Χανγκόβερ

Έρχονται στιγμές, να σαν κι αυτή που σου γράφω τώρα ή που μού γράφω, δεν ξέρω, τέλος πάντων, έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι πως δεν έχεις κάνει τίποτε πραγματικά καλό στη ζωή σου. Δεν σε προειδοποιούν, εμφανίζονται ξαφνικά σαν ανεπιθύμητοι καλεσμένοι την ώρα που δεν τους περίμενες και που σίγουρα δεν ήθελες να τους δεις. Συνήθως είναι μετά από ένα μεθύσι, όταν η γεύση του αλκοόλ γυρίζει ξανά στο λαιμό σου και σε πνίγει ή μετά από ένα πολύωρο πήδημα με μια γυναίκα ή άνδρα που δεν αγαπάς, απλώς καύλωσες μαζί του.
Οι άνθρωποι που σε ξέρουν, όσοι επιτρέπεις να σε ξέρουν, θα πουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα και πως είσαι πολύ αυστηρός με σένα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις βέβαια. Αυτές συνήθως λυπούνται που αισθάνεσαι έτσι και βαθιά μέσα τους συμφωνούν μαζί σου. Μόνο που με τη λύπη ποτέ δεν πήγε μπροστά ο κόσμος.
Έγραψα πιο πάνω για το πήδημα με άνδρα ή γυναίκα και σου διευκρινίζω πως είμαι στρέιτ. Δεν είμαι μπάι, δεν είμαι γκέι, δεν είμαι .... υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που αδυνατώ να θυμηθώ τώρα και το κεφάλι πονάει. Συμπάθα με. Αυτές τις λέξεις τις γράφω για να τις διαβάσει οποιοσδήποτε αισθάνεται όπως εγώ. Λειψός.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με την αίσθηση του τρόμου φωλιασμένη στο στέρνο μου. Στην αρχή νόμισα πως είναι οι αναθυμιάσεις των καπνών και του αλκοόλ της προηγούμενης νύχτας που δεν είχαν διαλυθεί ακόμα, αμέσως μετά κατάλαβα πως είναι κάτι περισσότερο σοβαρό. Ήταν τρόμος. Εκείνος ο τρόμος της συνειδητοποίησης πως η ζωή μου έφτασε το μέσο της - ίσως το έχει ξεπεράσει κιόλας - βάση των ρυθμών με τους οποίους οδηγώ τις καταχρήσεις μου στο δρόμο που έχει χαραχτεί για μένα. Γιατί πραγματικά πιστεύω πως ο δρόμος μας έχει χαραχτεί για μας, πριν από μας. Μην με ρωτήσεις από ποιον ή από τι, δεν ξέρω και ειλικρινά δεν θέλω να μάθω. Ο δρόμος είναι εκεί, αν θα μείνεις πάνω σε αυτόν και δεν βρεθείς κουβάρι σε κανένα χαντάκι είναι καθαρά αποτέλεσμα των επιλογών σου.
Υπάρχουν οι μικρές χαρές της ζωής. Μόνο που είναι σχετικές ξέρεις. Κι εντελώς υποκειμενικές καθότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Σε αυτό καταλήγω μαζί με τη σοφία των στιγμών μου και των επιλογών μου κατά τη διάρκειά τους. Μικρή χαρά είναι ένα ποτό σε κάποιο μπαρ την ώρα που ρίχνεις κλεφτές ματιές σε μια γκόμενα που σ' αρέσει. Η διαδικασία του κυνηγιού στην οποία μπαίνεις και ας μην την ξεκινήσεις ποτέ. Και αν υποθέσουμε πως την ξεκινάς, ακολουθεί η αγωνία του αν το θήραμα θα πέσει στην παγίδα ή όχι. Θα μπορούσα ξέρεις να είμαι ασφαλιστής ή τραπεζικός υπάλληλος και να χρησιμοποιούσα την ίδια μέθοδο για να πουλήσω ένα καλό συμβόλαιο σ' ένα διστακτικό πελάτη. Αλλά, στο διάολο οι ασφαλιστές και οι τραπεζικοί. Είναι γαμημένα ξενέρωτοι και όταν γαμάνε το κάνουν με τις κάλτσες φορώντας λευκό σλιπάκι μινέρβα.

