Haircut

- Πως θα τα πάρουμε;
- Τι εννοείς, πως θα τα πάρουμε; Όπως κάθε φορά.
- Μμμμ (το χέρι με τη χτένα δίπλα στο πρόσωπο και με κοιτάζει απ' τον καθρέφτη. Δεν τον βοήθησα. Προσπαθεί να θυμηθεί πώς θα τα πάρει ή πως είναι καλύτερα να τα πάρει.)
- Τελείωνε, έχω δουλειά.
- Μμμμ... ναι. (βρέχει τα μαλλιά, μπλέκει τα δάχτυλά του ανάμεσά τους).
- Τι κάνεις;
- Καλά είμαι.
- Δουλειά;
- Καλά.
- Έχεις πυκνό μαλλί.
- Κάθε φορά το ίδιο μου λες.
- Φαντάζομαι ότι έχεις και χοντρό πουλί.
- Κάθε φορά το ίδιο μου λες.
- Είναι που δεν το έχω δει ακόμα να μου φύγει το απωθημένο... (το λέει με μαράζι, λες κι αναφέρεται σ' ένα μυθικό ταξίδι που δεν έκανε ποτέ).
- Αυτή που λούζεται μέσα... είναι τακτική πελάτισα;
Σταματάει τη δουλειά του και σκύβει πάνω μου συνωμοτικά. Ψιθυρίζει...
- Θα το πω στη Λία...
- Χέστηκα. Με τη Λία δεν έχω τίποτα.
Επιστρέφει σε όρθια στάση γελώντας.
- Άλλα μαθαίνω εγώ.
- Πολλά μαθαίνεις εσύ. Αλλά κατά πως φαίνεται δεν ξέρεις την τύφλα σου.
- Χα! Αγάπη μου, αμέσως βιάστηκες να προσθέσεις, "εγώ με τη Λία δεν έχω τίποτα". Προδόθηκες.
- Είσαι μια τρελή κακιασμένη αδελφή που πηδιέται σπάνια. Κι ακόμα πιο σπάνια κουρεύει καλά!
Το είπα και το μετάνιωσα. Κάποιοι άνθρωποι έχουν μόνιμα αποθηκευμένη μια σεβαστή ποσότητα δακρύων έτοιμη να ξαμολυθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τα μάτια του είχαν ήδη βουρκώσει. Τα χείλη του έτρεμαν. Έφερε το χέρι του στο στόμα του. Έπνιξε μια μικρή κραυγή. Ήταν ευαίσθητος, τι να λέμε τώρα...
- Κλαίρη, έλα να τελειώσεις τον κύριο εδώ. Θέλω να κάνω τσιγάρο! (το είπε πνιχτά, σχεδόν υστερικά).
- Θα μείνεις και θα με τελειώσεις εσύ αλλιώς θα βγω και θα φωνάξω πως είσαι η μεγαλύτερη πουστάρα του κέντρου και πως τη στήνεις έξω από Λύκεια αποπλανώντας ανήλικα!
Με καρφώνει με τη ματιά του που τη νοιώθω σαν ξυράφι να διαπερνά το σβέρκο μου και να με αποκεφαλίζει.
- Ποτέ δεν το κάνω αυτό!!! Κουρεύω καλά και τ' αγόρια έρχονται μόνα τους εδώ. Έχω ταλέντο εγώ αγάπη μου!!! (βρίσκεται στα όρια της υστερίας).
- Έχεις! (Χαμογελά με το που ακούει, ανακουφίζεται...). Στα τρίχες (πετάει στα σύννεφα τώρα)... και στις πίπες. (του πέφτει το ψαλίδι και αφήνει μια υστερική κραυγή).
- Κύριε Βλάσση; (ακούγεται η φωνή της Κλαίρης από το βάθος την ώρα που λούζει μια πελάτισσα που πολύ θα ήθελα να μάθω το τηλέφωνό της).
- Δεν είναι τίποτα. Τίποτα δεν είναι. Ακούς; Τίποτα!!!! (φωνάζει και γυρίζει κακιασμένος προς εμένα). Θα σε κουρέψω και θα φύγεις. Και θα το εκτιμούσα ιδιαίτερως αν βούλωνες το στόμα σου μέχρι να τελειώσουμε.
- Οκ.
Για εικοσιεπτά δευτερόλεπτα ακούγεται μόνο το ψαλίδι.
- Μ' αγαπάς βρε μούργο; (παράπονο και νάζι ταυτόχρονα).
- Αλίμονο. Η ζωή μου αναζητούσε νόημα ύπαρξης, μέχρι που σε γνώρισα.
- Ναι καλά! Ξέρω πως μ' αγαπάς!
