Homage

Αν μου ζητήσεις να σου πω τι θυμάμαι περισσότερο έντονα απ' την παιδική μου ηλικία, θα σου μιλήσω για ήχους. Τον αχό της θάλασσας το Χειμώνα και τον ήχο της βροχής στα κεραμίδια.
Ήταν πάντα τη νύχτα που με καλούσαν αυτοί οι ήχοι. Φόβος και νανούρισμα μαζί. Χωμένος στις κουβέρτες, με τα μάτια ανοιχτά στο μυρωδάτο μαξιλάρι, αφουγκραζόμουν το σύννεφο που θρυμματιζόταν σε μικρά κομμάτια πάνω στη σκεπή μας, κυλούσε στο χώμα κι ο θάνατός του έδινε ζωή. Η πιο όμορφη θυσία απ' όλες.
Μου άρεσε αυτός ο ήχος. Των εποχών που πεθαίνουν προς χάριν εκείνων που έρχονται.

Στο βάθος, ακουγόταν η θάλασσα. Φουρτουνιασμένη και θυμωμένη, ανταριασμένη απ' τους ανέμους της νύχτας που αλυχτούσαν πάνω της σαν λυσσασμένα σκυλιά. Τα κύμματα έσκαγαν στην αμμουδιά και στα μπλόκια του λιμανιού, τεράστια αγκωνάρια που οι άνθρωποι είχαν τοποθετήσει έτσι προκειμένου να προστατεύουν τα πλοία που αποζητούσαν απάγκιο στο λιμάνι μας.
Σαν μεγάλωσα, μου έλειψαν τούτοι οι ήχοι της νύχτας. Μου έλειψαν αυτοί οι ήχοι γενικά. Στη θέση τους μίλησαν οι ιδρωμένες ανάσες των κορμιών που δεν είχαν τίποτε άλλο να πουν και να ομολογήσουν. Μίλησαν οι αναπτήρες που άναβαν στη νύχτα και η καύτρα του τσιγάρου σαν αναβοσβήνει με κάθε ρουφηξιά στη σιωπή. Μίλησαν οι ενοχές και οι επιθυμίες για τη θέση μου στον κόσμο. Οι απορίες μου και όλα τα γιατί μου.
Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις αυτό που λέω. Έχεις ζήσει σα σφουγγάρι και μάζεψες τ' απόνερα των επιθυμιών των άλλων. Τις διδαχές και τις προτροπές τους. Τον τρόπο ζωής τους. Τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Η ζωή τους έγινε ζωή σου. Και τώρα το σφουγγάρι μούλιασε και τρέχει από παντού. Κάθε πόρος του δακρύζει. Χρειάζεται μια γενναία φωτιά να το στεγνώσει. Να αδειάσει. Ώστε να μείνει η πεμπτουσία, το απόσταγμα όσων γνώρισες. Ένα πράγμα μόνο να προσέξεις.

Να μην αρπάξει το σφουγγάρι και καεί.

Αν μου ζητήσεις να σου πω τι θα' θελα να μείνει από μένα σα φύγω, θα σου μιλήσω για ήχους. Για εκείνους που ξεπηδούν μέσα απ' τις σελίδες, αδέσποτα γράμματα που συνθέτουν λέξεις, κι εκείνες με τη σειρά τους προτάσεις και οι προτάσεις, ιστορίες ανθρώπων. Ανθρώπων μοναδικών με τα σπουδαιότερα ελαττώματα που μπορείς να φανταστείς. Τα πιο σπάνια. Τα περισσότερο δυσεύρετα. Ελαττώματα που σε κάνουν να χαμογελάς με την επιπολαιότητα και τη χαζομάρα τους, ελαττώματα που σε πνίγουν με την ανοησία τους και τις παρενέργειές τους. Εκ φύσεως, είμαστε όλοι ελαττωματικοί.

Μια ζωή στημένη, 

σε κόκκινη κλωστή δεμένη, 

ανέμη τυλιγμένη, 

δώσ' της κλώτσο να κυλίσει, 

παραμύθι ν' αρχινήσει.

Το ραδιόφωνο τραγουδά για την καρδιά που φτιάχνει το δικό της παραμύθι. Έξω βρέχει. Μίσεψε ο κόσμος. Η σκιά πλησιάζει και μας βαραίνει. Στο βάθος ο Αι Γιώργης πάνω στο λόφο στέκεται ξεπλυμένος από τη φθινοπωρινή βροχή. Στη μπυραρία μπαίνουν δυο ζευγάρια. Τα άδεια ταξί αλωνίζουν χτην Αθήνα. Το σκουπιδιάρικο πήρε τις μποτίλιες που μάζευα απ' την παραλία όλο το καλοκαίρι.
Με λένε Τζιμ Χόκινς.
Ψάχνω για το νησί των θησαυρών.
Τους ήχους μου ξανά...