Talkin' About A Revolution

- Ωραία, να' μαστε λοιπόν, σαν τι θες να πούμε;
Έξω απ' το τζάμι ο Οκτώβρης ντύθηκε Ιούλης και μας κάνει νάζια. Το κλιματιστικό λειτουργεί αθόρυβα.
- Δε ξέρω αν έχω κάτι σπουδαίο να σου πω. Ειλικρινά. Δε ξέρω αν είμαι σπουδαίος, δεν αισθάνομαι έτσι. Γι' αυτό να χαρείς μη με κοιτάς με αυτό το μείγμα συμπόνοιας παπασπελισμένο με δέος. Μπορούμε να πάμε για μπύρες μετά. Να μιλήσουμε για γκόμενες. Για έρωτες ξεγραμμένους ή για το καλύτερο πήδημα της ζωής μας.  Μπορούμε να τρώμε ένα ωραίο φιλέτο με χωριάτικες τηγανητές πατάτες και να μιλάμε γι' αυτά που θες ν' ακούσεις. Εγώ δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό. Εσύ έχεις;
Έξω απ' το τζάμι η χώρα βυθίζεται στο βούρκο μιας άπληστης ενοχής.
- Αν με ρωτήσεις, ποτέ δεν φοβήθηκα πραγματικά. Την ώρα που τα βίωνα εννοώ. Μπορώ να σου περιγράψω χιλιάδες άλλα συναισθήματα, διαφορετικά κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε εκείνες τις ώρες, αλλά φόβο ποτέ. Όχι. Ο μοναδικός φόβος που έχω είναι η ανημπόρια μου. Ο ξαφνικός θάνατος με γοητεύει. Ο αργός είναι εκείνος που με απωθεί. Τον σιχαίνομαι.
Ένα αναμμένο τσιγάρο, μια γουλιά μαύρου καφέ.
-  Θα σου πω κάτι. Είσαι σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου και κάνεις θεραπεία. Δεν ξέρεις αν θα πετύχει, αναρωτιέσαι μόνο. Και νοιώθεις τον πούτσο σου να σηκώνεται. Έτσι απλά. Βάλε κάτι άλλο αν σ' ενοχλεί η λέξη, βάλε μόριο ή δεν ξέρω τι. Το θέμα είναι αλλού. Είσαι σε μια τραγική κατάσταση για τους έξω, ίσως και για σένα τον ίδιο, και όμως έχεις σηκωμάρες. Και αναρωτιέσαι αν είναι φυσιολογικό αυτό. Το φιλοσόφησα λοιπόν...
Ένα βήξιμο. Ένα κορνάρισμα απ' έξω.
- ...Κατέληξα ότι έτσι είναι. Το δέχεσαι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, δεν υπάρχει "πρέπει" και "δεν πρέπει". Υπάρχει αυτό που νοιώθεις. Είσαι σ' ένα κρεβάτι, δεν ξέρεις αν θα ξαναδείς χριστουγεννιάτικο δέντρο στη ζωή σου και όμως την ίδια ώρα η φύση σου θυμίζει, σε προκαλεί, σε κάνει να νοιώθεις πόσο καλά θα ήταν αν έκανες έρωτα εκείνη τη στιγμή! Είναι τόσο τραγικό αν το καλοσκεφτείς. Είναι τόσο μεγαλειώδες για τη φύση του ανθρώπου και τα θέλω του. Με καταλαβαίνεις;
Σιωπή. Αναμονή. Καπνός.
