Ζάχαρη

Η Ιωάννα περίμενε κάτι καλό να συμβεί στη ζωή της. Κάτι πραγματικά καλό. Δεν είχε νόημα τι θα ήταν αυτό, ένα γράμμα (κι ας μην είχε κανέναν να της στείλει γράμμα), ένα χτύπο στην πόρτα (κι ας μην περίμενε κανέναν να την επισκεφτεί), ένα τηλεφώνημα (κι ας μην είχε τηλεφωνική συσκευή).  Ωστόσο περίμενε. Γνώριζε πως αυτό έτσι είναι και πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αν δεν είχε κάτι να περιμένει, δεν είχε λόγο και να υπάρχει. Ήταν ένα απλό, λογικό συμπέρασμα, περιχαρακωμένο από μπόλικη ζάχαρη. Η Ιωάννα έπινε πέντε, μπορεί και έξι καφέδες την ημέρα ρίχνοντας μέσα στο σκουρόχρωμο υγρό πέντε και έξι κουταλιές ζάχαρης κάθε φορά. Στη συνέχεια ανακάτευε με δυσκολία το περιεχόμενο, καθώς η ζάχαρη πείσμωνε κι έψαχνε χώρο να διαλυθεί και να σκορπίσει τη γλύκα της. Αλλά η σχετικά μικρή κούπα δεν προσφερόταν για πολλές αναδεύσεις. Η ζάχαρη συνήθως κατέληγε να είναι μια μαύρη λάσπη στον πάτο και η Ιωάννα με τη σειρά της δεν έπινε τον καφέ. Ουσιαστικά τον μασούσε. Κι αισθανόταν όμορφα. Η ζάχαρη με γεύση καφέ ήταν ένα ισχυρότατο τονωτικό για το μυαλό, προσέφερε διαύγεια και ηρεμία, οξύτητα πνεύματος ενώ παράλληλα ανανέωνε και την ελπίδα της προσμονής. Η Ιωάννα περίμενε κάτι καλό να συμβεί στη ζωή της. Μόνο που αυτό δεν συνέβαινε. Η Ιωάννα προβληματιζόταν αλλά κατέληγε σε άλλη μια ρευστοποιημένη μπουκιά ζαχαρούχου καφέ, αναστέναζε για λίγο, μονολογούσε γι άλλο λίγο και σκεφτόταν. Η Ιωάννα δεν έπινε τον καφέ μόνη της. Ο Χρόνος έπινε κι εκείνος συντροφιά της, κούπες με χρώμα που προερχόταν από τα εγκεφαλικά της κύτταρα.  Με το πιες, πιες, το σκούρο κόκκινο - αυτό είναι το χρώμα των κυττάρων - γίνονταν μέρα με τη μέρα όλο και πιο ροζ. Η Ιωάννα πίστευε ακράδαντα πως δύο πράγματα θα συνέβαιναν στη ζωή της. Το πρώτο ήταν πως ο Χρόνος θα την απάλασσε από την παρουσία του ακριβώς τη στιγμή που το καλό θα ερχόταν στη ζωή της. Συνεπώς, θα έπαυε να πίνει. Το δεύτερο ήταν - αν δεν γινόταν το πρώτο - πως ο Χρόνος θα συνέχιζε να ξεθωριάζει το χρώμα των κυττάρων της πίνοντας ολόκληρες κούπες από αυτό. Αυτό ήταν το κλειδί που άνοιγε την πόρτα της ιστορίας της. Η αναμονή ενός γεγονότος που κάποια στιγμή σίγουρα θα συνέβαινε. Όταν η Ιωάννα έπαυε να πίνει ζαχαρούχο καφέ, θα σήμαινε αυτόματα την έλευση του γεγονότος. Το μετά δεν το γνώριζε και δεν την απασχολούσε.