- Μην το συζητάς. Αύριο πάω για τις βέρες κιόλας.
- Πρόστυχε! (παιχνιδιάρικα μου σπρώχνει το κεφάλι μπροστά).
Το ψαλίδι αναλαμβάνει δράση ξανά.
- Νάντια τη λένε. Θέλεις να σας γνωρίσω;
- Πίπες κάνει;
- Χριστέ μου! Τι ζώο είσαι!
- Ψηφίζει Αριστερά; Γιατί με τις κνίτισες έχω ένα θέμα. Μετεφηβικό τραύμα, μη δίνεις σημασία.
Το σκέφτεται. Σταματά το κούρεμα και σκέφτεται το ερώτημά μου. Τον κοιτάζω συγκαταβατικά. Η αυθόρμητη ηλιθιότητά του ξεπερνάει κάθε γνωστό όριο αυτοσυγκράτησης και αυτογνωσίας της ίδιας της ηλιθιότητας που δεν μπορείς παρά να τον συμπαθήσεις γι' αυτήν.
- Μμμμ, νομίζω είναι του ΣΥΡΙΖΑ, λέει αποφασισμένα και ξαναπιάνει τα μαλλιά μου.
- Ποιας συνιστώσας;
- Ε;
- Λέω, ποιας συνιστώσας;
Το κούρεμα θα κρατήσει όλο το πρωί. Ξαναφήνει το ψαλίδι και σκέφτεται πάλι. Φωνάζει.
- Κλαίρη, ξέρουμε τι ψηφίζει η Νάντια;
- ΣΥΡΙΖΑ. (Παραδόξως η φωνή της Νάντιας δεν ακούγεται πουθενά).
- Το ξέρω μικρή, χαζή, wanna be ξανθιά πινέζα! Πες μου την συνιστώσα!!! (με κοιτάζει με βλέμμα απόγνωσης, σχολιάζοντας έτσι το έλλειμμα γνώσεων της βοηθού του στην πολιτική).
- Κάπου αριστερότερα της Αριστεράς... Αλλά δεν ξέρω ακριβώς! (Η Νάντια για την οποία γίνεται λόγος εξακολουθεί να τηρεί σιγή ιχθύος!)
- Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαα!!!!
- Τι γελάς μωρή αλλοπαρμένη; (η αλήθεια είναι πως τρόμαξα απ' το τσιριχτό του γέλιο).
- Χαχαχα. Τίποτα.. Να, σκέφτηκα πως αριστερότερα της Αριστεράς είναι η Δεξιά! Αχαχαχαχαχα.
- Και πως το σκέφτηκες αυτό;
- Κοίτα με. (κάθεται ακίνητος και σηκώνει ψηλά το αριστερό του χέρι. Αρχίζει να γυρίζει γύρω απ' τον εαυτό του κάνοντας μικρά βηματάκια. Μονολογεί...
- Να εδώ είμαι με τη σκληρή πτέρυγα. Τώρα έγινα ΑΝΤΑΡΣΥΑ. (Έχει κάνει στροφή σχεδόν 180 μοιρών). Τώρα είμαι στα Εξάρχεια. Αχχχ, άγρια αγόρια... Να δές με. Τώρα παίρνω ισορροπίες. Από άκρα δεξιά... φασιστάκια. Ωραία κι αυτά αλλά βίαια. Δεν μπορώ. Να, συνεχίζω.. Βρήκα Καμμένο τώρα. Τσα! Αγαπημένη μου πασοκονουδούλα!
Έχει επιστρέψει στην αρχική του θέση. Τον κοιτάζω με συμπόνοια και απορία...
- Έχεις όντως πολύ καιρό να πηδηχτείς ε; λέω στο τέλος αργά.
Τον σώζει το κεφάλι μιας γυναίκας που εμφανίζεται στην πόρτα του μαγαζιού. Την εντοπίζει με την άκρη του ματιού του.
- Τι κάνετε κυρία Πελαγία; φωνάζει χωρίς να πάρει το βλέμμα του απ' τα μαλλιά μου.
- Ό,τι θέλω.
- Πάντα καλά.
Η γυναίκα εξαφανίζεται.
- Ένας νορμάλ άνθρωπος δεν θα μπει εδώ μέσα; (αναρωτιέμαι φωναχτά).
- Γιατί; Την είδες να μπαίνει; Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
- Χριστέ μου... τελείωνε!
- Ξέρεις πόσο είναι αυτή; Εβδομηνταπεντάρα πλας! Είδες μαλλί; Είδες πρόσωπο;;; Βία την κάνεις εξήντα.. Αχχ, ήξερα τον άνδρα της. Αρχοντάνθρωπος ο καπετάνιος! Έμπαινε μέσα... όχι εδώ, στο παλιό μαγαζί στην οδό Διαμαντοπούλου. Βέέεεβαια!!! Γέμιζε ο τόπος! Και μου τσιμπούσε και το μάγουλο.
