Stranger (Αννέτα)

- Τι είναι αυτά;
- Ποια;
- Τι είναι αυτά ρε; Ποιος είσαι ρε μαλάκα; Ποιος είσαι; Δεν το πιστεύω!
- Τι συμβαίνει; Ηρέμησε!
- Μην μου λες να ηρεμήσω! Μην τολμάς να μου λες οτιδήποτε! Σκάσε!
- Αννέτα τι συμβαίνει;
- ΜΗΝ τολμήσεις να με αγγίξεις. ΜΗΝ!
- Αννέτα!
- Άντε γαμήσου ρε. Δεν θέλω να σε ξαναδώ!

Η Αννέτα ήταν ερωτευμένη με το Γιώργο και αυτό ήταν ένα γεγονός που δεν σήκωνε καμία αμφιβολία. Πετυχημένοι και οι δύο στους επαγγελματικούς τομείς τους, μικροβιολόγος εκείνη, καθηγητής Γυμνασίου ο Γιώργος, γνωρίστηκαν σε ένα σπίτι κοινών τους φίλων και από την πρώτη στιγμή έγινε εκείνο το "κλικ" που επικαλούνται όλοι όσοι ερωτεύονται σε αυτό τον κόσμο. Δεν ήταν τόσο θέμα εμφάνισης και παρουσίας, όσο θέμα μυαλού. Η Αννέτα από την πρώτη στιγμή ένοιωσε πως ο Γιώργος έκανε έρωτα με το μυαλό της. Κάθε του ματιά και ατάκα ήταν μια ακόμα διείσδυση στα ενδότερά της που την έκανε να νοιώθει κάτι παραπάνω από γυναίκα σαν βρισκόταν πλάι του.
Η σχέση άρχισε να χτίζεται ομαλά, ανησυχητικά ομαλά θα μπορούσε να πει κανείς σε μια εποχή που οι άνθρωποι δυσκολεύονταν εξαιρετικά να βρουν ταίρι που να άξιζε τον κόπο να ασχοληθούν μαζί του. Αυτό βέβαια αποτελεί την υποκειμενική άποψη του καθενός αλλά έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν. Η Αννέτα λοιπόν ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη όταν διαπίστωσε πως πέρασαν τα πρώτα ραντεβού και τα πράγματα πήγαιναν συνεχώς καλύτερα, ενώ ο Γιώργος ολοκλήρωσε με επιτυχία και το τεστ του κρεβατιού, ένα τομέα σημαντικό για την ολοκλήρωση μιας σχέσης. Η Αννέτα το είχε πληρώσει αυτό στο παρελθόν και είχε ιδιαίτερο άγχος για την πρώτη τους ερωτική συνεύρεση. Ο Γιώργος ωστόσο αποδείχθηκε ένας πολύ τρυφερός εραστής, εντάξει λίγο κλασικός στη συμπεριφορά αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί και εκείνος και η αγκαλιά του. Η Αννέτα ήταν μάλλον ευτυχισμένη. Η λέξη "μάλλον" εδώ, τοποθετείται κυρίως προς χάριν της στατιστικής και της έκφρασης που λέει, "κράτα και μια πισινή για τον εαυτό σου." Οπότε ναι, ήταν μάλλον ευτυχισμένη.
Ένα χρόνο μετά άρχισαν να συζούν. Ήταν η εποχή που άρχισαν και τα προβλήματα στο σεξ. Αυτό βέβαια θέλει κουβέντα. Τι ορίζει ο καθένας ως πρόβλημα και πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχει να καταθέσει; Το σημαντικό για κάποιον είναι ενδεχομένως ασήμαντο για τον άλλον και τούμπαλιν. Εδώ αρμόζει η ειλικρίνεια η οποία πρέπει να εκφραστεί για την αποφυγή των οποιωνδήποτε παρεξηγήσεων. Γεγονός που αποφεύχθηκε στην περίπτωση του ζευγαριού της ιστορίας μας. Η ειλικρίνεια πήγε βόλτα στο πάρκο, η Αννέτα άρχισε να προβληματίζεται και ο Γιώργος έμοιαζε να ζει στο δικό του κόσμο του Οζ.
