Κι έσκαψε ένα λάκκο... (Καλλιρόη)

Η 43χρονη Καλλιρόη είναι μητέρα του 10χρονου Ηλία. Ο Ηλίας πρόκειται να πεθάνει. Ο θάνατός του μπορεί να αποφευχθεί ή έστω να αναβληθεί αν η μητέρα του, επιτρέψει στους γιατρούς να του κάνουν πλασμαφαίρεση στο αίμα. Η θρησκεία της Καλλιρόης δεν επιτρέπει τη μετάγγιση πλάσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται, ζει και πεθαίνει αγνός. Αυτό το γνωρίζει καλά η Καλλιρόη και αυτό προτίθεται να πράξει. Αν το θέλημα του Θεού είναι η θυσία του μονάκριβού της, η Καλλιρόη είναι έτοιμη να τον προσφέρει.
Οι γιατροί τις τελευταίες μέρες έχουν κάνει τιτανιαίες προσπάθειες να τη μεταπείσουν, να τη λογικέψουν, να δεχθεί τη θεραπεία για το παιδί της. Η Καλλιρόη σκέκεται πάντα όρθια στο γραφείο τους κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο, ακούει και μιλάει σπάνια. Οι φράσεις που εκστομεί είναι συγκεκριμένες και επαναλαμβανόμενες. "Όχι" και "δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό". Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, μια παιδίατρος ωστόσο συνεχίζει να επιμένει, ξεπερνώντας μέσα στην αγανάκτησή της ακόμα κι εκείνα τα όρια της δεοντολογίας. Της φώναξε, "τι μάνα είσαι εσύ;". Ήταν η μοναδική στιγμή που η Καλλιρόη πήρε το βλέμμα της από τον τοίχο, κοίταξε κατάματα και παγωμένα την παιδίατρο και σχολίασε, "Δεν σας επιτρέπω". Μια απάντηση που οδήγησε την επιστήμονα σε έξαλλη κατάσταση εκτός γραφείου. 
Ο μικρός Ηλίας αργοσβήνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Το πρόσωπό του είναι χλωμό λες και κάθε λεπτό που περνάει παίρνει μαζί του κι ένα κομμάτι από την ικμάδα του. Η ζωή αποχωρίζεται το 10χρονο αγόρι με αργά και σταθερά βήματα, σαν μελλοθάνατος στην τελευταία πορεία του πριν από την εκτέλεση. Η Καλλιρόη στέκεται στο προσκεφάλι του, άλλοτε ανέκφραστη και άλλοτε παρατηρώντας το σπλάχνο της με την ακρίβεια φωτογραφικού μηχανήματος υψηλής ευκρίνειας. Θα στοιχημάτιζε κάποιος πως πασχίζει να αποτυπώσει στα κύτταρα της μνήμης της κάθε εκατοστό της μορφής που είναι ξαπλωμένη μπροστά της.
Την ίδια ώρα η παιδίατρος τσακώνεται με τους κοινωνικούς λειτουργούς της κοινωνικής υπηρεσίας του Νοσοκομείου. Τους αποκαλεί άχρηστους και χαραμοφάηδες δημοσίους υπαλλήλους καθώς είναι ανίκανοι να βρουν ένα τρόπο που θα επιτρέψει στο παιδί να έχει ακόμα μια ευκαιρία στη ζωή. Εκείνοι ενοχλούνται από την αυθάδεια της γιατρού - δεν είναι δα και καμιά σπουδαία εκεί μέσα - και με ζηλευτό επαγγελματικό ύφος της τονίζουν πως νομικά τα χέρια τους είναι δεμένα. Ο νόμος είναι ανίσχυρος μπροστά στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και στην προσωπική επιλογή. Της κλείνουν την πόρτα του γραφείου κατάμουτρα αφήνοντάς την έξω και μόλις που ακούνε την κραυγή της, "Είστε εγκληματίες"!

Δύο ώρες μετά το 10χρονο αγόρι πέφτει σε κώμα.

