Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας (Ηρώ)

Το δάχτυλό της έμοιαζε να έχει βουτηχτεί σε ένα βάζο με λειωμένη, κόκκινη σοκολάτα. Η ανάσα της είχε κοπεί. Ένα κόψιμο βίαιο, ξαφνικό, σιωπηλό. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και ο αιφνίδιος θάνατος σκέφτηκε, βυζαίνοντας αρχικά το δάχτυλο, ρουφώντας το άρρωστο αίμα της - μα δεν είναι άρρωστο το αίμα μου, κοίτα, είναι τόσο κόκκινο, η τέλεια μπογιά για έναν αξιόλογο πίνακα που θα ζωγραφίσω τώρα.
Η μεταλλική γεύση του αίματος της άρεσε στην αρχή μα μετά αηδίασε. Το αίμα ήταν πολύ, το ένοιωθε να στάζει από τα χείλη της , την αναγούλιαζε, ενώ το σφυροκόπημα της πληγής που ήρθε σταδιακά, την έκανε να μορφάσει από τον πόνο. Ένα σφυροκόπημα που έμοιαζε με τύμπανα πολέμου μιας φυλής που κατοικούσε στην άλλη άκρη του δάσους και που τα μυστικά της μάτια είχαν αντιληφθεί την παρουσία της ξένης, της παρείσακτης στο χώρο τους. Τα τύμπανα δυνάμωναν και μαζί τους και ο πόνος!
Άνοιξε τη βρύση στο νεροχύτη και έβαλε το δάχτυλο στο νερό που έτρεχε με πίεση. Αυτή τη φορά πόνος και αναγούλα συμμάχησαν και την έβαλαν στο στόχαστρο. Όσο περισσότερο νερό έτρεχε πάνω στο δάχτυλο, το αίμα ζήλευε και ανέβλυζε με μεγαλύτερη αφθονία από την πληγή. Η καρδιά της δεν χτυπούσε πια στο στήθος της αλλά στον παράμεσό της, εκεί ακριβώς παλλόταν η ύπαρξή της. Και αιματοκύλιζε τα πάντα γύρω της.
Υπαίτια της αιμορραγίας ήταν μια κονσέρβα τόνου αλλά και η απροσεξία της. Τη ζύγισε στο χέρι της πριν την ανοίξει λες και ήθελε ή λες και μπορούσε να καταλάβει αν το βάρος της αντιστοιχούσε πραγματικά στα γραμμάρια που έγραφε πάνω η συσκευασία. Μια ανόητη λεπτομέρεια που δεν είχε κανένα σκοπό αλλά η αλήθεια ήταν πως εκείνη την ώρα η Ηρώ είχε ανάγκη να κάνει πράγματα απρομελέτητα, περίεργα, πρωτότυπα, όλα όσα θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν τη συνηθισμένη πορεία ενός απογεύματος Παρασκευής από την καθημερινότητά του και να το αναδείξουν σε κάτι άλλο, διαφορετικό, μοναδικό ίσως.  

Το πρωί εκείνης της μέρας η Ηρώ είχε μάθει ότι απολύεται από τη δουλειά της.

Δέχθηκε το γεγονός με μια αξιοπρέπεια που ξένισε μερικούς στο γραφείο, οι οποίοι στοιχημάτιζαν στα πηγαδάκια τους πως θα έβαζε τα κλάματα, πως θα ζητούσε μια νέα ευκαιρία από το αφεντικό. Όταν όμως δεν έχεις καν τη δυνατότητα της παλιάς, πως να ζητήσεις κάτι καινούργιο; Η Ηρώ δεν ήταν στέλεχος, δεν κόμιζε κάποια ιδιαίτερη γνώση, δεν ήταν ειδική σε κάτι που θα μπορούσε να την εμφανίσει ως απαραίτητη στα μάτια που διάβασαν την καταγγελία της σύμβασής της, ούτε στα χέρια που την υπέγραψαν. Η Ηρώ δεν ήταν αυτό που οι Βρετανοί ονομάζουν, one of a kind.
Η αλήθεια ήταν πως περίμενε αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη. Τα σημάδια ήταν αρκετά το τελευταίο διάστημα, αρκεί να μπορούσες να τα αναγνωρίσεις. Και η Ηρώ μια ολόκληρη ζωή είχε αυτό το ταλέντο. Έμοιαζε με αεροπλάνο που από πολύ μακριά διέκρινε τα φώτα του αεροδιαδρόμου που θα προσγειωνόταν, την ώρα που άλλα απολάμβαναν το ταξίδι ανάμεσα στα σύννεφα. Η ειρωνία είναι πως ενώ διέθετε αυτό το χάρισμα, ουδέποτε έκανε κάτι για να το αποτρέψει. Έκλεινε τα μάτια μόνο, μετρούσε αντίστροφα το χρόνο και μόλις ένοιωθε τις ρόδες να πατάνε στη γη και να φρενάρουν, ετοιμαζόταν για την ανακοίνωση της αποβίβασης. Ή εν προκειμένω, της απόλυσης.
Σε μία ώρα είχε μαζέψει τα πράγματά της και είχε αποχωρήσει από την εταιρεία.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας η Ηρώ έμαθε πως η μητέρα της είχε ακόμα δύο μήνες ζωής.