Για τον έξω κόσμο, Αννέτα και Γιώργος ήταν το ζευγάρι - υπόδειγμα. Κι εδώ που τα λέμε, κάπως έτσι ήταν τα πράγματα, καθώς τίποτε ουσιαστικό δεν είχε αλλάξει στη σχέση τους. Ώρες, ώρες η Αννέτα σκεφτόταν πως όλα ήταν μέσα στο μυαλό της και πως είχε εξιδανικεύσει τη σχέση για καθαρά δικούς της λόγους. Αν έβλεπε κανείς εντελώς αντικειμενικά τα πράγματα θα διαπίστωνε πως μια συγκεκριμένη φθορά στο σεξ ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που ζει καιρό μαζί, είναι κάτι φυσιολογικό. Το να σου ζητά ξαφνικά ο σύντροφός σου να χρησιμοποιείτε ερωτικά βοηθήματα μετά από ένα χρόνο... ίσως και αυτό να είναι φυσιολογικό. Το να σου ζητά συνέχεια πρωκτικό σεξ, ένας άνθρωπος που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν λάτρης και πιστός οπαδός της πατροπαράδοτης συνουσίας...αυτό δεν το λες φυσιολογικό. Ήταν μάλλον μια φάση του. Μια καθαρή φάση που περνάει έχοντας αδυναμία στο συγκεκριμένο σημείο. Το να νοιώθεις όμως πια ό,τι κάνεις έρωτα...όχι έρωτα, σεξ, καθαρό σεξ, με έναν ξένο; Αυτό πως μπορεί να εξηγηθεί; Και ναι, μπορεί να είναι τρομερά ερεθιστικό ως ιδέα, να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο καιρό τώρα και να σου βγάζει κάτι απροσδιόριστα αλλόκοτο που εμποδίζει τη βαρεμάρα να βρει χώρο και να φωλιάσει ανάμεσά σας αλλά και πάλι...
Η Αννέτα δεν μίλησε ποτέ. 
Σε αυτό βοήθησε και η πρόταση γάμου που της έγινε μερικούς μήνες αργότερα κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών. Ο Γιώργος πίστευε - και σπάνια σήκωνε αντίρρηση όταν δήλωσε πως πίστευε σε κάτι - πως το Πάσχα που θα ακολουθούσε ήταν η κατάλληλη εποχή για να επισημοποιήσουν τη σχέση τους. Εκείνο το καλοκαίρι η Αννέτα αφενός είπε αμέσως "ναι" στην πρόταση γάμου, αφετέρου άρχισε να έχει δεύτερες σκέψεις για την ειλικρίνειά της απέναντι στον εαυτό της και στη σχέση της.
Η επιστροφή στην πόλη και η ανακοίνωση του γεγονότος σε συγγενείς και σε ένα μεγάλο κύκλο φίλων και γνωστών έδιωξαν αυτές τις σκέψεις σαν αεράκι που εξαφανίζει με συνοπτικές πνοές ένα μικρό πλην ενοχλητικό σύννεφο από έναν καταγάλανο ουρανό. Έπρεπε να γίνουν πολλά και ο χρόνος έμοιαζε απελπιστικά λίγος.


