Το χέρι στο νερό

- Πως μπορείς και λυπάσαι;
- Μπορώ...
- Εγώ δεν μπορώ.
- Δεν είμαστε ίδιοι.
- Εννοώ, δεν καταλαβαίνω πως το κάνεις.
- Δεν το κάνω. Γίνεται. Υπάρχει. Βγαίνει.
- Πως μπορείς να λυπηθείς κάποιον που σου κάνει κακό;
- Δεν λυπάμαι τον οποιονδήποτε μου κάνει κακό. Λυπάμαι όσους αγαπώ κι ας μου έχουν κάνει κακό.
- Να αυτό δεν καταλαβαίνω. Πως μπορείς και το κάνεις;
- Δεν το καταλαβαίνεις γιατί εστιάζεις την προσοχή σου στη λύπη και όχι στην αγάπη.
- Μα από τη στιγμή που σου έχει κάνει κάποιος κακό δεν έχεις αυτόματα πάψει να τον αγαπάς;
- Ποιος το λέει αυτό;
- Η λογική. Το κακό φέρνει κακό.
- Ο εγωισμός το λέει κι όχι η λογική. Κυρίως ο πληγωμένος εγωισμός. Αυτός που θρέφει τις άμυνες και ποτίζει αρνητικά τα συναισθήματα.
- Δεν το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ.
- Δεν είναι απαραίτητο. Στο είπα και πριν. Δεν είμαστε ίδιοι.

Ξεφυσάει. Πίνει δυο γουλιές από ένα νερωμένο φρέντο. Κοιτάζει στα διπλανά τραπέζια. Μια τούφα απ' τα μαλλιά της χορεύει ανεξέλεγκτα στο φύσημα του ανεμιστήρα. Επαναλαμβάνει.

- Μπράβο σου όμως.
- Για να σε κάνω να το καταλάβεις, αν μου κάνει κακό κάποιος που δεν ξέρω, πιθανότατα θα θελήσω να του κάνω κι εγώ. Ν' ανταποδώσω. Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα μάλλον. Αλλά δεν θα κάνω τίποτε άσχημο σ' εκείνον που αγαπώ πραγματικά. Το έκανα στο παρελθόν και το μετάνιωσα.  Εκείνος ας κάνει ό,τι θέλει.
- Δεν είπα ν' ανταποδώσεις. Αναρωτιέμαι πως μπορείς και λυπάσαι.
- Μα δεν είναι για λύπηση όσοι ανταποδίδουν την αγάπη με πίκρα; Όσοι προκαλούν είτε με τις πράξεις είτε με τα λόγια τους τον πόνο σε κάποιον που γνωρίζουν καλά πως τους αγάπησε και τους αγαπάει ακόμα;
- Δεν ξέρω, πολύ χριστιανικό μου ακούγεται όλο αυτό.
- Δεν είναι. Καθόλου χριστιανικό. Στην ουσία ξέρεις δεν το κάνω γι' αυτούς, για μένα το κάνω.
- Τι εννοείς;
- Η δική μου αγάπη είναι εκείνη δεν επιτρέπει να γίνω κακός μαζί τους. Όχι η δική τους. Από μένα ξεκινάει όλο αυτό και όχι από την αγάπη προς το συνάνθρωπο, όπως διδάσκει η Εκκλησία.
- Μα αυτό είναι εγωιστικό.
- Είναι. Είπα εγώ ότι δεν είναι; Δική μου ανάγκη εξυπηρετώ. Την ανάγκη μου να τους αγαπώ. Άρα και να τους λυπάμαι.

Ήπιε λίγο απ' το νερό της. Έστριψε ένα τσιγάρο με αργές κινήσεις και το άναψε.

