έρωτα, την εκδίκηση, τη μουσική αλλά πάνω απ' όλα για τη μαγκιά της αυτογνωσίας: να ξέρεις που να σταματήσεις, πότε να το κάνεις κι ενδεχομένως να πάρεις την απόφαση ν' αλλάξεις ρότα στη ζωή σου.
*Αναφέρω κάτι που είδα και το οποίο μου έκανε αλγεινή εντύπωση. Σ' ένα σημείο γράφει ο συγγραφέας, "Κατέληγε να γράφει τραγούδια που συνδύαζαν την φιλοσοφική πολυπλοκότητα του Bat Out Of Hell*....κ.λπ.", σελ. 83.
Ακολουθώ τον αστερίσκο στο τέλος της σελίδας και διαβάζω αυτό: "Το Bat Out Of Hell είναι ένας άγαρμπος ψευδο - οπερατικός ψευδο - ροκ δίσκος του εξίσου άγαρμπου παχύσαρκου Meatloaf". (Σ.τ.Μ.)
Θεωρώ άστοχο και επιεικώς απαράδεκτο το σχόλιο της μεταφράστριας κ. Χίλντας Παπαδημητρίου ενώ πραγματικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως οι σοβαρές εκδόσεις Πόλις, επέτρεψαν τη δημοσίευσή του. Δυστυχώς.
ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
του Τζόναθαν Κόου
σελ. 216 - εκδ. Πόλις
μτφ. Χίλντα Παπαδημητρίου
**Το βιβλίο βρίθει από αναφορές σε στίχους του Morissey. Δυστυχώς δεν υπήρχε πουθενά το αγαπημένο μου τραγούδι απ' αυτόν. Γι' αυτό κι εγώ το βάζω εδώ...
Λατρεύω τα βιβλία που η πλοκή τους μπλέκεται με τη μουσική. Είχα να διασκεδάσω τόσο καιρό απ' την εποχή του High Fidelity δια χειρός Νικ Χόρνμπι. Είναι ό,τι πιο ανάλαφρο έχω διαβάσει απ' τον αγαπημένο βρετανό συγγραφέα και δεν έχει καμία σχέση με τα Τι Ωραίο Πλιάτσικο, Η Λέσχη των Τιποτένιων και ο Κλειστός Κύκλος που έχω διαβάσει στο παρελθόν.
Το Λονδίνο άλλοτε μοιάζει ζοφερό και αφιλόξενο για τον ήρωα κι άλλοτε τόπος δημιουργίας κι έμπνευσης. Κολυμπά λοιπόν στα βαθιά, ολομόναχος, γνωρίζοντας τον έρωτα - ή τουλάχιστον μια έκφρασή του - αλλά και διάφορους απίστευτους τύπους που νομίζουν πως είναι μουσικοί και θα κάνουν καριέρα. Ή μήπως δεν είναι αυτός άξιος κι εκείνοι όντως θα κάνουν καριέρα;
Με το χιούμορ να στέκεται πίσω απ' τις σελίδες σχεδόν μόνιμα σαν το γουργουρητό που βγάζει το Λονδίνο μέρα και νύχτα, ο Κόου στήνει μια κεφάτη ιστορία για τα όνειρα που έχουμε στην εφηβεία και παλεύουμε να τα υλοποιήσουμε μετά, διαπιστώνοντας πως τα πράγματα δεν είναι σχεδόν ποτέ εύκολα και ότι υπάρχουν μπόλικοι αστάθμητοι παράγοντες που μπορούν να μας απομακρύνουν από αυτά - ενίοτε και οριστικά.
Το βιβλίο ουσιαστικά αρχίζει με μια δολοφονία. Αν νομίζετε όμως πως η ιστορία που απλώνεται στις υπόλοιπες 200 σελίδες είναι αστυνομική, κάνετε λάθος. Οι "Νάνοι του Θανάτου" είναι μια ιστορία για τον έρωτα, την εκδίκηση, τη μουσική αλλά πάνω απ' όλα για τη μαγκιά της αυτογνωσίας: να ξέρεις που να σταματήσεις, πότε να το κάνεις κι ενδεχομένως να πάρεις την απόφαση ν' αλλάξεις ρότα στη ζωή σου.
*Αναφέρω κάτι που είδα και το οποίο μου έκανε αλγεινή εντύπωση. Σ' ένα σημείο γράφει ο συγγραφέας, "Κατέληγε να γράφει τραγούδια που συνδύαζαν την φιλοσοφική πολυπλοκότητα του Bat Out Of Hell*....κ.λπ.", σελ. 83.
Ακολουθώ τον αστερίσκο στο τέλος της σελίδας και διαβάζω αυτό: "Το Bat Out Of Hell είναι ένας άγαρμπος ψευδο - οπερατικός ψευδο - ροκ δίσκος του εξίσου άγαρμπου παχύσαρκου Meatloaf". (Σ.τ.Μ.)
Θεωρώ άστοχο και επιεικώς απαράδεκτο το σχόλιο της μεταφράστριας κ. Χίλντας Παπαδημητρίου ενώ πραγματικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως οι σοβαρές εκδόσεις Πόλις, επέτρεψαν τη δημοσίευσή του. Δυστυχώς.
ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
του Τζόναθαν Κόου
σελ. 216 - εκδ. Πόλις
μτφ. Χίλντα Παπαδημητρίου
**Το βιβλίο βρίθει από αναφορές σε στίχους του Morissey. Δυστυχώς δεν υπήρχε πουθενά το αγαπημένο μου τραγούδι απ' αυτόν. Γι' αυτό κι εγώ το βάζω εδώ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου