Όταν έρχονται τα σύννεφα

Ήρθε και με βρήκε την ώρα που χάζευα τις πεταλούδες. Μα ήταν τόσο όμορφες οι άτιμες. Πετούσαν η μία απέναντι στην άλλη σε παράταξη και όχι παράλληλα, λες και ακολουθούσαν κάποια φανταστική χορογραφία της Φύσης. Έναν αριστοκρατικό χορό κυρίων και κυριών σε κάποια βασιλική αυλή. Πετάριζαν τα φτερά τους και τα χρώματα άλλαζαν αποχρώσεις που σε ζάλιζαν. Τις χάζευα για ώρα, σαν κάθισε πλάι μου.
- Τι κάνεις;
- Κάθομαι.
- Όχι, εννοώ, τι κάνεις, τι κάνεις;
- Κάθομαι και χαζεύω. Κοίτα! Μα δεν είναι υπέροχες;
Τις κοίταξε για λίγο αλλά μάλλον δεν συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μου. Ξέσφιξε λίγο τη γραβάτα του και τον άκουσα να διαμαρτύρεται για τη ζέστη.
- Θα δροσίσει, σχολίασα. Βλέπεις τα σύννεφα εκεί πέρα; Έρχονται προς τα δω. Θα δροσίσει σαν έρθουν.
- Και τι θα κάνουμε τώρα; ρώτησε βγάζοντας εντελώς τη γραβάτα.
Κούνησα τους ώμους αδιάφορα.
- Τίποτα δεν κάνουμε. ΄Ο,τι κάνουμε πάντα. Ουσιαστικά τίποτα.
- Γιατί το λες αυτό;
- Γιατί να μην το πω; Τι έκανες προχθές ή χθες και είναι άξιο λόγου; Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας και δεν κάνουμε τίποτα. Τι έκανες σήμερα για παράδειγμα;
- Μόλις γύρισα απ' το γάμο της γυναίκας σου.
Πέρασε κάποιος χρόνος.
- Α...λαμπρά. Πήγες τελικά.
- Δεν μπορούσα να μην πάω.
- Οκ. Δεν έχει νόημα. Δεν με πειράζει θέλω να πω. Καλά έκανες αφού το ήθελες.
- Δεν ήρθες.
Γύρισα αργά το βλέμμα μου πάνω του.
- Είχα πει πως θα ερχόμουν; Δε νομίζω. Αν με ρωτάς, το θεωρώ μια ανοησία και μισή.
Κοιτούσε ευθεία. Έπλεξε τα δάχτυλά του και άρχισε να παίζει μαζί τους.
- Γιατί είναι ανοησία; Δεν σε καταλαβαίνω. Επειδή αποφάσισε να συνεχίσει τη ζωή της;
- Βέβαια, να δω πως θα την ζήσει! Χε, χε.
- Είναι πλούσιος απ' ότι κατάλαβα. Οπότε μη χαίρεσαι.
- Γάμοι σ' αυτή την ηλικία! Τι χαζομάρες Θεέ μου!!!
- Γιατί; Δεν είναι δα και σαν την Πελοπόννησο!
Γελάσαμε αυθόρμητα. Αυτή η ατάκα από μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία λεγόταν πάντα όταν θέλαμε να πειράξουμε κάποιον για την ηλικία του. Μια αμήχανη σιωπή κάλυψε τον απόηχο του γέλιου μας.
- Αν μπορούσες να αλλάξεις τα πράγματα, αν γύριζες το χρόνο πίσω, θα έκανες κάτι διαφορετικό;
Δεν του απάντησα αμέσως. Οι πεταλούδες είχαν αφήσει την παράταξη και είχαν πιάσει τώρα ένα κυκλικό χορό γύρω από πορφυρά βλαστάρια.
- Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήξερα. Ούτε τώρα ξέρω...
Με αμφιβολία το είπα. Όπως το ένοιωθα.