- Δώσε μου το χέρι σου.
- Τι να το κάνεις;
- Έλα, δώσ' μου το χέρι σου.
Το δίνει. Είναι κατάλευκο μ' ένα κουβάρι από γαλάζια ρυάκια να πηγαίνουν δεξιά, αριστερά. Παίρνω το ποτήρι με το νερό και της βρέχω το χέρι. Τραβιέται.
- Γιατί το έκανες αυτό;
- Για να σου δείξω πως λειτουργεί.
- Δηλαδή;
- Το χέρι είμαι εγώ. Το νερό είναι το κακό τους. Με βρέχει, στάζει, στεγνώνει. Το χέρι μου δεν άλλαξε. Το κακό έφυγε κι εγώ έμεινα ίδιος. Χωρίς απώλειες. Μπορούν να με ξαναβρέξουν όσες φορές θέλουν. Το χέρι θα είναι εκεί και δεν θ' αντιδράσει ποτέ στο νερό.
- Κι αν το νερό ήταν καυτό; Τι θα έλεγες τότε;
- Το καυτό νερό σίγουρα θα με πονούσε απίστευτα. Θα έκανε πληγή. Αλλά κι αυτή με τον καιρό θα γινόταν σημάδι. Το χέρι πάλι θα ήταν εκεί, ανοιχτό να περιμένει.
- Γι' άλλο ένα σημάδι; Για το επόμενο;
Γέλασα.
- Μα, παλιά αυτό ήταν δείγμα ανδρείας ξέρεις. Όσα περισσότερα σημάδια τόσο πιο έμπειρη ζωή.
- Για τους άντρες. Για τις γυναίκες όμως;
- Έχω κάνει έρωτα με γυναίκα που ήταν καμένη απ' το στήθος έως τα πλευρά της. Μαζί και το μισό χέρι. Μικρή σαν ήταν, έπεσε ένα τηγάνι με καυτό λάδι πάνω της. Ε λοιπόν, η γεύση της σάρκας της ήταν ίδια. Ανθρώπινη. Η αφή ήταν ελαφρώς τραχιά αλλά την μαλάκωναν τα δάκρυά της σαν της έλεγα πόσο όμορφη ήταν την ώρα που τη χάιδευα εκεί. Και το εννοούσα. Ήταν πανέμορφη μέσα στα σημάδια της. Αμαζόνα.
- ....
- Να φοβάσαι τις πληγές που δεν κλείνουν ποτέ. Όχι τα σημάδια. Αυτά είναι ο χάρτης που σου δείχνει που να πας. Στον άνθρωπο είναι η ζωή του. Οι νίκες και οι ήττες του. Το αποτύπωμα της ψυχής του στο σώμα. Άκου με που σου λέω, να τ' αγαπάς και να τα εκτιμάς τα σημάδια.
- Ξεφύγαμε. Και πάλι δεν μπορώ να χωνέψω πως τους λυπάσαι.
- Ίσως γιατί δεν λυπάμαι καθόλου εμένα. Ίσως και πάλι να λυπάμαι πολύ και το συναίσθημα να περισσεύει. Δεν ξέρω. Μην με ρωτάς πως γίνεται. Απλά συμβαίνει.
- Δεν είσαι αντικειμενικός.
- Ποιος μίλησε για αντικειμενικότητα;
- Ναι αλλά έτσι δεν μπορείς να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα.
- Για να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα, πρέπει ν' ανέβεις στο πιο ψηλό σύννεφο του κόσμου και ν' ατενίσεις τον κόσμο από εκεί. Να χαθείς στη σιωπή και να βιώσεις την απομόνωση. Να ουρλιάξεις και να μην ακούσεις ούτε την ηχώ σου. Και τότε, σαν περάσει λίγος καιρός και εξακολουθείς να θες να μείνεις εκεί πάνω, σημαίνει πως μπορείς να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα. Αν σου λειψε ο κόσμος και θες να γυρίσεις, ξέχνα το. Πάντα θα λυπάσαι και πάντα θ' αγαπάς.
- Μιλάς παράξενα σήμερα.
- Χμ... ναι, το παθαίνω αυτό ενίοτε.

Αποτελείωσε τον καφέ και το τσιγάρο της.
- Τι μαγείρεψες;
- Έχω γυναίκα σήμερα. Θα μαγείρευε εκείνη. Γεμιστά.
- Μμμμ. Μου αρέσουν τα γεμιστά!