Transmission Ends
Χθες ήμασταν όπως παλιά.
Οι λέξεις πήραν τη σωστή τους θέση, οι σιωπές το ίδιο. Χθες ήσουν η γυναίκα που αγάπησα. Δεν θα πω τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Η αγάπη τα περικλείει όλα. Είναι και έρωτας και θυμός και πάθος και μίσος και απωθημένο.
Ναι.
Είναι και απωθημένο η αγάπη. Ένα μικρό παιδί που το κρατάς απ' το χέρι και που το σέρνεις μαζί σου, το γνωρίζεις σε νέους ανθρώπους, στους ανθρώπους που κατά καιρούς κυριαρχούν στη ζωή σου και το επιδεικνύεις. Και το μικρό παιδί άλλοτε ντρέπεται και κρύβεται και άλλοτε βγαίνει μπροστά πεισμωμένα και φωνάζει. Και απαιτεί. Και τα κάνει όλα κώλο. Και συ οφείλεις ν' αντιδράσεις, πρέπει ν' αντιδράσεις, πριν η ζωή σου η ίδια γίνει κώλος.
Γιατί αυτό το παιδί είναι κομμάτι σου.
Εσύ.
Χθες μιλήσαμε για ώρα. Και άκουσα ξανά όσα ήθελα και δεν ήθελα και όλα όσα υποπτευόμουν πως υπάρχουν. Το γιατί δεν έχει σημασία. Ένστικτο; Ανάγκη; Γνώριζα πως υπήρχαν εκεί, οι λέξεις και οι σιωπές, οι κραυγές στη νύχτα σου που τη μοιράστηκες με τη δική μου. Άπειρες οι κραυγές και πολλές οι νύχτες.
Κράτησα την ψυχραιμία μου. Άκουσα και μίλησα. Και κάθε λεπτό που περνούσε άκουγα το βουητό απ' το ποτάμι ξανά, κι ας μην ήξερα που τρέχουν τα νερά του. Είχα ξεβρακωθεί τόσο καιρό και περίμενα να βουτήξω. Άκουγα το ποτάμι και ποτάμι δεν έβλεπα.
Και κρύωνα.
Και πονούσα.
Και μάτωνα.
Κι έλεγα αντέχω.
Και μάζεψα πεσμένα φύλλα απ' τα δέντρα και κάλυψα τη γύμνια μου.
Κι έλεγα αντέχω.
Κι άντεξα.
Μίλησαν για το εγώ μου. Για το επίκεντρό μου. Για τον κόσμο μου. Μίλησαν για μένα επειδή με γνώρισαν γυμνό, δίχως ρούχα να περιπλανιέμαι στην ερημιά, κατάμονος και πληγωμένος. Με λοιδώρησαν για την ανάγκη μου να υπάρχω, να επιβεβαιώνομαι, να φωνάζω ότι είμαι ζωντανός. Το κέρατό σας μέσα... αν δε φωνάξω σε μένα, αν δε φωνάξω για μένα θα σβήσω σαν τη φλόγα του κεριού που σώθηκε το φυτίλι του.
Πως μιλάτε για μένα σαν με είδατε να μετράω τις πληγές μου στα βράχια; Σαν δοκιμάσατε το αίμα μου και την πικρή του γεύση όταν την ξέρασα στο πρόσωπό σας; Πως μιλάτε για το εγώ μου όταν είναι το μοναδικό που μου' χει απομείνει να προστατεύσω; Ποιοι είστε σεις που μιλάτε για μένα και δε μιλάτε για σας;
Χθες ήμασταν όπως παλιά.
Και κάναμε έρωτα ξανά και ξανά.
Στο ποτάμι μέσα.
Ήρθες ακροπατώντας στα νερά.
...όταν είχα ντυθεί πια.