Είναι αργά, πρέπει να έχουν περάσει τα μεσάνυχτα και η Καλλιρόη κάθεται στην καρέκλα του θαλάμου που νοσηλεύεται ο γιος της. Η ησυχία που επικρατεί είναι απόλυτη και ιερή, ανάλογη με τη βαρύτητα της στιγμής, καθώς από λεπτό σε λεπτό είναι εξαιρετικά πιθανό να ανοίξει η πόρτα και να μπει στο δωμάτιο ο θάνατος. Η Καλλιρόη το γνωρίζει αυτό, έχει κλειστά μάτια, προσεύχεται και ελπίζει στο να γίνει γρήγορα. Γνωρίζει πως τα ενεργειακά της περιθώρια είναι σχεδόν μηδαμινά και πως τα στεγανά της έχουν γεμίσει νερό εδώ και μέρες.  Η Καλλιρόη βυθίζεται και χάνεται σε ανάλογους ρυθμούς με το παιδί της. Η μοναδική σανίδα σωτηρία της σε αυτή την τρικυμία είναι η Αγία Γραφή στο χέρι της, την οποία ανοίγει συχνά, πυκνά - σε τυχαίες σελίδες πια, δεν έχει το κουράγιο να ψάξει για κάτι συγκεκριμένο - διαβάζει για λίγο, κλείνει τα μάτια και επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το εδάφιο απ' έξω. Πρόκειται για άσκηση του μυαλού, ακόνισμα της πίστης και άμυνα απέναντι σε κάθε τι βλαβερό που μπορεί να παρεισφρήσει σαν μικρόβιο στο μυαλό της και να φυτέψει τους σπόρους της αμφιβολίας, αναφορικά με την ορθότητα των πράξεών της.
Ανοίγει τα μάτια, αντικρίζει το κοιμισμένο παιδί στο ημίφως του θαλάμου και τα ξανακλείνει. Το παιδί της πεθαίνει κι όμως, η δική της μνήμη είναι εκείνη που αυτή την ώρα παίζει την ταινία της ζωής της σε ασπρόμαυρο φιλμ. Βλέπει τον Αντώνη, τον πατέρα του Ηλία, με το τσιγάρο σχεδόν πάντα μισοσβησμένο στην άκρη των χειλιών του, να της χαμογελά. Ο Αντώνης τους παράτησε οκτώ χρόνια πριν. Μπορεί να ζει κάπου αλλού τώρα, μπορεί και να πέθανε. Η Καλλιρόη όταν ξεπέρασε την προδοσία του άνδρα στον οποίο δόθηκε για πρώτη φορά, σε εκείνον για χάρη του οποίου κοιλοπονούσε εννέα μήνες, πήρε το μωρό και εξαφανίστηκαν, σβήνοντας κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να οδηγήσει τον Αντώνη ξανά κοντά τους. Αμέσως μετά αντικατέστησε το θνητό θεό της με τον πραγματικό Θεό. Εκείνον που δεν υπήρχε περίπτωση να την πληγώσει ποτέ. Η Καλλιρόη έχει βαθιά επίγνωση των αμαρτιών της. Η ψυχή της ξέρει καλά πως αυτή η δοκιμασία που περνάει τώρα είναι η επί γης κρίση της. Εξιλέωση και εξαγνισμός. Ο Ηλίας, όσο γλυκό παιδί και αν είναι, δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα λάθος. Ένα γλυκό λάθος. Μοιάζει ακατόρθωτο να αποχωριστείς κάτι τόσο μοναδικά γλυκό αλλά από την άλλη, αυτή είναι η δύναμη της πλάνης. Σου θολώνει την κρίση και τη μνήμη, σε κάνει να περιφέρεσαι δίχως σκοπό στον κόσμο, απαλλαγμένη από το μανδύα της ντροπής και της ενοχής για εκείνα που δεν έπρεπε να συμβούν. Η Καλλιρόη τα γνωρίζει αυτά πολύ καλά γι' αυτό και τώρα ετοιμάζεται να σηκώσει το σταυρό της. Την Ύβρι την ακολουθεί πάντα η Νέμεση. 

Χρααατς. Η ταινία κόβεται ξαφνικά, η προβολή σταματάει.

Η παιδίατρος εφημερεύει απόψε. Εδώ και μία ώρα παλεύει με τον εαυτό της, θέλει να μπει στο θάλαμο και να προσπαθήσει για άλλη μια φορά να λογικέψει εκείνη τη γυναίκα που σκοτώνει το παιδί της. Ολόκληρο το απόγευμα, μιλούσε σε τηλέφωνα και προσπαθούσε να βρει ένα, μόνο ένα, έστω ένα νομικό παραθυράκι που θα της επέτρεπε να παρακάμψει τη μητέρα και να βοηθήσει το παιδί. Δεν τα κατάφερε. Στην καλύτερη περίπτωση, με δικαστική παραγγελία, θα μπορούσαν να ρωτήσουν το παιδί αν συμφωνούσε με τη θεραπεία. Αν ναι και αν το δικαστήριο δεχόταν την κατάθεση αυτή - δεν ήταν σίγουρο κάτι τέτοιο - τότε μόνο θα μπορούσε να παρακαμφθεί η μάνα. Και πάλι αν, πολλά τα αν και τόσο λίγος χρόνος. Η παιδίατρος αισθάνεται σαν να βλέπει μια δολοφονία να λαμβάνει χώρα εμπρός της σε αργή κίνηση και παρ' όλα αυτά να είναι εντελώς αδύναμη να την αποτρέψει. Ο θάνατος τής χαμογελά ερχόμενος προς το μέρος της με αργά βήματα κι εκείνη απλά τον παρατηρεί, όντας καρφωμένη στο ίδιο σημείο, ανίκανη να κινήσει το μικρό της δαχτυλάκι...

Αποφάσισε να κάνει την τελευταία προσπάθεια. Ήπιε μισό ποτήρι κονιάκ από ένα μπουκάλι που οι γιατροί είχαν στο γραφείο τους, πήρε βαθιές ανάσες και με σταθερά βήματα κατευθύνθηκε προς την πτέρυγα στην οποία νοσηλευόταν ο μικρός Ηλίας. Έφτασε έξω από το θάλαμο, πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα και μπήκε μέσα.
Η Καλλιρόη ήταν πεσμένη στο πάτωμα και αναίσθητη.
Ο μικρός στο κρεβάτι.
Ημίφως. Μόνιτορς.
Χτύπησε αμέσως το κουδούνι και κάλεσε σε βοήθεια.

Το εγκεφαλικό επεισόδιο της Καλλιρόης εκείνο το βράδυ ήταν η αρχή του τέλους της. Δεν συνήλθε ποτέ από αυτό και εξέπνευσε τέσσερις μέρες μετά. Ο Ηλίας ζει και είναι καλά, καθώς η παιδίατρος από την πρώτη στιγμή τον μετέφερε στην εντατική μονάδα, προσευχόμενη - και ας μην πίστευε σε κανένα Θεό - να τους δοθεί μια ευκαιρία. Δόθηκε και ο μικρός την πήρε.

Ο Ηλίας σήμερα σπουδάζει ιατρική.