Να ξεράσω τώρα;

Οκ, γενικεύω. Το ξέρω. Εξάλλου ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω; Λίγο πριν σου είπα πως αισθάνομαι όχι και τόσο καλά. Και μπορεί τη νύχτα να αισθάνεσαι βασιλιάς σαν το σπέρμα σου ξεχύνεται, μαστιγώνοντας πλούσια στήθη και φιλήδονες γλώσσες, μπορεί εκείνη την ώρα να ουρλιάζεις από ζωή και δύναμη αλλά η ουσία είναι πως πάλι μόνος θα κοιμηθείς και ας είναι το κρεβάτι γεμάτο πλάι σου.
Χθες τα' πινα με μια φίλη. Αγαπημένη, λατρεμένη και το ίδιο ηλίθια με μένα. Τσιμπολογούσαμε μανιτάρια με κρέμα τυριού, σολωμό με μπρικ, πίναμε ένα εξαίσιο κρασί και υποκρινόμασταν πως χειρότερα δε γίνεται να πάνε τα πράγματα. Εννοείται πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα. Δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι να το πιστεύουμε αυτό. Τη συμμαχία μας κάναμε εκείνη την ώρα. Την αλληλοκατανόηση αναζητούσαμε κι ένα βλέμμα ή ένα χάδι συμπαράστασης. Το ξέρεις πως είμαι εδώ για σένα, έτσι δεν είναι; Ναι, έτσι είναι, το ξέρω και σ' ευχαριστώ. Δεν θέλω το ευχαριστώ σου. Θέλω απλώς να το ξέρεις. Ναι, το ξέρω. Δεν σ' ευχαριστώ. Μόνο χαμογελώ που υπάρχεις. Οκ, κι εγώ χαμογελώ που υπάρχεις, ας αφήσουμε λοιπόν τώρα τα ακριβά μας χαμόγελα να περπατήσουν μαζί στη νύχτα κι ας πιούμε μέχρι να μην καταλαβαίνουμε πια τον κόσμο. Καθόλου. Ούτε καν τις ίδιες μας τις ανάγκες, ούτε καν τις απουσίες που μας κόστισαν τόσο, ούτε καν εκείνα που θα έρθουν και που τα βλέπουμε να έρχονται και μας τρομάζουν. Η νύχτα δεν είναι για τρόμο απόψε. Αυτή η νύχτα είναι για να είμαστε μαζί.
"Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα..." Η φίλη μου τραγουδάει. Ο Μπιθικώτσης μετράει καημούς και ανοίγει τις καρδιές σαν αγκινάρες. Γελάμε...
Έπειτα από μια στιγμή σιωπής, της πιάνω το χέρι. Η ζωή μας χρωστάει. Ξέρεις ότι ποτέ δεν το λέω αυτό γιατί η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν και τίποτα αλλά το λέω για εμάς απόψε. Μας χρωστάει γιατί της έχουμε δώσει ήδη πάρα πολλά.

Αναρωτιέμαι πόσα χέρια στον κόσμο αγγίχτηκαν εκείνη την ώρα με τον ίδιο τρόπο και πόσες όμοιες κουβέντες ειπώθηκαν από έναν άνθρωπο στον άλλον.

Στα γράφω αυτά όπως τα θυμάμαι, ήταν μόλις χθες κι όμως μοιάζει να πέρασαν αιώνες. Ίσως φταίει και αυτή η παράξενη αίσθηση της επανάληψης των γεγονότων και της βίωσης των ίδιων συναισθημάτων. Λες να μιλάει ακόμα το κρασί; Κι όμως... Τώρα που σου γράφω με μια κούπα αχνιστού καφέ στο πλάι και με τη μεθυστική ευωδιά του τσιγάρου να τον συνοδεύει, αισθάνομαι ότι βλέπω τα πράγματα ξεκάθαρα και εξόχως τακτοποιημένα.