- Τώρα, δεν θα' πρεπε να ξέρουμε πραγματικά; Εννοώ τώρα, που βλέπουμε τη ζωή μας σαν ταινία, δεν θα έπρεπε να ξέρουμε τι κάναμε σωστό και τι λάθος;
- Ίσως. Θα έπρεπε. Όπως το λες. Αλλά πότε ξέρεις πως είναι η σωστή στιγμή για το σωστό και το λάθος; Όταν το κάνεις; Γιατί το κάνεις τότε; Κάτι θ' αποκομίσεις απ' αυτό για να το κάνεις, σωστά; Ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι λάθος, το κάνεις. Γιατί έχεις όφελος. Συνεπώς;
- Συνεπώς τι;
- Συνεπώς, η λογική σου αντικρούει το χάος που μας διέπει ως δίποδα. Και το χάος πάντα κερδίζει, να το θυμάσαι αυτό. Η δική του λογική είναι ανώτερη απ' τη δική σου λογική.
- Σε χάνω.
- Δεν είναι η πρώτη φορά. Πάντα έτσι ήσουν. Να ένα λάθος μου. Το γεγονός ότι σ' έχω φίλο τόσα χρόνια και ακόμα δεν έχεις αντιληφθεί την αλληλουχία των σκέψεών μου.
- Τι έχεις να πεις για το πόκερ όμως;
- Ναι. Αυτό είναι αλήθεια. Είναι η αδυναμία μου στην οποία πάτησες και με κράτησε κοντά σου. Ξέρεις να παίζεις χαρτιά.
- Και συ. Αλλά όχι πάντα.
- Χάνεις, κερδίζεις, δεν έχει σημασία. Το παιχνίδι είναι εκείνο που μετράει.
- Σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία. Η ζωή είναι εκείνη που μετράει.
Οι πεταλούδες πέταξαν και χάθηκαν στη στιγμή. Τα βλαστάρια κουνήθηκαν νωχελικά και τις αποχαιρέτησαν. Γύρισα πάλι το βλέμμα μου και τον μέτρησα απ' την κορφή ως τα νύχια, λες και τον έβλεπα πρώτη φορά.
- Έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να καταλάβεις τι θέλω να πω; Εντυπωσιακό. Τελικά η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Μαλακίες λένε.
Ξέπλεξε τα δάχτυλά του, έπεσε πίσω, κάθισε πιο αναπαυτικά και σταύρωσε τα πόδια του. Έκλεισε τα μάτια αναζητώντας ένα δροσερό αγέρι να διώξει τη ζέστη.
- Ήταν όμορφη. Να το ξέρεις.
- Το ξέρω. Ήμουν παντρεμένος μαζί της ξέρεις. Χρόνια ολόκληρα, αν θυμάσαι. Ξέρω πόσο όμορφη είναι.
- Έκανε την επιλογή της λοιπόν. Γιατί ειρωνεύεσαι την απόφασή της να παντρευτεί;
Γύρισα το βλέμμα μου προς τα σύννεφα. Πλησίαζαν.
- Θέλω να πω, αφού σωστό και λάθος δεν έχουν σημασία για σένα, δεν κάνουν διαφορά, γιατί να μην παντρευτεί; Ακόμα κι αν είναι λάθος όπως λες, να παντρεύεται κανείς σ' αυτή την ηλικία.
Δεν απάντησα. Αλλά ήθελα πολύ να μείνω μόνος εκείνη τη στιγμή.
- Θα σου πω εγώ γιατί....
Απτόητος. Πάντα έτσι ήταν. Εκείνο που ήθελε να πει, θα το έλεγε.
- Γιατί το θέμα δεν είναι στο σωστό και στο λάθος. Είναι στην επιλογή για το τι θα κάνεις. Η επιλογή προϋποθέτει συνειδητοποίηση.
- Μαθαίνεις καινούργιες λέξεις; Συνειδητοποίηση;
- Να, είσαι ειρωνικός και με μένα τώρα. Αλλά δεν μ' ενοχλεί. Σ' έχω μάθει πια και μπορώ να ζω μ' αυτό.
- Δεν θα πήγαινες και στη δεξίωση;
- Χα! Αφού δεν μπορώ να φάω τίποτε και το ξέρεις. Γιατί να πάω;
- Περπατάμε; Κουράστηκα να κάθομαι.
Σηκώθηκε. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το μονοπάτι προς το λόφο.
- Η πράξη σου είναι συνέπεια της επιλογής σου, ξέρεις. Και η επιλογή σου είναι αποκύημα της συνείδησής σου. Αυτού που είσαι. Το αποτέλεσμα της πράξης σου, είναι η άλλη όψη του νομίσματός σου.
