Κόκκινο... (Κλαίρη)

Η Κλαίρη γνώρισε τον Παύλο όταν εκείνος έκανε λάθος στον τηλεφωνικό αριθμό, ζητώντας ένα κατάστημα με είδη διακόσμησης. Τον ενημέρωσε ευγενικά πως ο αριθμός ήταν λάθος μα εκείνος έπειτα από πέντε λεπτά ξαναπήρε. "Εχετε απίστευτη φωνή", της είπε. "Θέλετε να μιλήσουμε; Το ξέρω πως δεν είναι ότι πιο συνηθισμένο αλλά ειλικρινά θέλω να σας ακούσω κι άλλο". Και η Κλαίρη, σε μια σπάνια στιγμή επαναστατικότητας αντιτάχθηκε στον αυστηρών προδιαγραφών χαρακτήρα της - ο οποίος δεν συμπεριελάμβανε συνομιλίες με αγνώστους - και του μίλησε. Ήταν η αρχή μιας όμορφης σχέσης και στους δύο μήνες που ήταν πλέον μαζί, συχνά γελούσαν σαν σχολίαζαν τον τρόπο που γνωρίστηκαν.

Ο Παύλος οδηγεί το αυτοκίνητο στην πόλη έχοντας την Κλαίρη πλάι του. Βρέθηκαν με φίλους της, περνώντας ωραία και τώρα πηγαίνουν σπίτι του για άλλη μια νύχτα τρυφερότητας και έρωτα. Το αυτοκίνητο διασχίζει με ταχύτητα ένα σταυροδρόμι και εκεί ο χρόνος σταματάει. Τόσο απλά. Ένα αυτοκίνητο παραβιάζει το κόκκινο, συγκρούεται με δύναμη με εκείνο του Παύλου σε σημείο που το τελευταίο να τιναχθεί στον αέρα και να κάνει τούμπες πριν καταλήξει ανάποδα στη μέση του οδοστρώματος. Τον εκκωφαντικό ήχο της λαμαρίνας που τσακίζεται ακολουθεί η απόλυτη σιωπή στη νύχτα...

- Κλαίρη.... μίλα μου Κλαίρη... Χριστέ μου... Χριστέ μου...
Τα σάλια του ανακατεμένα με αίμα από το πρόσωπό του κυλάνε στα ρούχα του, όπως κάθεται στα γόνατα, στη μέση του δρόμου πάνω από το κορμί της αγαπημένης του που μοιάζει να είναι νεκρή. Ο Παύλος κατάφερε να βγει πρώτος από το αυτοκίνητο και ζαλισμένος πιάστηκε από το τσακισμένο κουφάρι του μέχρι να πάρει ανάσες και να αντιληφθεί τι ακριβώς είχε συμβεί. Πιο πέρα αντικρίζει το αυτοκίνητο που τους χτύπησε - ναι, αυτό πρέπει να είναι - στη μέση του δρόμου, με στραπατσαρισμένη μούρη και με το ψυγείο του να βγάζει καπνούς. Παίρνει βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να κυριαρχήσει στο τρέμουλο που νοιώθει στα πόδια, αντιλαμβανόμενος ότι αυτή τη στιγμή βιώνει το σοκ της σύγκρουσης. Είναι αργά, ο δρόμος είναι έρημος και δεν υπάρχει κανείς για βοήθεια. Βρίσκονται στην πόλη και δεν περνάει ούτε ένα γαμημένο αυτοκίνητο, που ο οδηγός του θα μπορούσε να σταματήσει και να τους βοηθήσει. Η αίσθηση του σοκ αυτόματα αντικαθίσταται από την έγνοια του για την Κλαίρη. Ο οργανισμός του ενεργοποιεί τις άμυνες εκείνες που τον αναγκάζουν να πάψουν να σκέφτεται την κατάστασή του και να αρχίσει να λειτουργεί με γνώμονα τη θέση στην οποία βρίσκεται η κοπέλα του. Αλλά ποια είναι η θέση της Κλαίρης; Που είναι η Κλαίρη; 
Η Κλαίρη βρίσκεται στο οδόστρωμα, η μισή μέσα και η άλλη μισή έξω από το αυτοκίνητο. Ο Παύλος αισθάνεται τον πανικό με τη μορφή ενός κουβά με παγωμένο νερό να τον λούζει ολόκληρο. Ξέρει, ναι ξέρει, πως δεν πρέπει να κουνήσεις άτομο από τη θέση στην οποία βρίσκεται όταν έχει πέσει θύμα τροχαίου αλλά και πάλι, ΠΡΕΠΕΙ να κάνει κάτι. Δεν μπορεί να την αφήσει σε αυτή τη θέση. Σκύβει πάνω της και έντρομος αναζητά σημάδια ζωής. Η καρδιά του χτυπά ξέφρενα, γεύεται αίμα, ναι κάπου έχει χτυπήσει και γεύεται το αίμα του αλλά ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ και ίσως ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΑΥΤΟ, το γεγονός δηλαδή ότι ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΕΙ ΠΟΝΟ, ίσως πάλι και να είναι κάτι επιπόλαιο, αλλά "χέσε με εμένα" σκέφτεται, η Κλαίρη, η Κλαίρη, Χριστέ μου... ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ... ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΕΙ. Η Κλαίρη!!!!!