- Δεν περιμένω να καταλάβεις και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δε στο εύχομαι να το καταλάβεις με τον τρόπο που το έκανα εγώ. Να υποψιαστείς μόνο μπορείς. Ίσως και να προβληματιστείς. Αν γίνει κάτι παραπάνω, είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Ξέρεις... οι άνθρωποι δε μιλούν για το θάνατο. Μόνο οι ποιητές το κάνουν. Γιατί νοιώθουν πως χάνουν τη ψυχή τους. Δεν τους κατάλαβα ποτέ αλλά τους σέβομαι. Δεν κατάλαβα ποτέ πως γίνεται να μιλάς και να γράφεις για κάτι με τόση θέρμη όταν δεν ξέρεις τι είναι. Όταν δεν έχεις ένα γαμημένο καλό λόγο να μην πιστεύεις πως αυτό το νοσοκομείο θα είναι το τελευταίο μέρος που θα μοιραστείς μαζί του την ενέργειά σου. Όταν αναλογίζεσαι πως τερματίζει το κοντέρ σου, πως οι αναμνήσεις σου, οι εμπειρίες σου, όλα εκείνα που σου κάνουν αυτό που είσαι... δεν θα εμπλουτιστούν με άλλες. Τέλος. Ο δίσκος γέμισε και είναι έτοιμος να κρασάρει. Και το ξέρεις. Και περιμένεις το λεπτό που θα γίνει. Και πρέπει να ζήσεις με αυτό. Με τη γνώση του τέλους και την αναμονή του. Αχ... η αναμονή... είναι μεγάλη πουτάνα η αναμονή φίλε!
Ακόμα μια γουλιά καφέ.
- Θα σου πω κάτι (γελάει). Ποτέ, εκείνες τις ώρες της θεραπείας, δεν σκέφτηκα εμένα πραγματικά, αν έφευγα. Σκεφτόμουν τον πόνο που θα βίωναν οι άλλοι για μένα. Κι έκλαιγα γι' αυτό. Φανταζόμουν τη κηδεία μου, σα να την έβλεπα από ψηλά μασώντας και φτύνοντας πασατέμπο. Ποιοι ήρθαν, ποιοι όχι, ποιοι κλαίνε, ποιοι κρατιούνται να μην κλάψουν. Ποιοι λιποθυμούν. Τους γονείς μου. Τη μάνα μου. Εκεί έφτυνα τον πασατέμπο και έμπηγα τα κλάματα. Έκλαιγα που πονούσε για μένα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό. Σου λέω... δεν είναι ο θάνατος που με τρομάζει. Η ανημπόρια είναι.
Το έξω θολώνει από καπνούς. Άλλη μια πορεία. Σκούρες σκιές οι δυνάμεις καταστολής προχωρούν ακάθεκτες.
- Να πούμε γι' αυτά; Τι να πούμε γι' αυτά; Άστα. Κάποια στιγμή όλους αυτούς εκεί έξω θα τους φιλήσει ο θάνατος. Κάποιους απαλά και θα τη σκαπουλάρουν με τη γεύση του στο στόμα και κάποιους άλλους με γλωσσόφιλο... Παθιασμένο γλωσσόφιλο στο οποίο δεν θ' αντισταθούν. Και μέχρι να το καταλάβουν η ζωή θα χει ρουφηχτεί από μέσα τους και το κουφάρι τους θα πέσει στο δρόμο.
Φωνές. Κατάρες. Βρισιές. Καπνοί.
- Η διαφορά μας είναι μία φίλε. Και αυτό γίνεται επειδή έτυχε να πάω εκεί που δεν πήγες εσύ. Εσύ στο χέρι μου βλέπεις ένα τσιγάρο. Μπορείς να το πεις συνήθεια. Μπορείς να το πεις βλαβερή συνήθεια. Έτσι το έλεγα κι εγώ. Τώρα το λέω απόλαυση. Εδώ είναι μια κούπα καφέ. Μπορείς να πεις τα ίδια. Ίσως να αναγνωρίσεις και συ την απόλαυση που προσφέρει. Αλλά δεν θα το κάνεις κάθε μέρα. Όποτε το θυμηθείς ή όποτε έχεις ανάγκη να το κάνεις. Εγώ το κάνω κάθε μέρα. Είναι το ευχαριστώ μου στο σύμπαν που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Και βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μου αυτό το ευχαριστώ. Γιατί ανακαλύπτω πια κάθε μόριο στη γεύση του καφέ ή του τσιγάρου. Και η αίσθηση είναι γαμημένα διαφορετική! Δεν ξέρεις πόσο διαφορετική είναι! Δεν έχεις την παραμική ιδέα! Και ξέρεις γιατί; Γιατί για μένα...
Κυνηγητό στο δρόμο. Ανελέητο. Σκιές κουβάρια πέρα δώθε.

- ...δεν είναι δεδομένη.