All Of This And Nothing...
Δεύτερο μεγάλο καταφύγιο πίσω απ' τις σελίδες των βιβλίων είναι η μουσική. Φέτος δεν άκουσα όσα θα επιθυμούσα, δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ με τις νέες κυκλοφορίες.
Απ' τη μια η εξαντλητική και απαιτητική δουλειά στην εφημερίδα, απ' την άλλη η επικαιρότητα ενός βασανιστικού καλοκαιριού, με έπνιξαν.
Στο καπάκι, εκεί στα τέλη Σεπτέμβρη, τη μέρα που θα έπαιρνα επιτέλους ολιγοήμερη άδεια για να «αδειάσω», ήρθε το τραγικό νέο για τον απροσδόκητο χαμό ενός αδελφικού φίλου. Με βρήκε στο δρόμο, οδηγώντας. Έμεινα για μισή ώρα στην άκρη της εθνικής, καπνίζοντας, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω εκείνο που νόμιζα πως είναι ψέμα. Πως δεν αφορά εμένα.
Άρεσε και σ' εκείνον πολύ η μουσική. Άλλωστε, σε ραδιοφωνικό σταθμό γνωριστήκαμε, 18 χρόνια πριν. Δουλέψαμε μαζί, κάναμε εκπομπές μαζί, εκείνος φρόντιζε συχνά να καλύπτει τα κενά μου απ' το ελληνικό ρεπερτόριο, εγώ πάλι τα δικά του απ' το ξένο. Κι όλα αυτά τα χρόνια μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες -προσωπικές και επαγγελματικές- με ατέλειωτες κουβέντες, ξενύχτια, ποτά, μαγειρέματα, καφέδες.
Το τελευταίο πράγμα που πρόσφερα στον φίλο μου ήταν μια χούφτα χώμα. Ήταν νοτισμένο απ' την υγρασία και δεν έφευγε μέσα απ' τα δάχτυλά μου. Το έριξα με μιαν απλή κίνηση και άκουσα τον ήχο που έκανε καθώς έπεφτε στο επεξεργασμένο ξύλο.
Κοίταξα την παλάμη μου και έμοιαζε λες και είχα ανταλλάξει χειραψία με το θάνατο. Παραδόξως αυτή η αίσθηση δεν με ενόχλησε.
Ίσως επειδή είχαμε ξορκίσει πολλές φορές το θάνατο, παρέα με τον φίλο που αποχαιρέτισα οριστικά, με γέλια και γενναίες δόσεις μαύρου χιούμορ. Ίσως επειδή χάσαμε πολλά στην πορεία και ο ένας και ο άλλος, γνωρίζαμε καλά, πως μόνο έτσι κλείνουν οι λογαριασμοί. Όρθιοι. Αιφνίδιοι. Χωρίς πόνο. Χωρίς ταλαιπωρία.
Αν μας έβλεπε την ώρα του αποχαιρετισμού του, είμαι σίγουρος ότι θα άφηνε βιτριολικά σχόλια συνέχεια.
"Μα συγγνώμη...είναι ψάλτης αυτός; Για όνομα... Αυτός είναι έτοιμος για το Ρομέο" ή "Καλά κάνατε και μου βάλατε αυτό το χρώμα. Με κόβει και κρύβει το προγούλι" ή "τη γριά με το κομοδινί μαλλί την είδες στη γωνία;" και θα κατέληγε σε σχόλιο τύπου, "θα φάμε λιτά απόψε", προκαλώντας κύμα γέλιου για άλλη μια φορά μιας και ήταν λιχούδης.
Η Μνήμη που έχεις από έναν άνθρωπο γεμίζει από μικρά και από μεγάλα που περάσατε μαζί. Κάπως έτσι γεμίζουν τα κουτάκια που έχει ο καθένας μας εντός του και που σε βοηθούν να προχωρήσεις μιας κι έλαχε να μείνεις εσύ πίσω.
