Εγώ

Είμαι κομμάτι της γυναίκας που κάθεται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι με τα χέρια της γύρω απ' το κεφάλι σε στάση απόγνωσης και απελπισίας. Δεν έχω όνομα, δεν με φωνάζει κανείς άλλος εκτός απ' την ίδια και όταν το κάνει, αυτό γίνεται σιωπηλά. Είναι η φωνή της μυαλού της που με καλεί, εκείνο αναγνωρίζει την ύπαρξή μου όχι η ίδια. Με καλεί για να με καταραστεί και άλλοτε για να μ' αγαπήσει. Δεν κοιμάμαι ποτέ, δεν έχω αυτή την ανάγκη, για την ακρίβεια δεν έχω καμία ανάγκη αν και ξέρω πως θα πάψω να υπάρχω όταν πάψει και αυτή. Δεν έχω γνώση τι γίνομαι μετά, πιθανότατα καταλήγω στο σκουπιδότοπο του σύμπαντος, δεξιά οι άνθρωποι, αριστερά οι δαίμονές τους.
Ορίστε, το είπα. Είμαι ο δαίμονάς της. Αν θέλεις να μου δώσεις ένα όνομα αυτό είναι. Έχεις και εσύ έναν μέσα σου και τον καλείς όποια στιγμή νομίζεις πως πρέπει. Για να τον καταραστείς ή για να τον αγαπήσεις. Ο δαίμονάς σου είναι η βρώμικη τουαλέτα και ταυτόχρονα το πεντακάθαρο σαλόνι της ψυχής σου. Σ΄αυτόν εναποθέτεις τις ελπίδες σου να συνεχίσεις να ζεις.
Αυτά τα λέω αδιάφορα καθώς δεν με ενδιαφέρει αν η γυναίκα που κάθεται στο τραπέζι θα συνεχίσει να ζει ή όχι. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Εγώ υπάρχω για μια συγκεκριμένη λειτουργία, εξυπηρετώ ένα σκοπό και είμαι απόλυτα προσηλωμένος σ' αυτόν. Όπως είπα έχω την απόλυτη γνώση του εφήμερου της ύπαρξής μου. Για μένα δεν υπάρχει αύριο, ούτε σήμερα, ούτε χθες. Υπάρχει μόνο το τώρα. Με αυτό πορεύομαι. Και αν σου μιλάω αυτή τη στιγμή είναι επειδή, όπως βλέπεις, δεν με χρειάζεται. Έχει συντροφιά την απόγνωσή της. Αν και υποπτεύομαι πως σύντομα θα με καλέσει ξανά κοντά της.
Για κάποιους ανθρώπους είμαι η καλύτερη παρέα. Μόνο σκάκι δεν παίζουμε μαζί. Κάποιοι μ' ερωτεύονται και βγάζουν πάνω μου όλα τ' ανομολόγητα ένστικτά τους. Φαιδρό. Απίστευτα θνητό. Θα μπορούσα να πω ότι κάτι τέτοιο με αηδιάζει αλλά δεν είναι η δουλειά μου να το κάνω. Άλλοι αρέσκονται στο να με κατηγορούν για όλα και να με πολεμούν βάναυσα. Συνήθως χάνουν. Υπάρχουν φορές που νομίζουν πως κερδίζουν. Από μια προοπτική αυτό έχει μια δόση αλήθειας. Αλλά αυτό που δεν ξέρουν ή δε θέλουν να ξέρουν είναι πως εγώ δεν νικιέμαι ποτέ. Οι λέξεις ήττα και νίκη δεν είναι αναγνωρίσιμες από μένα. Ούτε αποδεκτές. Όπως είπα, απλώς υπάρχω. Είτε βρίσκομαι εμπρός στο φως τους, είτε κρυμμένος στις σκιές τους. Υπάρχω.
Οι άνθρωποι με αναφέρουν συχνά στη ζωή τους. Όταν γίνονται δραματικοί. Οι λογοτέχνες και οι ποιητές επίσης. Κυρίως όταν θέλουν να πουλήσουν παραπάνω για να μπορέσουν να πιουν ακόμα πιο πολύ ή να γαμήσουν ανελέητα πολύ φαντασμένες θαυμάστριες. Με τους ψυχολόγους και τους συν αυτώ έχω μια σχέση αγάπης μίσους. Γνωρίζουν πως δεν έχουν λόγο ύπαρξης δίχως εμένα. Είναι οι μοναδικοί που μου προκαλούν το ενδιαφέρον γιατί πραγματικά, έχει γούστο να τους παρατηρώ να προσπαθούν να με αναλύσουν, να με οριοθετήσουν και να με ξορκίσουν ως άλλοι εξορκιστές. Ω ναι... αν οι ιερείς είναι οι εξορκιστές της Εκκλησίας, τούτοι δω είναι οι εξορκιστές της Επιστήμης.
