Ανάσα... (Έλλη)

- Λίγο κρασί ακόμα καλέ μου;
Είναι ζαλισμένη και το χαμηλό φως δεν την βοηθάει να επικεντρωθεί στο πρόσωπό του. Στέκεται με προτεταμένο χέρι, κρατώντας το κρυστάλλινο ποτήρι, αναμένοντας μιαν απάντηση που ίσως να μην δοθεί στον απαιτούμενο χρόνο πριν ζαλιστεί και πέσει ξανά άτσαλα στην πολυθρόνα. Το έκανε πριν λίγο και χτύπησε ελαφρά το πόδι της. Παραπονέθηκε μέχρι τη στιγμή που την πλησίασε, το πήρε τρυφερά στα χέρια του και άρχισε να τρίβει το πονεμένο σημείο. Δευτερόλεπτα μετά η γλώσσα του άφηνε υγρά χνάρια στον αστράγαλό της. Εκείνη βόγγηξε παθιασμένα και μόλις ο πόθος της άρχισε να εκμπέμπει τη μοναδική του ενέργεια στο δωμάτιο, ο άνδρας σταμάτησε. Επέστρεψε στο μεγάλο κρεβάτι και ξάπλωσε ανάσκελα.
Απάντηση δεν πήρε και μετά βίας κατάφερε να συγκεντρωθεί λίγο πριν πέσει, να μαζέψει πόδια και ζαλάδα μαζί και να καθίσει αξιοπρεπώς στην πολυθρόνα.
- Θα έπρεπε να χτυπήσω ξανά, να έρθεις να με γιατρέψεις όπως πριν, του είπε ναζιάρικα.
Εκείνος παραμένει ξαπλωμένος ανάσκελα, με κλειστά μάτια και το γυμνό στήθος του ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά σαν μια καλοδουλεμένη μηχανή που λειτουργεί στο ρελαντί των δυνατοτήτων της.
- Ίσως πάλι να με άφηνες να πονάω, τον προκαλεί, σταυρώνοντας τα πόδια της και πίνοντας από το κρασί που του πρόσφερε πριν λίγο.
- Δεν είναι αποπνικτικός ο αέρας εδώ; Η φωνή του ακούγεται κουρασμένη, ίσως και ελαφρώς απογοητευμένη. Μπορεί πάλι να φταίει το μποζολέ, ένα μπουκάλι που ήπιε σχεδόν μονορούφι, σαν μπήκαν στο δωμάτιο. Ώρα πριν. Ο χρόνος δεν έχει σημασία. - Χρειάζομαι μια καθαρή ανάσα αέρα, συμπληρώνει.
Η γυναίκα σηκώνεται από την πολυθρόνα και πλησιάζει το παράθυρο του δωματίου. Στα μάτια της καθρεφτίζεται ένα πάνελ χρωμάτων, της νύχτας και της πόλης. Λαμπυρίζουν από το αλκοόλ και την έξαψη.
- Σου έχω πει πόσο λατρεύω αυτή τη μέρα; τον ρωτάει δίχως να πάρει τα μάτια της από τη μαγευτική θέα.
- Νομίζω πως κάθε χρόνο μου το τονίζεις αυτό.
- Μμμμ, ναι, γιατί αξίζει. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που κάνουμε μαζί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Το μοναδικό πράγμα που προυπήρχε και συνεχίζει να υφίσταται, που δεν έχει αλλάξει.
- Και αυτό το τονίζεις κάθε χρόνο.
- Ω πάψε. Μια δόση παράπονου και άλλη μια δόση αγαπησιάρικου μαλώματος από τα χείλη της. -Μην ακυρώνεις τη στιγμή, θυμίζοντας μου πόσο κλισέ μπορώ να γίνω μια μέρα το χρόνο. Έχω δικαίωμα σε αυτό πιστεύω.
- "Ο θάνατος θα' ρθει και θα' χει τα μάτια σου..."
- Τι;
- Αυτή είναι η επόμενη ατάκα σου αν θυμάμαι καλά. Το ποίημα του Παβέζε... "Θα' ναι σαν να παρατάς ένα πάθος..."
- "Και θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί".
- Αυτό είναι στο τέλος. Πήδηξες στίχους.
- Πήδα με. Εδώ.
Η σκιά αφήνει το κρεβάτι πλησιάζοντας εκείνη που στοιχειώνει το παράθυρο, σαν μια κηλίδα που έσπασε σε δύο μικρότερες και που τώρα ξαναβρίσκουν η μία την άλλη. Με κινήσεις κοφτές, προμελετημένες, γίνονται ένα και για κάποιο ελάχιστο του χρόνου, οι τοίχοι του δωματίου που φωτίζονται απαλά, μετατρέπονται σε ένα οργιαστικό θέατρο σκιών. Τους ήχους του πόθου, τους αποκεφαλίζουν τα χέρια τους πριν βγουν από τα στόματα και ντροπιάσουν το θείο. Πριν αποδείξουν πως είναι σκιές θνητών αυτές που αντιμάχονται το πάθος και το χρόνο.
Τελειώνουν ξέπνοα και διασπώνται ξανά σε δύο ανεξάρτητα κομμάτια. Εκείνος πια στην πολυθρόνα και εκείνη κάθεται στο παχύ χαλί, με το ένα χέρι να στηρίζει το κορμί της σε όρθια θέση και το άλλο να τρίβει τις δαγκωματιές στο λαιμό της.
- Μια ανάσα θέλω. Την έχω ανάγκη, ψελλίζει και μοιάζει να καίγεται στον πυρετό.
Εκείνος την κοιτάζει αδιάφορα, σηκώνεται και πάει στο διπλανό δωμάτιο, περπατώντας ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια κρασιού, ένα γούνινο παλτό, ένα σακκάκι κι ένα πουκάμισο. Τα κουμπιά του έχουν φύγει και έχουν σκορπίσει στη μοκέτα. Βρίσκει το μπαρ και ψάχνει. Ανακαλύπτει άλλο ένα μπουκάλι μποζολέ, το ανοίγει με δυσκολία και αρχίζει να πίνει χωρίς να χρησιμοποιήσει ποτήρι. Επιστρέφει και στέκεται μπροστά της, με το παντελόνι κατεβασμένο στους αστραγάλους, και το μαραμένο πέος του να εξέχει από το εσώρουχό του.
Σέρνεται προς το μέρος του, παίρνει το πέος στο χέρι της και κατόπιν στο στόμα της. Για λίγο ακούγονται μόνο οι ήχοι που κάνει η γλώσσα της πάνω του, πριν τη λούσει με το υπόλοιπο κρασί, αφήνοντας ένα γέλιο που μοιάζει να' ναι ψεύτικο.  Εκείνη αφήνει μια κραυγή αλλά μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν συνεχίσει με περισσότερο ζήλο αυτό που κάνει.
- Δεν μας σώζει ούτε η άβυσσος Έλλη. Το λέει παραιτημένα πια. Κλείνει τα μάτια και περιμένει να τελειώσει ξανά.