Οι λέξεις πήραν τη σωστή τους θέση, οι σιωπές το ίδιο. Χθες ήσουν η γυναίκα που αγάπησα. Δεν θα πω τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Η αγάπη τα περικλείει όλα. Είναι και έρωτας και θυμός και πάθος και μίσος και απωθημένο.
Ναι.
Είναι και απωθημένο η αγάπη. Ένα μικρό παιδί που το κρατάς απ' το χέρι και που το σέρνεις μαζί σου, το γνωρίζεις σε νέους ανθρώπους, στους ανθρώπους που κατά καιρούς κυριαρχούν στη ζωή σου και το επιδεικνύεις. Και το μικρό παιδί άλλοτε ντρέπεται και κρύβεται και άλλοτε βγαίνει μπροστά πεισμωμένα και φωνάζει. Και απαιτεί. Και τα κάνει όλα κώλο. Και συ οφείλεις ν' αντιδράσεις, πρέπει ν' αντιδράσεις, πριν η ζωή σου η ίδια γίνει κώλος.
Γιατί αυτό το παιδί είναι κομμάτι σου.
Εσύ.
Χθες μιλήσαμε για ώρα. Και άκουσα ξανά όσα ήθελα και δεν ήθελα και όλα όσα υποπτευόμουν πως υπάρχουν. Το γιατί δεν έχει σημασία. Ένστικτο; Ανάγκη; Γνώριζα πως υπήρχαν εκεί, οι λέξεις και οι σιωπές, οι κραυγές στη νύχτα σου που τη μοιράστηκες με τη δική μου. Άπειρες οι κραυγές και πολλές οι νύχτες.
Κράτησα την ψυχραιμία μου. Άκουσα και μίλησα. Και κάθε λεπτό που περνούσε άκουγα το βουητό απ' το ποτάμι ξανά, κι ας μην ήξερα που τρέχουν τα νερά του. Είχα ξεβρακωθεί τόσο καιρό και περίμενα να βουτήξω. Άκουγα το ποτάμι και ποτάμι δεν έβλεπα.
Και κρύωνα.
Και πονούσα.
Και μάτωνα.
Κι έλεγα αντέχω.
Και μάζεψα πεσμένα φύλλα απ' τα δέντρα και κάλυψα τη γύμνια μου.
Κι έλεγα αντέχω.
Κι άντεξα.
Μίλησαν για το εγώ μου. Για το επίκεντρό μου. Για τον κόσμο μου. Μίλησαν για μένα επειδή με γνώρισαν γυμνό, δίχως ρούχα να περιπλανιέμαι στην ερημιά, κατάμονος και πληγωμένος. Με λοιδώρησαν για την ανάγκη μου να υπάρχω, να επιβεβαιώνομαι, να φωνάζω ότι είμαι ζωντανός. Το κέρατό σας μέσα... αν δε φωνάξω σε μένα, αν δε φωνάξω για μένα θα σβήσω σαν τη φλόγα του κεριού που σώθηκε το φυτίλι του.
Πως μιλάτε για μένα σαν με είδατε να μετράω τις πληγές μου στα βράχια; Σαν δοκιμάσατε το αίμα μου και την πικρή του γεύση όταν την ξέρασα στο πρόσωπό σας; Πως μιλάτε για το εγώ μου όταν είναι το μοναδικό που μου' χει απομείνει να προστατεύσω; Ποιοι είστε σεις που μιλάτε για μένα και δε μιλάτε για σας;
Χθες ήμασταν όπως παλιά.
Και κάναμε έρωτα ξανά και ξανά.
Στο ποτάμι μέσα.
Ήρθες ακροπατώντας στα νερά.
...όταν είχα ντυθεί πια.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι για όλους μιλάνε, σέρνονται οι ψίθυροι σαν τη ομίχλη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλει δύναμη για να ξεφύγεις , με το εγώ σου να πορευτείς κι όλα τα απωθημένα σου από τις πλάτες να πετάξεις. Δεν είναι όμως κι ακατόρθωτο!