Στη ζωή υπάρχουν αυτά που μπορείς να κάνεις και όσα δεν μπορείς. Υπάρχουν αυτά που αξίζει να παλέψεις και εκείνα που σου κλέβουν χρόνο. Το μπέρδεμα γίνεται όταν στην επιλογή αυτού που θα κάνεις ή δεν θα κάνεις, παρεισφρέει η αντικειμενική σου αλήθεια. Τότε τα πράγματα εξελίσσονται χειρότερα από παρτούζα μεθυσμένων σε σπίτι που έχει κοπεί το ρεύμα...

Μια μικρή χαρά είναι και η μυρωδιά που άρχισε να αναδύεται από την κουζίνα. Γιατί η ζωή είναι παρανοϊκή. Γι' αυτό και τόσο όμορφη. Σου είπα πως ξύπνησα με πλάκωμα. Με την αγωνία του χρόνου σε συνάρτηση με τη τιποτένια ύπαρξή μου στο συμπαντικό ρου των γεγονότων. Ε αυτό που έκανα λοιπόν πρώτο και καλύτερο, ήταν να βρεθώ στην κουζίνα, να κόψω φρέσκα λαχανικά τα οποία με μέθυσαν με τη μυρωδιά τους, να φέρω το ματσάκι το μαϊντανό στο πρόσωπο και να το αφήσω να με χαϊδέψει, να νοιώσω το χυμό της ντομάτας να τρέχει στα δάχτυλά μου και να στρώσω ένα ποίημα στο ταψί, λίγο πριν μπει στο φούρνο. Ένα ποίημα με πράσινες, κίτρινες, κόκκινες και πορτοκαλί λέξεις. Το ποίημα ψήνεται. Το ακούω.
Σαν γίνονταν λοιπόν αυτά το πλάκωμα μισοέφυγε. Τούτη την ώρα που σου γράφω, νοιώθω να φεύγει και το άλλο μισό.

Το ξέρεις πως είμαι κουρασμένος. Όπως ξέρεις πως δεν είμαι παραιτημένος. Το ξέρεις πως η σιωπή μου είναι η απάντηση στην κραυγή σου και τούμπαλιν. Αλλά, θα σου πω και κάτι που δεν ξέρεις. Τελευταία μου χει βγει μια ανάγκη. Είναι πολύ μικρή η λέξη για να περιγράψει αυτό που αισθάνομαι αλλά αυτή μου' ρχεται τώρα. Και το λέω. Και ακούγεται.

"Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι' αγάπη..."
Αυτό μπορείς να το σβήσεις.
Ήταν γαμημένα σαλιάρικο.

Οκ. Αυτή η ατάκα θα μπορούσε να δώσει ένα ουάου τέλος σε τούτη δω την ιστορία. Μόλις άναψα τσιγάρο όμως και νοιώθω πως ο καπνός καθώς ανεβαίνει απ' τα πνευμόνια μου, θα φέρει μαζί του και λέξεις. Και δεν θέλω να χαθούν στον αέρα. Θέλω να μείνουν εδώ. Για να τις διαβάζω στο μέλλον και να θυμάμαι τι ήμουν στο παρελθόν. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι τι θα έχω γίνει, όταν θα τις διαβάζω.
Χθες βράδυ, καθώς οδηγούσα στη νύχτα, ήρθε στο αυτί μου η Τζόνι Μίτσελ. I've looked at life from both sides now, from win and lose and still somehow, its life's illusions i recall, i don't know life, i don't know life at all. Τι να πεις εδώ λοιπόν; Χιλιάδες σελίδες εμπειριών και σκέψεων συγκεντρώθηκαν σ' ένα απλό δίστιχο. Το διανοείσαι; Αντιλαμβάνεσαι τη μεγαλοφυϊα της απλότητας;
Μόνο εγώ ε; Μάλλον δεν ήρθε η ώρα σου ακόμα. Μη φοβάσαι.

Ακούς;

Μη φοβάσαι....