Γκρι (Βέρα)

Άφησε μια ματωμένη δαχτυλιά στον τοίχο. Νόμιζε πως το κόκκινο γράφει καλά στο γκρι, μα εκείνο επιδιώκοντας να την κάνει ακόμα χειρότερα απ' ότι ήταν έγινε ένα σκούρο ακαθόριστο κάτι - σίγουρα όχι κόκκινο - και έμεινε εκεί σαν μουτζούρα, κοροιδεύοντάς την με τη γλώσσα έξω. Το χρώμα είχε ψυχή, το αίμα είχε ψυχή, το χρώμα του αίματός της, την κορόιδευε τώρα. Και το άψυχο γκρι του τοίχου, το αγαπημένο της χρώμα συμμετείχε στη συνομωσία. Αν το κόκκινο αρνιόταν να δείξει τη πορφυρή του χάρη, έπρεπε να το κάνει το γκρι του τοίχου πάνω του. Να κυριαρχήσει, να το αναγκάσει να δείξει τι πραγματικά είναι.
Το μεγάλο θέμα της Βέρας ήταν ό,τι πίστευε πως τίποτα και κανείς απ' όλα όσα πλαισίωναν τη ζωή της, ήταν πραγματικά αυτό που έδειχναν. Βαθιά της πεποίθηση, την οποία υπερασπιζόταν με έναν περίεργο φονταμελισμό, ήταν πως κάθε τι έχει διαφορετική υπόσταση, χαρακτήρα και χρησιμότητα (αν είχε χρησιμότητα) από αυτή που παρουσίαζε και πως στόχος της ήταν να τον ανακαλύψει. Για τη Βέρα, το Καλό ήταν μόνιμα πεσμένο στο πεδίο της μάχης, την ώρα που το Κακό φυσούσε τους παιάνες της νίκης του με φόντο ολοπόρφυρα φλάμπουρα.
Άναψε ένα τσιγάρο. Κάπνισε αδιάφορα για λίγο, κοιτάζοντας τον τοίχο, περιμένοντας μια ύστατη προσπάθεια επικράτησης του κόκκινου στον τοίχο. Σαν είδε πως κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί, έσβησε το τσιγάρο στο χέρι της, αφήνοντας μονάχα ένα στιγμιαίο μορφασμό, έγλειψε για ένα δευτερόλεπτο το κάψιμο και πέταξε το αποτσίγαρο στο τασάκι. Το χέρι της Βέρας, εκείνο με το οποίο κρατάει πάντα το τσιγάρο, μοιάζει με σεληνιακό τοπίο. Με μικροσκοπικούς κρατήρες που εξέχουν από το δέρμα και με άλλους που έχουν καταλαγιάσει.  Κάποιοι εξ αυτών εκλύουν ακόμα τη λάβα τους, που δεν είναι άλλη από το Κακό που ταξιδεύει στις φλέβες της, παρέα με τη νικοτίνη που της ζαλίζει το μυαλό.  Υποκίτρινα σημάδια, αλλού κόκκινα, αλλού μωβ, το χέρι της είναι ένα πεδίο μάχης. Με έναν πρόχειρο απολογισμό, Καλό και Κακό είναι ισόπαλα. Ακόμα...
Στο γκρίζο δωμάτιο της Βέρας δεν μπαίνει κανείς. Όταν κάποια στιγμή πήγε να μπει - από ενδιαφέρον, όπως είπε - αυτή που υποστηρίζει ότι είναι μητέρα της, η Βέρα της έκλεισε το χέρι στην πόρτα, την ώρα που την έσπρωχνε έξω. Η πονεμένη κραυγή που ακούστηκε, ήχησε σαν εμβατήριο θριάμβου στα αυτιά της Βέρας. Το Κακό που υποδύθηκε τη μητέρα της για να μπει, είχε υποστεί μια ανέλπιστη ήττα, νομίζοντας πως θα την έπιανε στον ύπνο. Η Βέρα όμως δεν κοιμάται.
Όταν το κάνει - για ελάχιστες ώρες διάσπαρτα μέσα στο χρόνο της - σε αυτόν που εμείς θα ονομάζαμε 24ωρο, το κάνει έχοντας κρεμασμένες πάνω από το κρεβάτι, τις ονειροπαγίδες της. Εκείνες που με τον ήχο τους θα την ειδοποιήσουν, θα την ξυπνήσουν σαν αντιληφθούν τον κίνδυνο. Το Κακό δεν πρέπει να μπει εντός της. Σαν κοιτάζει όμως το χέρι της, αντιλαμβάνεται ότι το κακό είναι ήδη ΕΝΤΟΣ της και ρέει από τα ηφαίστεια του κορμιού της. Είναι οι στιγμές που με μια απίστευτη μανία, ξεκρεμάει τις ονειροπαγίδες της και της κάνει χίλια κομμάτια χρησιμοποιώντας τα δόντια και τα χέρια της. Και σαν ξεσπάσει η οργή της, αντιλαμβανόμενη το πόσο ευάλωτη μπορεί να γίνει, κουλουριάζεται στο κρεβάτι και μένει εκεί για ώρες.

Η Βέρα δεν είναι τρελή.