- Έχεις πιει;
- Χα! Αφού δεν μπορώ να πιω και το ξέρεις. Τι με ρωτάς;
- Ο γάμος αυτός σε άλλαξε. Μέχρι χθες δεν τα έλεγες αυτά.
- Είμαι συναισθηματικός, το ξέρεις. Είδα το γάμο, τα χαρούμενα πρόσωπα, εκείνη στο πλευρό ενός άλλου άνδρα. Δεν ήταν εύκολο. Όχι, καθόλου σε πληροφορώ. Γι' αυτό και σου δίνω ελαφρυντικό που δεν ήρθες. Αν για μένα δεν ήταν εύκολο που ήμουν φίλος σας τόσα χρόνια, φαντάζομαι πως για σένα θα ήταν ανυπόφορο.
- Και;
- Να, όλο αυτό μ' έκανε να σκεφτώ πράγματα. Επ' αφορμή αυτού δηλαδή, σκέφτηκα πράγματα και για μένα, για τη δική μου ζωή. Τι έκανα σωστό και τι λάθος. Και τι πλήρωσα γι' αυτά.
- Έκανες τις επιλογές σου λοιπόν. Και το αποτέλεσμα όσων έκανες είναι η άλλη όψη του νομίσματος.
Κοντοστάθηκε. Είχε λαχανιάσει.
- Θα ήθελα να μπορούσα να πάρω στα χέρια μου αυτό το νόμισμα....
Με κοίταξε σοβαρά.
- Θα ήθελα να το έχω στα χέρια μου και να το ξαναστρίψω..., συμπλήρωσε και συνέχισα να προχωρά.
- Μετάνιωσες δηλαδή. Μετάνιωσες για τις επιλογές σου.
Στάθηκε ξανά. Γύρισε προς το μέρος μου.
- Όχι. Αλλά η ζωή... Ξέρεις τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι μια καινούργια τηλεόραση που αγοράζεις και διαπιστώνεις πως λείπει το εγχειρίδιο λειτουργίας της. Την ανοίγεις ψάχνοντας και συνεχίζεις να την δουλεύεις ψάχνοντας. Και όλο αναβάλεις την αναζήτηση του εγχειριδίου. Είσαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου πως θα τα καταφέρεις! Είσαι τόσο βέβαιος πως μπορείς να τη χειριστείς. Και ναι, ως ένα βαθμό μπορείς. Και απολαμβάνεις. Κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ σου κι αλλάζεις κανάλια. Μα σαν πέσει ένας κεραυνός και την κάψει ή σαν χαλάσει και δεν ανοίγει, η σαν η εικόνα θολώσει και η λήψη δεν είναι καλή, τότε αναζητάς το εγχειρίδιο που δεν απέκτησες ποτέ.
- Και;
- Και έχει περάσει χρόνος. Πολύς χρόνος. Και διαπιστώνεις πως το μοντέλο δεν βγαίνει πια. Κι αν πάλι καταφέρεις να βρεις ένα κιτρινισμένο εγχειρίδιο, διαπιστώνεις πως δεν ξέρεις τι να το κάνεις πλέον...Σου είναι άχρηστο.
Περπατήσαμε για λίγο ακόμα, φτάσαμε στην κορυφή του λόφου. Τα σύννεφα ήταν απελπιστικά κοντά μας πλέον.
- Δεν μου λες... την είδες; ρώτησα δειλά.
- Ποια, την κόρη σου;
- Ναι, την είδες;
- Δεν ήταν στο γάμο. Πήγα απ' το σπίτι μετά.
- Και;
- Τι και; Αφού ξέρεις, τι τα ρωτάς; Εκεί ήταν, μπροστά στο βίντεο.
Μια αδέσποτη πεταλούδα βρέθηκε ξαφνικά εμπρός μου. Πέταξε για λίγο σαν να με χαιρετούσε και χάθηκε.
- Έβλεπε ξανά το βίντεο με το τρακάρισμα. Ξανά και ξανά.
- .....
- Έλα, θα αργήσουν να ξαναπεράσουν σύννεφα, είπε και όρμησε.

Καβαλήσαμε τα σύννεφα και χαθήκαμε στον ορίζοντα.