Η Κλαίρη στέκεται στο δωμάτιο του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλεύεται εδώ και σχεδόν δύο εβδομάδες. Αισθάνεται απίστευτα ελαφριά και ένα μέρος της χαίρεται καθώς νοιώθει ότι τα πάντα στη ζωή είναι θέμα οπτικής, έτσι λοιπόν τη χρειαζόταν αυτή τη δίαιτα εξπρές του νοσοκομείου που σίγουρα πρέπει να της έδιωξε δύο, τρία περιττά κιλά. Το μονόκλινο δωμάτιο είναι άδειο. Γυρίζει το βλέμμα της και αντικρίζει τα μηχανήματα υποστήριξης με τα πράσινα φωτάκια να αναβοσβήνουν. Ένα έντονο χρώμα σ' ένα δωμάτιο που κυριαρχεί το μουντό γκρι της συννεφιάς που μπαίνει από το μεγάλο παράθυρο.
Η Κλαίρη ξέρει ότι μπορεί να περπατήσει πια και το κάνει. Είναι ευκαιρία για μία βόλτα. Αισθάνεται ότι έχει λείψει από τον κόσμο απίστευτα πολύ. Προσπαθεί να ανακαλέσει το γεγονός, το πως και το γιατί βρέθηκε σε αυτό το δωμάτιο νοσοκομείου. Θυμάται γέλια, κόκκινο κρασί, ένα χαμόγελο, μια ανδρική μυρωδιά σε συνδυασμό με κολώνια, μια χαρακτηριστική μυρωδιά, θυμάται... μετά δεν θυμάται τίποτα. Ένα ταβάνι θυμάται μόνο σαν άνοιξε τα μάτια της αλλά και πάλι, αγνοεί το πότε έγινε αυτό.
Βγαίνει από το δωμάτιο στο διάδρομο. Μια νοσοκόμα που έρχεται προς το μέρος της δεν της δίνει σημασία καθώς είναι απορροφημένη κοιτάζοντας καρτέλες σε ανοιχτό πράσινο χρώμα. Είναι αρκετές οι καρτέλες που κρατάει στα χέρια της, ίσως πρόκειται για ιστορικά ασθενών ή κάτι παρόμοιο, σκέφτεται η Κλαίρη. Στο βάθος του διαδρόμου, εκεί που υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο, βλέπει ένα ζευγάρι να κοιτάζει προς τα έξω χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Γυρίζει από την άλλη πλευρά και με δειλά στην αρχή αλλά σταθερά βήματα στη συνέχεια αρχίζει να περπατάει. Θέλει να εξερευνήσει το χώρο. 
Κλειστές πόρτες παντού. Φτάνει στη ρεσεψιόν του ορόφου. Εκεί συναντά ξανά τη νοσοκόμα που είδε πριν, της έχει γυρισμένη την πλάτη και συμπληρώνει κάτι με ένα στιλό, στις καρτέλες που είχε στα χέρια της. Ένα τηλέφωνο χτυπάει μονότονα. Κανείς δεν το σηκώνει.
Συνεχίζει την πορεία της στο διάδρομο και από κάπου ακούει φωνές. Πρόκειται άραγε για μια λογομαχία ή απλά είναι κάποιος που μιλάει πολύ δυνατά; Η περιέργεια την οδηγεί προς τους ήχους. Κάτι μέσα της την κάνει να αισθάνεται περίεργα. Μετά από δέκα βήματα φτάνει στο σαλόνι του ορόφου. Στην πολυθρόνα κάθεται ο.... Παύλος και από πάνω του όρθιος στέκεται ο... πατέρας της. Δίπλα η μητέρα της, με ένα πρόσωπο σκαμμένο από την αγωνία, αυτή είναι τουλάχιστον η πρώτη εντύπωση που έχει η Κλαίρη για το πρόσωπο της μητέρας της. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πως ο πατέρας της ΦΩΝΑΖΕΙ στον Παύλο. Αλλά ο πατέρας της, οι γονείς της γενικότερα ουδέποτε γνώρισαν τον Παύλο. Τι συμβαίνει εδώ;