Το πρωί, σηκώνεται, βγαίνει από το δωμάτιο, μπαίνει στην κουζίνα, με το χέρι της στο μέτωπο για να προστατέψει τα μάτια από το φως - Το Φως είναι Καλό - λέει "καλημέρα μαμά" και βάζει νερό στην καφετιέρα. Ο γαλλικός με γεύση φουντούκι είναι ο αγαπημένος της. Τον απολαμβάνει σιγά, σιγά, χώνοντας σχεδόν ολόκληρο το πρόσωπο στη μεγάλη κούπα. Της αρέσει σαν ο ατμός υγροποιείται στο πρόσωπό της. Έτσι και η ίδια πιστεύει πως μυρίζει φουντούκι όλη τη μέρα. Τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει στο δωμάτιο. Μιλάει στη μητέρα της καλοσυνάτα, την ρωτάει τι προτίθεται να μαγειρέψει το μεσημέρι, αν έχει προγραμματίσει να επισκεφτεί ξανά το νεκροταφείο σήμερα και αν το κάνει να πει φιλιά στο μπαμπά. Την παρακαλεί, αν πρόκειται να περάσει από το σούπερ μάρκετ, να της πάρει ασετόν γιατί θέλει να ξεβάψει εδώ και μέρες τα νύχια της και δείχνουν πολύ άσχημα πια, είναι ευκαιρία λοιπόν να το κάνει σήμερα, αν η μητέρα έχει την ευγενή καλοσύνη να περάσει από το σούπερ μάρκετ. Μόνο τότε όμως. Σε διαφορετική περίπτωση τα νύχια μπορούν να περιμένουν, δεν έγινε δα και τίποτα.
Η ώρα του καφέ είναι η πιο ιερή της μέρας καθώς απουσιάζουν οι πόνοι που νοιώθει στο κορμί. Η Βέρα γνωρίζει πως ο καφές είναι Καλό, γιατί διώχνει τους πόνους και της δίνει ενέργεια να παραφυλάει αν αυτοί αποφασίσουν να ξανάρθουν. Ο πόνος είναι Κακό. Εκεί σκέφτεται όμως ότι ο πόνος είναι ΚΑΙ Καλό, μόνο αν κάψει το χέρι της θα νοιώσει πόνο (Κακό) και εν συνεχεία αυτό θα γίνει ηφαίστειο και θ' αδειάσει από μέσα της το Κακό, άρα αυτό είναι ΚΑΛΟ! Συν επί πλην ίσον Συν. Η συνάρτηση αυτή προσφέρει στο πρόσωπό της ένα χαμόγελο ανακούφισης.
Η Βέρα πηγαίνει στο μπάνιο. Γδύνεται και ετοιμάζεται να κάνει ντους. Το τριχωτό της ήβης της φτάνει ψηλά ως την κοιλιά της. Οι τρίχες εκεί είναι ΚΑΛΟ. Προστατεύουν αυτό που κρύβεται από πίσω και που είναι ΚΑΚΟ. Ούτε αδιάκριτα μάτια θα το δουν ποτέ, ούτε ανεξέλεγκτα δάχτυλα θα το ακουμπήσουν. Μπαίνει στη μπανιέρα και αφήνει το νερό να τρέξει. Πλένεται με σαπούνι των χεριών σε όλο το κορμί, με προκαθορισμένες κινήσεις που κρατούν συγκεκριμένο χρόνο. Στο τελείωμα, ξυρίζει και κόβει τα πόδια της. Τα πόδια της Βέρας είναι γεμάτα από μικροσκοπικές χαρακιές. Η αφαίμαξη του κορμιού της είναι ΚΑΛΟ. Η αρρώστια, το ΚΑΚΟ τρέχει στο λευκό της μπανιέρας και φεύγει με το νερό.

Η Βέρα δεν προτίθεται να αυτοκτονήσει. Ακόμα... Η αλήθεια πως έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο να κάνει κάτι που να νικήσει ολοκληρωτικά το ΚΑΚΟ. Αλλά γνωρίζει πως έτσι θα πεθάνει ΚΑΙ το ΚΑΛΟ μαζί του. Και αυτό δεν αποτελεί επιλογή τη δεδομένη στιγμή.
Βγαίνει από τη μπανιέρα, κάθεται στη λεκάνη και κατουράει. Παρατηρεί τα τραύματα στα πόδια της να ξεραίνονται σιγά, σιγά, σχηματίζοντας αιμάτινες κρούστες. Τις ξύνει με τα νύχια της και τις σπάει. Το αίμα ξανατρέχει. Μπαίνει πάλι στη μπανιέρα και πλένεται εκ νέου.

Για τη Βέρα η νύχτα έχει χρώμα γκρι. Είναι οι ώρες που το ΚΑΚΟ οργιάζει, την απειλεί, τη στήνει στο απόσπασμα. Βρίσκει συντροφιά σε διαδικτυακά δωμάτια, μιλώντας με ανθρώπους, χρησιμοποιώντας μια μοναδική ευφράδεια, ευγένεια και καλοσύνη. Είναι οι ασπίδες της. Σαν νοιώσει την απειλή να μεγαλώνει σαν σκιά, καλύπτοντας το γκρι του δωματίου, μεταμορφώνεται σε ύαινα που αλυχτά στη νύχτα και αφήνει τους συνομιλητές της έντρομους με το παράλογο που αντικρίζουν στην οθόνη τους.

Η Βέρα πονάει. Πολύ.

"Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ. Σ' αγαπώ. Σε μισώ"... γράφει σε χαρτί με μαρκαδόρο, η σελίδα τελειώνει, γράφει τώρα πάνω στο γραφείο, ξέφρενα, γράφει και πονάει.
Τελειώνει και πέφτει ξανά στο κρεβάτι κουλουριασμένη. Ξημερώνει...


*Τα άτομα με κατάθλιψη και διπολική διαταρραχή έχουν δικαίωμα στην ελπίδα και σε μια κανονική ζωή. Επισκεφτείτε τa...

- Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (ΣΟΨΥ)
http://www.iatronet.gr/sopsi
- Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία (ΠΟΣΟΨΥ)
http://www.posopsi.org
- Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων
http://www.seps.gr
- Πανελλήνιος Ψυχολογικός Σύλλογος
http://www.psy.gr

 www.mazi.org.gr 
...για να ενημερωθείτε σχετικά.