Είναι Παρασκευή πρωί, Παραμονή Χριστουγέννων. Ένας ανοιξιάτικος ήλιος στην καρδιά του Χειμώνα ζεσταίνει την πόλη. Η μέρα δεν έχει αρχίσει καλά για το ζευγάρι. Τα φωτάκια στο Χριστουγεννιάτικο δένδρο κάηκαν και μοιάζει μαραζωμένο εκεί στη γωνία, σαν γυναίκα ντυμένη πανέμορφα που όμως δεν χαμογελά. Το βράδυ έχουν καλεσμένους για ρεβεγιόν και οι ετοιμασίες δεν έχουν αρχίσει καν. Η Αννέτα γκρινιάζει, ο Γιώργος διατηρεί μια κάποια επιτηδευμένη αξιοπρέπεια απέναντι στα γεγονότα και συμφωνούν να χωρίσουν τις δουλειές. Ο Γιώργος θα πάει στο σούπερ μάρκετ και η Αννέτα θα ψάξει στο πατάρι να βρει τα περσινά φωτάκια τα οποία είναι σίγουρη ότι ανάβουν κανονικά - γεγονός που την κάνει να αναρωτιέται γιατί αποφάσισε να τ' αλλάξει φέτος - και αφού τα βρει, θα ξεστολίσει στα γρήγορα το δέντρο, θα περάσει στα κλαδιά του τα κανονικά - παλιά φώτα και θα το ξαναστολίσει. Ο Γιώργος την αποχαιρετά με ένα φιλί στο μάγουλο καθησυχάζοντάς την πως όλα θα πάνε καλά. Η Αννέτα εκείνη την ώρα αισθάνεται πραγματικά ευτυχισμένη. Το "μάλλον" που διαβάσατε πριν, έχει πάει να κάνει συντροφιά στην ειλικρίνεια, στη βόλτα της στο πάρκο.
Ανεβαίνει στο πατάρι και ανάμεσα σε χιλιάδες μορίων σκόνης, ανασκαλίζει κούτες με πράγματα από τη μετακόμισή τους που δεν ξεπακέταραν ποτέ, ένα παλιό χαλί της γιαγιάς της, κάποιες τεράστιες - κινηματογραφικού περιεχομένου - αφίσες του Γιώργου με τις οποίες είχε γεμίσει τους τοίχους στο εργένικο διαμέρισμά του, μια κούτα με παλιά βιβλία και τα φωτάκια; Τα φωτάκια είναι άφαντα. Στο βάθος όμως διακρίνει άλλη μια μικρή κούτα, εκεί πρέπει να είναι, τεντώνεται, κάνει χώρο με τα χέρια της, πάει να τη φτάσει, τεντώνεται και άλλο.... Την αρπάζει ακριβώς την ώρα που η κούτα με τα βιβλία υποχωρεί, πέφτει στο πάτωμα και ανοίγει, σκορπίζοντας τα βιβλία δεξιά και αριστερά με έναν αρκετά ενοχλητικό θόρυβο.
Η Ανέττα κατεβαίνει όντας αποφασισμένη πως αφού βρήκε τα φωτάκια - ναι, ήταν χωμένα εκεί βαθιά στην κούτα - το κακό δεν είναι και τόσο μεγάλο. Θα μαζέψει στα γρήγορα τα βιβλία πριν έρθει ο Γιώργος - ο οποίος διατηρούσε μια συγκεκριμένη ευαισθησία για τη χρησιμοποίηση των πνευματικών έργων - και η οποία σίγουρα δεν συμπεριελάμβανε την πτώση τους από το πατάρι.
Είναι στα γόνατα τώρα, μαζεύοντας βιβλία και εισπνέοντας μπόλικη σκόνη όταν στα χέρια της βρίσκεται ένα σημειωματάριο. Ένα απλό, γκρι σημειωματάριο όμοιο με εκατομμύρια άλλα σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεμάτο σκόνη και αυτό, ήταν χωμένο ανάμεσα στα βιβλία, θαμμένο ανάμεσά τους.

Η Ανέττα κάνει την κίνηση εκείνη που μοιραία θα έκαναν όλοι σε αυτό τον κόσμο. Ανοίγει το σημειωματάριο και αντικρίζει σελίδες με σημειώσεις αναφορικά με τα μαθήματα που κάνει ο καλός της. Αναγνωρίζει τον ασταθή πλην γοητευτικό για την ίδια γραφικό του χαρακτήρα, χαιδεύει με το βλέμμα της τις υπογραμμίσεις του με κόκκινο στιλό, μυρίζει τη γνώση που αναδύεται ανάμεσα στην αποπνικτική σκόνη και γυρίζει τις σελίδες ενώ πιάνει τον εαυτό της να χαμογελάει. Γυρίζει...