Ίσως γι' αυτό να μην άφησε μακάβρια αίσθηση το χώμα στο χέρι. Ίσως γιατί αν ήταν εκεί θα μου έλεγε, "άντε καλέ μου, ρίξ'το να φύγουμε. Αρκεί."
Απ' τη μια η εξαντλητική και απαιτητική δουλειά στην εφημερίδα, απ' την άλλη η επικαιρότητα ενός βασανιστικού καλοκαιριού, με έπνιξαν.
Στο καπάκι, εκεί στα τέλη Σεπτέμβρη, τη μέρα που θα έπαιρνα επιτέλους ολιγοήμερη άδεια για να «αδειάσω», ήρθε το τραγικό νέο για τον απροσδόκητο χαμό ενός αδελφικού φίλου. Με βρήκε στο δρόμο, οδηγώντας. Έμεινα για μισή ώρα στην άκρη της εθνικής, καπνίζοντας, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω εκείνο που νόμιζα πως είναι ψέμα. Πως δεν αφορά εμένα.
Άρεσε και σ' εκείνον πολύ η μουσική. Άλλωστε, σε ραδιοφωνικό σταθμό γνωριστήκαμε, 18 χρόνια πριν. Δουλέψαμε μαζί, κάναμε εκπομπές μαζί, εκείνος φρόντιζε συχνά να καλύπτει τα κενά μου απ' το ελληνικό ρεπερτόριο, εγώ πάλι τα δικά του απ' το ξένο. Κι όλα αυτά τα χρόνια μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες -προσωπικές και επαγγελματικές- με ατέλειωτες κουβέντες, ξενύχτια, ποτά, μαγειρέματα, καφέδες.
Το τελευταίο πράγμα που πρόσφερα στον φίλο μου ήταν μια χούφτα χώμα. Ήταν νοτισμένο απ' την υγρασία και δεν έφευγε μέσα απ' τα δάχτυλά μου. Το έριξα με μιαν απλή κίνηση και άκουσα τον ήχο που έκανε καθώς έπεφτε στο επεξεργασμένο ξύλο.
Κοίταξα την παλάμη μου και έμοιαζε λες και είχα ανταλλάξει χειραψία με το θάνατο. Παραδόξως αυτή η αίσθηση δεν με ενόχλησε.
Αν μας έβλεπε την ώρα του αποχαιρετισμού του, είμαι σίγουρος ότι θα άφηνε βιτριολικά σχόλια συνέχεια.
"Μα συγγνώμη...είναι ψάλτης αυτός; Για όνομα... Αυτός είναι έτοιμος για το Ρομέο" ή "Καλά κάνατε και μου βάλατε αυτό το χρώμα. Με κόβει και κρύβει το προγούλι" ή "τη γριά με το κομοδινί μαλλί την είδες στη γωνία;" και θα κατέληγε σε σχόλιο τύπου, "θα φάμε λιτά απόψε", προκαλώντας κύμα γέλιου για άλλη μια φορά μιας και ήταν λιχούδης.
Η Μνήμη που έχεις από έναν άνθρωπο γεμίζει από μικρά και από μεγάλα που περάσατε μαζί. Κάπως έτσι γεμίζουν τα κουτάκια που έχει ο καθένας μας εντός του και που σε βοηθούν να προχωρήσεις μιας κι έλαχε να μείνεις εσύ πίσω.
Ίσως γι' αυτό να μην άφησε μακάβρια αίσθηση το χώμα στο χέρι. Ίσως γιατί αν ήταν εκεί θα μου έλεγε, "άντε καλέ μου, ρίξ'το να φύγουμε. Αρκεί."
*Τούτη η λίστα που ακολουθεί, με ό,τι άκουσα φανατικά μέσα στο 2015, είναι αφιερωμένη στον Ηλία. Η αδελφή του, φρόντισε κι έβαλε τα ακουστικά του στο πλάι του. Γι' αυτό και είμαι σίγουρος πως θα του αρέσει.
Λείπεις Φίλε. Πολύ.
Λείπεις Φίλε. Πολύ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου