Άρλεκιν (Αμαλία)

Όταν η Αμαλία χώρισε από το Σπύρο ή μάλλον το πιο σωστό είναι, όταν ο Σπύρος χώρισε την Αμαλία, βίωσε το απόλυτο κενό. Λένε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, μόνο που στην περίπτωση της Αμαλίας ήταν ένας θάνατος διαρκείας. Ένα χρόνο μετά, που σύμφωνα με τους ψυχολόγους και ψυχιάτρους που σέβονται τον εαυτό τους είναι ένα επαρκές διάστημα θρήνου (ακόμα και για κανονικό θάνατο), η Αμαλία βρισκόταν στην ίδια και χειρότερη κατάσταση με την αρχική αντίδρασή της στο χωρισμό. Ένα άτομο που απλά περιφερόταν σε οικείους χώρους, βάζοντας τα κλάματα σε ανύποπτο χρόνο, κοιτάζοντας αφηρημένα το συν πλην άπειρο, ενώ τρεις φορές πήγε να βάλει φωτιά στο σπίτι, ξεχνώντας το φαγητό στην κουζίνα.
Η Αμαλία που μεγάλωσε σε σπίτι μεγαλοαστικής οικογένειας με το κλασικό τρίπτυχο γαλλικά - μπαλέτο - πιάνο,  στήριξε τη ζωή της σε μια ποιότητα η οποία διακατεχόταν από ένα συγκεκριμένο είδος κουλτούρας. Οι Τέχνες σε κάθε μορφή τους τη συνάρπαζαν, ενημερωνόταν ανελλειπώς για κάθε τι αξιόλογο συνέβαινε στην πόλη και δεν δίσταζε να επισκεφτεί κάθε νέα πρόταση, όσο πρωτοποριακή η εναλλακτική θεωρούνταν. Συνήθως σε αυτές τις επισκέψεις της πήγαινε μόνη της καθώς ο Σπύρος, στην επτάχρονη σχέση τους ουδέποτε συμμερίστηκε τις όποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες της.
Ο χωρισμός επέφερε μια αλλαγή, δραστική θα μπορούσε να πει κανείς, στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις της Αμαλίας. Στους τοίχους του σπιτιού στην Πατριάρχου Ιωακείμ αντιλάλησαν ήχοι ασμάτων όπως "Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ", "Γιατί κλαις", "Μα που να πάω", αναγκάζοντας τις σκιές των Μάλερ, Ντονιζέτι, Φίλιπ Γκλας να αποχωρήσουν άτακτα από το σκηνικό αναζητώντας αλλού καταφύγιο. Την ίδια ώρα, τα βιβλία των Μισέλ Ουελμπέκ, Ουμπέρτο Έκο, Ίρβιν Γιάλομ, Μαρσέλ Προυστ, Μίλαν Κούντερα, αντικαταστάθηκαν από μυθιστορήματα όπως "Δυτικά του Πόνου", "Το στρας που δεν ξέχασα", "Γαβριέλα, μια γυναίκα με πάθος", "Διχοτομημένες Καρδιές", "Ο Χριστός περπάτησε στη θάλασσα, εγώ προτιμώ τα σύννεφα" και άλλα τέτοιου είδους λογοτεχνήματα που εξυμνούσαν το πάθος, το λάθος και το κακό συναπάντημα!
Μπορεί ένας χωρισμός να αλλάξει ή έστω να αλλοτριώσει ένα σημαντικό μέρος ενός ανθρώπου που υποφέρει; Αν κρίνουμε την περίπτωση της Αμαλίας, μπορεί. Ο κύκλος της αντιμετώπισε τις νέες της αναζητήσεις μάλλον διασκεδαστικά στην αρχή, ενοχλημένα δε στη συνέχεια. Και σιγά, σιγά άρχισε να την κάνει πέρα. Να απομακρύνεται από μια γυναίκα, το άτιτιουντ της οποίας δεν είχε θέση πλάι σε ένα κοκτέιλ κοσμοπόλιταν, σ' ένα κόσμο αποστειρωμένο από γνήσιο συναίσθημα. Στα γενέθλιά της τραγούδησε το "Μια γυναίκα μόνο ξέρει να σου πει", γεγονός που αποτέλεσε το έναυσμα της διακοπής των σχέσεων με τον κύκλο της. Η Αμαλία ήταν πια εντελώς μόνη.   
Σαν πέρασε λοιπόν ο χρόνος η Αμαλία πέρασε στην αντεπίθεση. Ψωνίζοντας εραστές από το δρόμο, τόσο απλά μη σοκάρεστε, συμβαίνουν αυτά στη ζωή, εραστές από τα μπαρ στα αμέτρητα ξενύχτια της. Σχεδόν κάθε βράδυ είχε και από ένα νέο επιβήτορα ανάμεσα στα πόδια της. Την επόμενη μέρα σπάνια τον θυμόταν βέβαια, γεγονός το οποίο απέδιδε στα σφηνάκια της βότκας και της τεκίλας τα οποία κυλούσαν πια στο κορμί της, αντικαθιστώντας το αίμα της. Σκεφτόταν πως τα αιμοπετάλια του αλκοόλ έκαναν το σώμα της να τρέμει, προσφέροντάς της απλόχερα ενέργεια, σε αντίθεση με εκείνα του αίματος που απλά υπήρχαν για να κυκλοφορούν. "Πάνε κι έρχονται αρχίδια φορτωμένα", συνήθιζε να λέει στους εραστές της την ώρα που έπιναν, δίνοντας μια νέα διάσταση στη φράση "άσπρος πάτος". Εκείνοι πάλι, στην πλειοψηφία τους από ολόκληρη τη φράση συγκρατούσαν τη λέξη αρχίδια και χαμογελούσαν καθώς ήταν πλέον σίγουροι πως το βράδυ θα πηδούσαν. Η γκόμενα τα' θελε!

Και ο Σπύρος δεν γύρισε ποτέ.

Το βράδυ που βρέθηκε με τρεις άνδρες σπίτι της, ήταν εκείνο που η ζωή αποφάσισε να πάρει το τιμόνι από την Αμαλία και να οδηγήσει η ίδια. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή οδηγεί επικίνδυνα μερικές φορές και εκείνη η νύχτα ήταν μια από εκείνες τις φορές. Η Αμαλία βιάστηκε επανειλημμένα από τρεις άνδρες που ουσιαστικά δεν ήξεραν τι έκαναν, ήταν όλοι ΤΟΣΟ μεθυσμένοι και τις διαμαρτυρίες της κάποια στιγμή τις εξέλαβαν ως ερωτικό παιχνίδι. Ώρες μετά έφυγαν, αφήνοντας ένα μεγάλο σκουπίδι στη μέση του σαλονιού που είχε τη μορφή γυναίκας. Κάποια στιγμή, το σκουπίδι έδειξε πως διατηρεί ένα είδος ζωής μέσα του, σύρθηκε και τηλεφώνησε στην Αστυνομία. Κατόπιν τηλεφώνησε στο Σπύρο.

Και ο Σπύρος δεν το σήκωσε ποτέ.

Η υπαστυνόμος που ανέλαβε την περίπτωση της Αμαλίας γνώριζε εξ αρχής πως επρόκειτο για μια πολύ δύσκολη περίπτωση. Τη συνόδευσε στο νοσοκομείο όπου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις όπου όντως αποδείχθηκε η διείσδυση, ωστόσο δεν συνέβαινε το ίδιο και με το βιασμό. Σε περίπτωση που έφτανε αυτή η υπόθεση σε δίκη, αν έφτανε ποτέ, η υπεράσπιση θα έκανε πάρτυ. Η υπαστυνόμος αφού φρόντισε να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες στην Αμαλία την άφησε να ηρεμήσει και προχώρησε σε περαιτέρω έρευνα. Έκανε αρκετά τηλεφωνήματα, μίλησε με φίλους και γνωστούς της Αμαλίας, όπως επίσης και τη μοναδική ζώσα συγγενή της, την αδελφή της μητέρας της η οποία έμενε στο Λουτράκι. Μετά από ένα πεντάλεπτο διάλογο η θεία είπε...
- Όλα άρχισαν να συμβαίνουν από τότε που σκοτώθηκε ο Σπύρος...