"Θέλω να το σκίσω αυτό το πουτανάκι την Παυλίδου. Να το βάλω πάνω στην έδρα, να του γλείψω το μουνάκι, να το κάνω να βογγάει και μετά να χώσω τον πούτσο μου μέσα της και να την σκίσω την καριολίτσα. Γκομενίζει με όλα τα αγοράκια. Μπορεί να έχει πάρει και καμιά πίπα από τον Παπασταύρου. Την έχω δει πως τον κοιτάζει. Πω, πω με καυλώνει (υπογραμμισμένο με το ίδιο κόκκινο στιλό η λέξη) τρελά το πουτανάκι..."

Στη δίπλα σελίδα...

"Και η Ζησιμοπούλου είναι τρελή ψωλίτσα. Και τι βυζιά είναι αυτά που έχει! Λες και είναι πορνοστάρ. Και πάει Γυμνάσιο! Καριολίτσες όλες. Ψώλες. Να τον βάλεις ανάμεσα στα βυζιά της και να της τον καρφώσεις στο στόμα μετά... Καύλα!!!!!"

Το σφυροκόπημα στο κεφάλι της Ανέττας έρχεται μαζί με την αναγούλα, τη δύσπνοια και τον εμετό πάνω στα βιβλία. Η ματιά της θολώνει, τα χέρια της τρέμουν, τα γράμματα του καλού της, με μπλε και κόκκινο στιλό ταλαντώνονται και αποκτούν τη δική τους υπόσταση. Μεγαλώνουν και μικραίνουν στα μάτια της δημιουργώντας περίεργα σχήματα, γίνονται καλώδια που ξετυλίγονται από το χαρτί, βγαίνουν από το τετράδιο την πιάνουν από το λαιμό και τη σφίγγουν. Θέλει να πετάξει από τα χέρια της αυτό το βδέλυγμα και όμως τα χέρια της αρνούνται, γυρίζουν σελίδες, η ματιά της φυλακίζει λέξεις πια και απομονώνει φράσεις...

Πουτανίτσες.
Καριόλες.
Καύλα η μικρή.
Πόσο θέλω να χύσω πάνω στα γυαλιά σου μικρή μου.
Πως κρατιέμαι δεν ξέρω...
Τα θέλει το κωλαράκι της, έχω δει πως με κοιτάζει στο μάθημα.
Καύλες. Έχω καύλες.
Θα σκίσω τον κώλο της Αννέτας ξανά το βράδυ!

Η τελευταία φράση υπογραμμισμένη με το ίδιο κόκκινο στιλό.


Η Αννέτα μετά τον καυγά τους έφυγε από το σπίτι. Περιπλανήθηκε για ώρες στην πόλη πριν καταλήξει στο σπίτι της πιο στενής της φίλης. Οι εμετοί συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα, ειδικά από την ώρα που ο Γιώργος ήρθε και χτυπούσε τα κουδούνια απαιτώντας να τη δει. Την τρίτη μέρα κι ενώ είχε πάψει να τρώει, η φίλη της με τα χίλια ζόρια την πήγε στο γιατρό.
- Μάλλον είστε έγκυος.
Το χαρωπό του βλέμμα αντικρίζε το σκοτεινό, βαθουλωμένο βλέμμα της Αννέτας.
- Αλλά θα πρέπει να σας δει κι ο γυναικολόγος σας για να είμαστε σίγουροι.

Η Αννέτα παντρεύτηκε το Γιώργο το Πάσχα που ακολούθησε. Η εγκυμοσύνη της ήταν πλέον εμφανής. Δύο χρόνια μετά του χάρισε και μια δεύτερη κόρη...