Το επόμενο πρωί τους βρίσκει με φρικτό πονοκέφαλο, μα νηφάλιους και καλοντυμένους. Το πουκάμισο αντικαταστάθηκε από ένα άλλο το οποίο έφτασε στο δωμάτιο κατόπιν μιας τηλεφωνικής παραγγελίας στη μπουτίκ του ξενοχοδείου.
Τρώνε πρωινό σαν δύο ξένοι, ούτε καν φίλοι που βρέθηκαν εκεί προκειμένου να πουν τα νέα τους και να μοιραστούν τις ζωές τους. Σιωπηλά, σχεδόν δεν κοιτάνε ο ένας τον άλλον.
- Τι είπες αυτή τη φορά στη γυναίκα σου; τον ρωτάει πίνοντας μια γουλιά καφέ και κοιτάζοντάς τον εξεταστικά.
- Ότι και πέρυσι. Η ετήσια συνάντηση της τάξης των αποφοίτων μακριά από την πόλη, στην εξοχή.
- Κι εγώ είπα ότι θα πάω στο εξοχικό για δύο μέρες. Ό,τι είχα ανάγκη να απομονωθώ.
- Μμμμ επικίνδυνο. Μπορεί να προκαλέσει ερωτήσεις.
- Ερωτήσεις;
- Τύπου, "γιατί θες να το κάνεις αυτό;"  Δεν θα έχει άδικο να σε ρωτήσει.
- Δεν μιλάμε πια. Δεν θα ενδιαφερόταν.
- Διάβολε, στοιχηματίζω ότι αυτό σκεφτόσουν και για μένα όταν είμασταν παντρεμένοι.
- Ναι, το σκεφτόμουν.
- Είσαι μαζί μου όμως.
- Χαλάρωσε σε παρακαλώ. Μια φορά το χρόνο βρισκόμαστε. Είναι η επέτειός μας.
Σταματά να τρώει, πίνει μια γουλιά καφέ και την κοιτάζει στα μάτια.
- Είναι γελοίο ξέρεις. Να συναντιόμαστε ακόμα μια φορά το χρόνο και να κάνουμε ότι πρωτοκάναμε πριν από 12 χρόνια.
- Στο είπα και χθες βράδυ. Είναι το μόνο που δεν άλλαξε. Εμείς ναι. Αυτό έμεινε σταθερό. Είναι η δική μας σταθερά συνάρτηση.
- Γελοίο είναι.
- Με θες ακόμα όμως. Το έδειξες χθες. Πολλές φορές.
Δεν μιλάει. Παύει να την κοιτάζει στα μάτια.
- Το ίδιο είπες και πέρυσι ξέρεις. Είναι ικανή να βυθίσει ακόμα πιο πολύ το μαχαίρι και να σκάψει τη μνήμη.
- Σκατά Έλλη.
- Τρώμε καλέ μου.
- Τελείωσα. Τελειώσαμε.
- Ας κάνουμε υπομονή απλά. Ένας χρόνος είναι. Θα περάσει.
Αφήνει την πετσέτα, σηκώνεται, βάζει το σακάκι του και χωρίς να πει τίποτα φεύγει.
Μένει για λίγο μόνη και ανακαλεί το ποίημα, ένα κομμάτι του, που θυμάται πάντα αυτή εδώ την ώρα, κάθε χρόνο την ίδια μέρα.

Τα μάτια σου

θα ΄ναι μιά μάταιη λέξη,

μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή .

Σαν κι αυτή που κάθε πρωί

βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου

πάνω απ΄τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,

εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε

πως είσαι ζωή και τίποτα.