Η ανακοίνωση έγινε από τη γιατρό που κούραρε τη μητέρα της τους τελευταίους τρεις μήνες σε εκείνο το ατέλειωτο πήγαινε έλα στο νοσοκομείο για μια θεραπεία που σε γενικές γραμμές είχε μια πολύ καλή πρόγνωση για τον καρκίνο, μόνο που όπως αποδείχθηκε αυτό ίσχυε για τους άλλους. Η μητέρα της θα κατέληγε σε ένα σκούρο φέρετρο και εν συνεχεία θα διεκδικούσε με επιτυχία το δικαίωμά της σε δύο μέτρα γης, τουλάχιστον για τα επόμενα τρία χρόνια.
Άφησε τη γιατρό και προχώρησε προς το θάλαμο νοσηλείας. Χαιρέτισε την αποκλειστική νοσοκόμα και έσκυψε να φιλήσει τη μητέρα της. Για πρώτη φορά παρατήρησε τη χλωμάδα του θανάτου στην ίριδα των ματιών της. Οι ίριδες, για μια στιγμή έδειξαν να λάμπουν, σαν να της έστελναν το συνομωτικό εκείνο μήνυμα που έλεγε, "ξέρουμε τι ξέρεις".  Μίλησαν αδιάφορα όπως κάθε απόγευμα Παρασκευής στο νοσοκομείο, εκεί που όλα ηρεμούν, γιατροί και προσωπικό αφήνουν πίσω τους μια κουρασμένη εβδομάδα κάνοντας σχέδια για το Σαββατοκύριακο και μ' ένα τεμπέλη ήλιο να χάνεται πίσω από τις κεραίες των πολυκατοικιών. Από το παράθυρο του θαλάμου αντίκρισε πληθώρα άδειων θέσεων πάρκινγκ τρεις ορόφους πιο κάτω. Ο κόσμος προχωρούσε. Ο κόσμος χαιρόταν. Ο κόσμος άφηνε την ανάσα του πίσω, σαν οι αυτόματες πόρτες έκλειναν και η μυρωδιά του αντισηπτικού πλανιόταν στον αέρα.

Γύρισε βράδυ σπίτι.

Στο διπλανό διαμέρισμα οι Smashing Pumpkins έδιναν πριβέ συναυλία στον 20χρονο φοιτητή. Τα φρέσκα κρεμμύδια που είχε πάρει πριν μέρες για τη μαρουλοσαλάτα τής θύμισαν πως η ζωή τους ήταν εξαιρετικά σύντομη ακόμα κι εντός ψυγείου. Η βρύση του μπάνιου έσταζε. Η μητέρα της την είχε ρωτήσει αν φώναξε υδραυλικό και της είχε απαντήσει ναι. "Καλά έκανες, δεν έχουμε λεφτά για την ΕΥΔΑΠ".
Ο τόνος ήταν το μοναδικό φαγώσιμο που υπήρχε εκείνη την ώρα εντός σπιτιού.
Την άνοιξε.
Κόπηκε.
Πήγε νηστική να ξεγελάσει τους πεθαμένους.
Το αίμα που έσταζε από το βαμβάκι ζωγράφισε με άλικο χρώμα το τέλος μιας τέλειας μέρας.