Βρήκε το φάκελο ριγμένο κάτω από την πόρτα της την ώρα που επέστρεφε από την κουζίνα έχοντας στο χέρι της άλλη μια κούπα ζεστού ζαχαρούχου καφέ. Έμεινε ακίνητη να παρατηρεί το φάκελο με φόντο το παλιό μωσαϊκό της εισόδου. Ένας λευκός φάκελος απιθωμένος στην ακτή με τα γκριζόμαυρα νερά και βότσαλα. Ήπιε όλο το ρόφημα μονορούφι με κίνδυνο να πνιγεί από τα μικροσκοπικά κομμάτια ζάχαρης που απλώθηκαν στη στοματική της κοιλότητα, κομμάτια που αρχικά έμοιαζαν με τα γυαλιά ενός καθρέφτη που έσπασε κάπου ψηλά, σε κάποιο παραμύθι, κι έσταξαν από τον ουρανό και μπήκαν σ' ένα παιδικό μάτι και κατευθείαν μετά σε μια παιδική ψυχή και την πάγωσαν. Η Ιωάννα είχε παγώσει εξωτερικά και κρατούσε ακίνητη την άδεια κούπα στο χέρι, ώσπου η συσσωρευμένη ζάχαρη που πάλευε να κατέβει από τον οισοφάγο της την έπνιξε και άρχισε να βήχει, να φτύνει σάλια και κόκκους ζάχαρης που κόλλησαν στον τοίχο, στο τραπεζάκι του χολ, στο πάτωμα, ένα φθινοπωρινό χαλάζι - ειδική παραγγελία - που κατέστρεφε τον υλικό κόσμο που την περιέβαλλε. Βρήκε την ανάσα της μετά από λίγο - όχι πως έπαψε να ψιλοβήχει αλλά σίγουρα τα πράγματα ήταν καλύτερα - άφησε την κούπα στο τραπεζάκι και έμεινε ξανά ακίνητη να παρατηρεί το λευκό φάκελο. Αισθάνθηκε περίεργα. Το καλό που περίμενε να συμβεί στη ζωή της είχε έρθει. Επιτέλους είχε έρθει. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να σκύψει, να το πάρει, να το σηκώσει, να το ανοίξει, να μάθει, και μετά.... Μετά τι; Το μετά δεν την απασχολούσε. Αλλά αυτό ήταν μια κατάσταση που ίσχυε κατά την περίοδο της αναμονής. Η έλευση προηγείτο του προβληματισμού για το μετά. Η έλευση επήλθε όμως, συνεπώς είχε έρθει και η ώρα του προβληματισμού για το μετά. Πανικοβλήθηκε ελαφρώς και έριξε μια αστραπιαία ματιά στην κούπα της. Ήξερε πως ήταν άδεια. Έπρεπε να την ξαναγεμίσει με καφέ και μπόλικη ζάχαρη προκειμένου να αντιμετωπίσει τη συγκίνηση της έλευσης του γεγονότος. Ίσως μάλιστα λόγω του γεγονότος αυτού καθεαυτού, να μην έβαζε καθόλου καφέ στην κούπα. Ζάχαρη και νερό μόνο. Ένα σιρόπι σε θερμοκρασία δωματίου που θα κυλούσε από τον οισοφάγο στο κορμί της και θα το προετοίμαζε με τον καλύτερο - και σίγουρα πιο γλυκό τρόπο, για τη συγκίνηση της ανακάλυψης.

Το γεγονός. Η αναμονή του. Ο ζαχαρούχος καφές. Το μετά.
Το μετά. Ο ζαχαρούχος καφές. Η αναμονή του. Το γεγονός.
Η αναμονή του. Το μετά. Το γεγονός. Ο ζαχαρούχος καφές.
Ο ζαχαρούχος καφές. Το γεγονός. Το μετά. Η αναμονή του.

Πλησίασε το φάκελο και δειλά με την άκρη του ποδιού της τον άγγιξε. Τράβηξε το πόδι σαν ο φάκελος μετακινήθηκε απειροελάχιστα στο γκρίζο των νερών. Το άγγιξε ξανά δειλά. Μετακινήθηκε λίγο ακόμα. Την τρίτη φορά, σίγουρη για τη δύναμή της, το έσπρωξε γερά με το πόδι κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας. Ξανά και ξανά. Τελείωσε. Είχε εξαφανιστεί. Άφησε μια βαθιά αναπνοή και για λίγα δευτερόλεπτα έμεινε με το κεφάλι ακουμπισμένο στην πόρτα λες και προσπαθούσε ν' ακούσει, να διακρίνει αν ο φάκελος θα έβγαζε πόδια και θα αποχωρούσε με κουρασμένα βήματα προς το διάδρομο. Δεν άκουσε τίποτε.
Σίγουρη πια, επέστρεψε στην κουζίνα με την άδεια κούπα στο χέρι.