- ...γιατί έπρεπε να σε γνωρίσει η κόρη μου; Γιατί;;;
Ο πατέρας της είναι εξοργισμένος. Το υποδηλώνουν η ένταση της φωνής του και η απόγνωση που εκφράζεται με ένα άτακτο κούνημα των χεριών του, το οποίο προσπαθεί να περιορίσει η μητέρα της, μιλώντας χαμηλόφωνα, πιθανότατα ούτε και η ίδια ακούει τι προσπαθεί να ψελλίσει.
Ο Παύλος κάθεται στην καρέκλα του σαλονιού με τους αγκώνες του να στηρίζονται στα γόνατά του, με σκυμμένο κεφάλι και καλυμμένο με τα χέρια του.
- Είχε κόκκινο, λέει μόνο. Ξέπνοα, παρατημένα, χωρίς καμία διάθεση να πείσει κανέναν για τη δύναμη της μικρής φράσης του.
Η Κλαίρη μπαίνει στο σαλόνι, όντας σίγουρη πια ότι πρέπει να επέμβει.  Αυτό πρέπει να σταματήσει εδώ. Ο Παύλος δεν έφταιγε σε τίποτα, τώρα πια είναι σίγουρη, τώρα θυμάται. Ο δρόμος τους είχε πράσινο, πέρασαν κανονικά και μετά... Αλλά δεν έφταιγε ο Παύλος γι' αυτό. Δεν είχε πιει, δεν ήταν ζαλισμένος, ο Παύλος δεν έπινε ποτέ, ο Παύλος την αγαπάει και αυτή υποφέρει να τον βλέπει τώρα έτσι, Θεέ μου πόσο της έλειψε το πρόσωπό του, να τώρα που σηκώνει το κεφάλι του, ρίχνοντας τα χέρια του στο πλάι, το προσωπό του, το χαμόγελό του, της έλειψαν, ποιος είναι αυτός; Δεν είναι ο Παύλος αυτός, με τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, το τσακισμένο πρόσωπο, μια υποψία άρρωστης κιτρινίλας στο δέρμα του, δεν είναι το πρόσωπο που της έλειψε, είναι εκείνο κάποιου άλλου. Τι συμβαίνει εδώ;
- Δως μου πίσω την κόρη μου, μπορείς; φωνάζει ξανά ο πατέρας της και είναι η στιγμή που η μητέρα της πέφτει πάνω του, να τον ηρεμήσει με την αγκαλιά της. Και τώρα πια η Κλαίρη παρατηρεί πως και τα πρόσωπα των γονιών της είναι τσακισμένα από την αγωνία και τον πόνο, ζωγραφισμένα με μαύρους κύκλους και διάφορες άλλες σκοτεινές αποχρώσεις, μα δεν υπάρχει πια νόημα να είναι έτσι, είναι καλά, περπατάει, στέκεται σχεδόν μπροστά τους, τώρα θα μιλήσει και όλο αυτό θα σταματήσει να συμβαίνει, θα την δουν, δεν την έχουν προσέξει ακόμα, είναι απορροφημένοι από τη λογομαχία, δεν είναι λογομαχία, είναι επίθεση του πατέρα της στον καλό της, είναι αναζήτηση ευθυνών, μα πια δεν υπάρχει λόγος για ευθύνες, όλα είναι καλά πια...
Στο σαλόνι μπαίνει ένας γιατρός. Μέτριο ανάστημα γύρω στα 45, με άθλια γυαλιά μυωπίας, ελαφρώς αξύριστος, ταλαιπωρημένος εμφανισιακά αλλά με ένα σίγουρο ύφος που δεν δείχνει να σηκώνει την οποιαδήποτε αμφισβήτηση.
Οι κουβέντες σταματούν και όλοι τον κοιτάζουν στα μάτια.
- Δεν πρόκειται να σας χρυσώσω το χάπι. Η κατάσταση είναι σταθερή αλλά τα αποτελέσματα των εξετάσεων με προβληματίζουν....
- Είσαι ηλίθιος. Δεν με βλέπεις; Η Κλαίρη απορεί με τρία πράγματα. Τη λέξη ηλίθιος, τον τόνο αγανάκτησης που βγάζει και το γεγονός ότι δεν ακούει τη φωνή της.

Δεν ακούει τη φωνή της.
Δεν ακούει τη...
Δεν ακούει...
Δεν..
Σιωπή.

Πανικόβλητη τρέχει πίσω στο δωμάτιο. Τρέχει, είναι καλά δεν έχει πρόβλημα. Η φωνή της μόνο. Κάτι έπαθαν οι φωνητικές χορδές της. Ακούει τη φωνή της στο μυαλό της αλλά δεν την ακούνε οι άλλοι. Δεν μιλάει. Μιλάει απλά δεν ακούγεται.
Ανοίγει την πόρτα, αυτή είναι, την ανοίγει....
και βλέπει τον εαυτό της, το κορμί της, διασωληνωμένο στο κρεβάτι.
Ακούει. Το ρυθμικό μπιπ, μπιπ του παλμογράφου.
Βλέπει. Την καρδιά της σε πράσινη, ψηφιακή απεικόνιση, να ζωγραφίζει πανομοιότυπα λοφάκια στο μόνιτορ.
Μιλάει.
Μιλάει.
Τα χείλη της Κλαίρης στο κρεβάτι παραμένουν σφραγισμένα...