Long For May (Εριφύλη)

"Οι άνθρωποι θα' πρεπε να' ναι φιλόξενα σπίτια. Οι ζωές τους δηλαδή. Με ανοιχτές πόρτες να αφήνουν άλλους ανθρώπους να μπαίνουν μέσα και να ζουν μαζί για όσο θελήσουν. Και οι πόρτες πρέπει να παραμένουν ανοιχτές σαν οι άνθρωποι αυτοί θελήσουν να φύγουν. Ούτε να τους κλειδώσεις μπορείς, ούτε να τους καταραστείς επειδή δεν θέλεις να φύγουν".

Το ημερολόγιο σκέψεων της Εριφύλης έφτανε στο τέλος του. Δυο, τρεις σελίδες ακόμα και ο κύκλος του θα' κλεινε και το τετράδιο με το σκληρό εξώφυλλο θα έκανε παρέα με τα υπόλοιπα, στη συγκεκριμένη γωνιά της βιβλιοθήκης, στο ερμάρι των λόγων και των επιθυμιών, του κόσμου όπως θα' πρεπει να είναι αλλά...
Έβαλε μια κούπα καφέ φίλτρου και σύρθηκε ως τον καναπέ. Σκεφτόταν τα λόγια του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ όπως τα διάβασε και τα ανέλυσε στο μυαλό της, όπως τα κατέγραψε με το δικό της τρόπο στις σελίδες του ημερολογίου της. Αυτό έκανε πάντα η Εριφύλη όταν διάβαζε κάτι που της άρεσε. Το σκεφτόταν για ώρα, κάποιες φορές και για μέρες και όταν καταλάγιαζε μέσα της η όποια σοφία του και κοιμόταν με την έμπνευσή της, αμέσως μετά το κατέγραφε στο τετράδιό της, να το θυμάται όπως εκείνη ήθελε. Ήταν σαν τους εραστές που η αυγή τους βρίσκει αγκαλιασμένους να διαφωνούν για τη μέρα που έρχεται. Όταν ο ένας σκέφτεται πως δεν θα υπάρξει άλλη φορά και ο άλλος πίνει ακόμα έρωτα. Την ώρα που ο δεσμός που ύφαιναν όλη τη νύχτα λύνεται σαν σηκωθούν απ' το κρεβάτι.
"Να παίρνεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες να είναι". Η Μάρω επαναλάμβανε ξανά και ξανά αυτή τη φράση στην Εριφύλη, σαν θυμούνταν τους άνδρες που πέρασαν από τη ζωή της και τους παρομοίαζαν με τρένα που δεν στάθηκαν παραπάνω από το ελάχιστο στο σταθμό της. "Είμαι λιμάνι, το ξέρω πως είμαι", έλεγε η Εριφύλλη πίνοντας τον καφέ της και υιοθετώντας παράλληλα την απαιτούμενη τραγικότητα στην έκφρασή της.
Η Εριφύλη είχε τα πάντα και τίποτα. Αυτό ήταν μια πραγματικότητα την οποία αντιλαμβανόταν και ήταν όντως πραγματικότητα. Δεν σήκωνε διαπραγμάτευση. Μπορούσε να φάει, να πιει, να βγει, να ταξιδέψει, να συντηρήσει το αυτοκίνητό της, το σπίτι της, να πάρει ξεχωριστά δώρα στις γιορτές. Μπορούσε να δανείσει, να αγοράσει ένα νέο πίνακα ή ένα ζευγάρι όμορφα παπούτσια. Είχε αγαπηθεί και είχε αγαπήσει. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Υπήρχε όμως ένα κενό πάνω απ' όλα αυτά, όχι στα πόδια της αλλά πάνω από τη ζωή της. Ένα κενό που απορροφούσε τον αέρα γύρω της και την έκανε να πνίγεται. Κατα τα λοιπά η Εριφύλη στεκόταν μια χαρά στα πόδια της.
Η Μάρω αναρωτιόταν για την κρίση της. Αυτή με την οποία διάλεγε άνδρες. Κατά την άποψή της η Εριφύλη διάλεγε πάντα λάθος άτομα να ερωτευτεί. "Είναι που το κάνω με την καρδιά και όχι με το μυαλό μου", την αντέκρουσε μια φορά η Εριφύλη δίνοντας πάλι ένα τόνο τραγικότητας στη φωνή της. 
Άραγε οι άνθρωποι αναζητούν το είδωλό τους στον καθρέφτη για σύντροφο ή εκείνο που τους λείπει; Ήταν μια απορία που η Εριφύλη είχε γράψει με κόκκινο στυλό στο μεσαίο δίφυλλο του τελευταίου ημερολογίου της. Από κάτω, σε μια έξαρση της στιγμής είχε γράψει, "Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, γαμιέσαι! Το δικό μου σπίτι το θέλω κλειδωμένο σαν μπει μέσα εκείνος που θέλω εγώ. Και το κλειδί χαμένο. Γαμιέσαι λοιπόν και συ και οι μαλακίες σου, αυτές οι εντελώς ηλίθιες προσεγγίσεις για τη συναισθηματική ανεξαρτησία. Κανένας δεν είναι ανεξάρτητος Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, κανένας! Τ' ακούς;"

Θέλω να ερωτευτώ με πάθος. Θέλω να κάνω σεξ λυσσασμένα. Αλλά δεν μ' αγαπάει κανείς. Κανείς δεν μ' αγαπάει. Γιατί δεν μ' αγαπάει κανείς;  Παθιασμένη αγάπη να βρω. Λυσσασμένο έρωτα για μένα.
Σεξ. Σεξ. Σεξ. Αλλά δεν με ακούει κανείς. Δεν με θέλει κανείς. Δεν είμαι επιθυμητή από εκείνους που επιθυμώ. Θέλω να γράψω τον έρωτα και να τον σβήσω. Θέλω να ξυπνήσω με σκισμένα σεντόνια ανάμεσα στα πόδια μου. Θέλω να μη δαγκώνω το χέρι μου αλλά κανονική, ξένη σάρκα. Σάρκα που θα γίνει δική μου. Ολόδική μου. Και θα κλειδώσω την πόρτα μου. Και το κλειδί θα το καταπιώ, να αφομοιωθεί από τα σωθικά μου.
Θα περιμένω εκείνον που θα έρθει...


*Ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ είναι μεταξύ άλλων συγγραφέας του "Εξαιρετικά Δυνατά, Απίστευτα Κοντά" το οποίο στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μελάνι". Το απόσπασμα στην αρχή του κειμένου που ελαφρώς παραποίησε η Εριφύλλη ανήκει σε αυτό το βιβλίο.