Κράκ

Εν αρχή ήτο το χάος της.

Ένα χάος καλειδοσκοπικό με τα χρώματα και τα σχήματα ν' αλλάζουν θέσεις κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια. Μ' ανοιχτά μάτια δεν ονειρεύονται οι άνθρωποι. Τα κλειστά μάτια ν' αγαπάς. Τις πύλες των χαοτικών ονείρων. Ένας κόσμος από χρωματιστό γυαλί, περίτεχνα κομμάτια από βιτρό που αφήνουν τον κόσμο έξω κι επιτρέπουν μόνο στο φως να μπει μέσα και να φωτίσει το χάος. Με ανταύγειες που εκείνη επέλεξε να γίνουν σκιές και να το καλύψουν . Άλλωστε, ένα χάος από έβενο δεν έχει νόημα. Το μαύρο δεν της ταίριαζε, φορούσε πάντα λευκά.

Είχε να φάει τρεις μέρες. Δεν την απασχολούσε. Η τροφή έχει νόημα σαν τη μοιράζεσαι με κάποιον. Σαν τον βλέπεις να τρώει απέναντί σου σιωπηλά, ίσως να τον ταϊσεις και στο στόμα αν θέλει, αν δεν θέλει πάλι αρκείσαι στην εικόνα του να μασάει αργά, να καταπίνει τις μπουκιές και να τις συνοδεύει με μια γουλιά κρασί. Τότε χορταίνεις κι ας μην έχεις καν αγγίξει το δικό σου πιάτο. Το πιρούνι σου γίνεται πινέλο και το πιάτο καμβάς. Και ζωγραφίζεις. Μυτούλες, χεράκια, ένα χαμόγελο στη σάλτσα από φρέσκια ντομάτα.
Κι αν φάει θα γίνει μόνο για ν' αφήσει λίγη σάλτσα στην άκρη των χειλιών της. Για να του δώσει την ευκαιρία να της πει τρυφερά, "πρόσεξε, λερώθηκες" και να τη σκουπίσει στοργικά. Αυτό της φτάνει εκείνη την ώρα.

Τα δύο εγώ της τσακώνονταν εκείνη τη μέρα.

Δε συνέβαινε συχνά αυτό. Συνήθως το ένα δεν απασχολούσε το άλλο. Ακολουθούσαν τη δική τους ξεχωριστή πορεία και συναντιούνταν μόνο σαν έκλεινε τα μάτια. Απολάμβαναν το ταξίδι στα χρώματα και τα σχήματα και ήταν η στιγμή που τα μάτια της πετάριζαν. Ήταν λες και όλη της η ύπαρξη συγκεντρωνόταν μ΄ ένα μαγικό τρόπο στον αμφιβληστροειδή της, πίσω απ' τα αδύναμα βλέφαρα.
- Θα μπορούσε το Ο σου να οριοθετήσει το Η μου, του είπε μελαγχολικά μια μέρα. - Εαν, λοιπόν, το Ο σου έρθει και καλύψει τις εκτεθειμένες' περιοχές χάους του Η μου, αυτομάτως θα τις περιορίσει.

Φωνολογικά, πάντως, η έκφραση ''ΟΗ'' είναι καλή. Ίσως, όχι τέλεια, λόγω χάους πιθανότατα - ποιος ξέρει; - αλλά ποιος νοιάζεται για το τέλειο;
Αυτά τα είπε το ένα εγώ.


Κανείς δε νοιάζεται για το τέλειο. Μόνο οι ένοχοι που θέλουν να καλύψουν τα μικρά τους εγκλήματα.

Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας δέσποζε στο λόφο. Ουδέποτε υπήρξε πιστή. Σε τίποτε. Ενίοτε πίστευε στον εαυτό της. Ενίοτε η πίστη γινόταν ενοχή και οι δυο μαζί μια μπούκλα που την έκοψε κάποτε και που την κρατά στο πορτοφόλι της για γούρι. Κατέβηκε το δρόμο κοιτάζοντας αδιάφορα τις αποχρώσεις του τσιμέντου να βάφονται απ' τις σκιές του απομεσήμερου. Ένοιωθε ζωντανή. Ώσπου τη χτύπησε το αυτοκίνητο που παραβίασε το κόκκινο και την έριξε στην άσφαλτο.

- Η καρδούλα μου έκανε ΚΡΑΚ, χίλια κομματάκια στο πάτωμα κι ένα δάκρυ, στου ματιού την άκρη...
Αυτά τα είπε το άλλο εγώ.
Και το πρώτο εγώ, συμφώνησε.

Στη ζωή της ήταν ιχνηλάτης. Έσκυβε σιωπηλά και αναγνώριζε τα σχήματα πριν προχωρήσει στην αχαρτογράφητη χώρα μπροστά της. Αν την ρωτούσες δεν υπήρχε περίπτωση να δεχόταν αυτήν της την ιδιότητα. Θα σφύριζε αδιάφορα, θα κατέφευγε σε κάποιο στίχο, θα τάιζε το σκύλο της, θα μαγείρευε άσπρα σκέτα μακαρόνια, χωρίς αλάτι, το αλάτι είναι απόλαυση, το ένα εγώ το ήθελε, το άλλο όχι.

Το ένα εγώ της έπαιρνε.
Το άλλο εγώ της επέστρεφε.
Γάμησέ τα.
Φάε σκέτα μακαρόνια.
Γάμησέ τα. 

- Στο ανάμεσα στέκεσαι. Και μ' αφήνεις να σε βλέπω, της είπε ένα βράδυ στο τηλέφωνο.
- Μάαααααλιστα, είπε θεατρικά, κλείνοντας την πόρτα.
Ενώ ήθελε να πει:
- ΚΡΑΚ! Η καρδούλα μου, έκανε ΚΡΑΚ!, που θέλεις να σε αφήσω...χίλια κομματάκια στο πάτωμα γίνηκε! κι ένα δάκρυ στου ματιού την άκρη...κρακ!