- Τον πήρες;
- Ιιιιι... Α να χαθείς δε ντρέπεσαι! Τι νομίζεις; Πως τα ρίχνω στους πελάτες;
- Ναι.
- Δεν θα με συγχύσεις. Τ' ακούς; Είμαι σε φάση ανάπτυξης του τάντρα μου. Δεν μπορώ τις υστερίες!
- Παντρεύτηκες μωρή; Ποιανού άντρα σου;
- ΤΑΝΤΡΑ... Τ - ά - ν - τ - ρ - α!!! Χριστέ μου. Ποιανού άντρα; Τάντρα!!! Μα τι Βαλκάνιος είσαι;;;;
Το ψαλίδι αποτελειώνει τις τελευταίες τρίχες. Σκεφτόμαστε σιωπηλά το τάντρα μας. Ο καθένας το δικό του. Νοιώθω τη μηχανή να μου καθαρίζει το σβέρκο.
- Γιατί δεν μπήκε μέσα η κυρία Πελαγία;
Αναστενάζει.
- Ψάχνει τον άνδρα της. Είναι δώδεκα χρόνια τώρα που πέθανε. Δεν το έχει πιστέψει. Όλη τη μέρα αυτό κάνει. Γυρίζει στα μαγαζιά που συνήθιζε να πηγαίνει εκείνος και ψάχνει να τον βρει. Κάποιες φορές που είμαι παρέα με τη μοναξιά μου, περνάει, με κοιτάζει και μπαίνει μέσα. Κάθεται εκεί στον καναπέ και δεν λέει τίποτα. Την τρατάρω γλυκό κυδώνι που της αρέσει, πίνει και νερό. Μια φορά μου ζήτησε κι άναψε και τσιγάρο. Δεν το κάπνισε. Άφηνε τον καπνό να τη λιβανίζει. Όταν το έσβησε με ρώτησε που ήταν ο άντρας της. Είχαν ραντεβού και δεν πήγε. Και πως ήξερε πως ήταν εδώ γιατί μύρισε το τσιγάρο του. 
Τελείωσε και ο σβέρκος. Λίγο ζελέ μόνο τώρα.
- Παιδιά δεν έχει; Κάποιον να τη φροντίσει;
- Δεν ξέρω. Δε μιλά ποτέ για τίποτε άλλο εκτός απ' τον καπετάνιο.
- Γάμησέ τα...
- Ήταν που είδε εσένα και δεν μπήκε. Όταν έχω δουλειά δε μπαίνει ποτέ! Κοιτάζει και φεύγει.

Σηκώνομαι. Την ίδια ώρα, έρχονται και μας βρίσκουν απ' το βάθος η wanna be ξανθιά Κλαίρη και μια κυρία γύρω στα 60, με βρεγμένο μαλλί. Τον κοιτάζω οργισμένος. Με κοιτάζει με απορία.
- Κλαίρη! Που είναι η Νάντια;
- Κ ά ν ε ι  μ π ι κ ί ν ι  μ ε  τ η  Σ ο φ ί α ! Άηχες λέξεις που σχηματίστηκαν από τα χείλη.
- Τον παίρνεις! (του ψιθυρίζω και του πετάω ένα χαρτονόμισμα)
- Πάντα! (απαντά γελώντας).

Βρίσκω την κυρία Πελαγία στο περίπτερο. Αγοράζω τσιγάρα και την παρατηρώ να στέκεται ακίνητη και καρφωμένη μπροστά στα κρεμασμένα εξώφυλλα.
Την πλησιάζω. Λέω την αλήθεια. Χωρίς καλημέρα.
- Ο άνδρας σας είναι νεκρός εδώ και 12 χρόνια.
Κοιταζόμαστε βουβά.
Απ' το δρόμο ένα αμάξι με ντουντούκα καλεί τον κόσμο στην προγραμματισμένη απεργία.
- Το ξέρω. (Φέρνει το χέρι της στοργικά στο πουκάμισό μου και διώχνει αδέσποτες, κομμένες τρίχες.)
- Κούκλος είσαι. Να σε χαίρονται όσοι σ' αγαπούν! Φτου σου να μη σε ματιάσω!

Νοιώθω σα να με χαστουκίζει. Την εγκαταλείπω και φεύγω με γοργά βήματα. Την ακούω να μου φωνάζει δυνατά.
- Την Κυριακή θα πάμε στο Πασαλιμάνι. Μου' χει τάξει ουζάκι με μεζέ. Τ' ακούς; Ουζάκι με μεζέ!!!