Είπα ιερείς και θυμήθηκα πόσο γελοίοι φαίνονται. Τους συμπαθώ, μη νομίζεις. Δεν είναι εύκολη δουλειά να προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον για κάτι που ακόμα και συ ο ίδιος δεν είσαι σίγουρος για την ύπαρξή του. Γελώ πολύ με την ιδιότητά τους να μιλά ο Θεός εξ ονόματός τους - την οποία ιδιότητα πιστεύει και αυτή η άθλια γυναίκα - και που είναι αποκλειστικής χρήσης. Ή μήπως όχι; Ξέχασα. Εσύ μπορείς να επικοινωνείς με το Θεό. Ο Θεός δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου. Οι γραμμές είναι κατειλημμένες απ' τους ιερείς.
Όχι, δεν μου επιτρέπεται να παρέμβω στη ζωή τους. Μόνο να είμαι παρών. Αυτοί βέβαια νομίζουν διαφορετικά. Ο άνθρωπος πάντα θέλει να κατηγορήσει κάποιον άλλον για τις αστοχίες του. Κι όταν δεν υπάρχει άλλος, δεν κατηγορεί τον εαυτό του αλλά εμένα. Το δαίμονά του. Επιλέγει να ξεχνάει πως είμαι κομμάτι του. Πως είμαι αυτός. Πως κατηγορώντας εμένα, παίζει μια παρτίδα σκουός και το μπαλάκι γυρίζει πίσω. Είμαι αθλητικός τύπος, στο είπα;
Τρέφομαι απ' τις σάρκες τους. Μαζί τις τρώμε και γω... Θεοί... παίρνω το καλύτερο κομμάτι. Κι όσο πιο πικρή η σάρκα τόσο μεγαλύτερη η ηδονή.  Αν μου επιτρέπεται μια απόλαυση, αυτή είναι, πίστεψέ με. Δεν είναι το αίσθημα της πλήρωσης όσο εκείνο της ανταπόδοσης. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Είναι η ώρα της ανταπόδοσης των ευθυνών, η ελεγεία της ψυχής τους που για μένα είναι η ομορφότερη μουσική στο τώρα. Μόνο εκείνη την ώρα αντιλαμβάνομαι το συσχετισμό μου με το θείο, το άλλο, το διαφορετικό, τότε αναδεικνύω όλη την διαφορετικότητά μου και την υπόσταση του είναι μου. Και ξεσπώ. Είμαι ο κλειδοκράτορας της ψυχής τους ξέρεις. Αυτό είμαι. Και ξέρω να ανοιγοκλείνω την πόρτα εξαιρετικά καλά.
Αυτό που κρατά τους ανθρώπους ακόμα ζωντανούς είναι η διαφορετικότητά τους. Τους το αναγνωρίζω. Πιστεύω πως αν γινόταν κάποιο παγκόσμιο συνέδριο Δαιμόνων σαν και του λόγου μου θα χρειαζόμασταν χρόνο πέρα από το χρόνο για ν' αναλύσουμε το φαινόμενο της διαφορετικότητας. Είμαι πεπεισμένος πως αυτό τους σώζει. Αυτό διατηρεί στη ζωή το κατά τ' άλλα επαίσχυντο είδος τους. Η διαφορετικότητα και οι εκφράσεις της.

Σηκώνεται. Βλέπεις πόσο αδύναμη είναι; Μια φτωχή ψυχή που κουβαλάει ένα πτώμα. Βιργίλιος; Όχι, όχι... Μάρκος Αυρήλιος. Μου αρέσει να απομνημονεύω, στο έχω πει;
Με ψάχνει... το νοιώθω. Σε λίγο η αναζήτηση θα γίνει φωνή και θα πρέπει να παρουσιαστώ εντός της. Αυτή είναι η σκλαβιά μου. Δεν μπορώ να μην πάω. Αυτός είναι ο σκοπός μου. Να σου πω, βαρέθηκα. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ώρες, ώρες αναρωτιέμαι...

Ο δικός μου δαίμονας, που είναι;