Η Τελευταία Μέρα (Δήμητρα)

- Πως αισθάνεστε σήμερα;
- Καλά είμαι.
- Κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Διάθεση για εμετό; Κάνατε εμετό;
- Όχι. Καλά. Κοιμήθηκα καλά.
- Πίνετε αρκετό νερό; Πρέπει να πίνετε αρκετό νερό. Να ουρείτε συχνά.
- Πίνω.
- Εντάξει. Θα μιλήσουμε ξανά το απόγευμα. Αν χρειαστείτε κάτι, καλέστε μας.
- Ναι. Ευχαριστώ.

Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε ξανά το ταβάνι. Περίμενε άλλα δύο τηλεφωνήματα μέσα στη μέρα. Το πρώτο από τη μητέρα της, εκεί κοντά στο μεσημεριανό φαγητό. Το επόμενο, αργά το απόγευμα από το γιατρό της βάρδιας ή από τη νοσοκόμα. Την τσέκαραν δύο φορές τη μέρα. Εκτός και αν τους καλούσε η ίδια στο τηλέφωνο. Δεν το έκανε. Δεν χρειάστηκε. Ποτέ. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε θεραπεία στο ίδιο νοσοκομείο και ποτέ δεν τους είχε χρειαστεί όσο διάστημα έμενε απομονωμένη σε εκείνο το μεταλλικό δωμάτιο.
"Δεν πρέπει να αντανακλάται η ακτινοβολία που έχετε στο κορμί σας από τη θεραπεία", της είχαν εξηγήσει την πρώτη φορά. Όλα στο δωμάτιο ήταν μιας χρήσης. Πλαστικά κύπελλα, πηρούνια, μαχαίρια, πιάτα. Όλα χρησιμοποιούνταν για μία και μοναδική φορά και στη συνέχεια κατέληγαν στο μεγάλο κάδο με εκείνο το περίεργο σηματάκι πάνω του. "Ραδιενεργά απόβλητα. Κίνδυνος".
"Είμαι και γω ραδιενεργό απόβλητο;". Αυτό αναρωτιόταν κάθε φορά που ερχόταν σε αυτό το δωμάτιο τα τελευταία τρία χρόνια, από τότε που έκανε την επέμβαση, που ναι μεν πήγε καλά αλλά έπρεπε - επιβάλλεται, είπε ο γιατρός - να συνοδευτεί και από αυτή τη θεραπεία. Στην αρχή, όταν πρωτάκουσε για τη θεραπεία, φοβήθηκε πραγματικά. Ισως περισσότερο από εκείνο το απόγευμα που ο γιατρός της ανακοίνωσε ότι πάσχει από καρκίνο.
"Έχει καλή πρόγνωση αυτού του είδους το καρκίνωμα", της είχε πει προσπαθώντας να φανεί όσο πιο καθησυχαστικός μπορούσε. "Η διαδικασία είναι πολύ συγκεκριμένη. Αφαίρεση του αδένα, καθαρισμός της περιοχής και μετά θα πας στο σπίτι σου και θα είσαι μια χαρά. Θα πρέπει να ξέρεις βέβαια..."
Τις υπόλοιπες λέξεις δεν τις άκουσε. Το μυαλό σταμάτησε στη λέξη "καρκίνωμα". Έβλεπε τα χείλη του γιατρού να ανοιγοκλείνουν αλλά δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Το μόνο που άκουγε ήταν ένας βόμβος από κάπου μακριά, λες και περπατούσε στην εξοχή και σε κάποιο δέντρο του δάσους ένα μελίσσι έκανε υπερωρίες, απασχολώντας τους ακουστικούς πόρους της. Το μελίσσι σταμάτησε ξαφνικά το βουητό του και η ίδια πήγε να ρωτήσει... "Μα είμαι 25, πως γίνεται να έχω καρκίνο;". Δεν το έκανε όμως.
Η επέμβαση, η ανάρρωση, πέρασαν γρήγορα σαν κακό όνειρο. Ήταν πάλι ένα άλλο - βροχερό αυτή τη φορά - απόγευμα, που ο γιατρός μίλησε για τη θεραπεία. Με τις ίδιες λέξεις. "Η διαδικασία είναι πολύ συγκεκριμένη. Θα κάνουμε εισαγωγή, θα πάρετε μια κάψουλα ιωδίου και για τις επόμενες τρεις - τέσσερις μέρες θα μείνετε μέσα σε ένα δωμάτιο. Δυστυχώς απαγορεύεται η οποιαδήποτε άμεση επαφή με άλλους ανθρώπους. Το ιώδιο που για σας θα είναι ευεργετικό, καθώς θα κάψει οποιοδήποτε καρκινικό κύτταρο έχει τυχόν μείνει στην περιοχή, είναι εξαιρετικά επιβλαβές για τους άλλους ανθρώπους".
Ρώτησε αν πρόκειται να χάσει τα μαλλιά της. "Όχι", απάντησε εκείνος και χαμογέλασε για πρώτη φορά, ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχε κάτι πραγματικά καλό να απαντήσει. "Η μοναδική παρενέργεια που ενδεχομένως να συμβεί, είναι εμετός. Πρέπει να μου υποσχεθείτε ωστόσο πως θα πίνετε πολύ νερό, γιατί θέλουμε να αποβληθεί πολύ γρήγορα το ιώδιο από τον οργανισμό σας. Και αυτό γίνεται μόνο μέσω των ούρων".   
Εντάξει, μπορούσε να το κάνει αυτό.

Η πρώτη φορά ήταν δραματική. Ήταν πρωί σαν πήγε στο νοσοκομείο. Πάτησε το ασανσέρ για τον έβδομο όροφο. Όταν άνοιξαν οι πόρτες, την καλωσόρισε μια μεγάλη ταμπέλα. "ΤΜΗΜΑ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ". Χαμογέλασε. "Σούπεργκερλ", σκέφτηκε. Τις επόμενες τρεις ώρες της πήραν αίμα, περίμενε, της πήραν ιατρικό ιστορικό, περίμενε, τη φώναξαν για τα διαδικαστικά της εισαγωγής στο νοσοκομείο, περίμενε. Τη φώναξαν αργά το μεσημέρι. "Ελάτε, είμαστε έτοιμοι", της είπε μια νοσοκόμα και περπάτησαν μαζί ένα τεράστιο διάδρομο που σε κάποιο σημείο έκανε γωνία και μπήκαν σε ένα νέο τμήμα που στην ξύλινη πόρτα του είχε την ταμπέλα,  "ΤΜΗΜΑ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ: Θάλαμοι ασθενών ραδιενεργού ιωδίου".
Την οδήγησαν στο θάλαμο που είχε δύο κρεββάτια. Μια γυναίκα γύρω στα 60, ήταν ήδη εκεί, είχε τακτοποιήσει τα πράγματά της, είχε βάλει το νυχτικό της και περίμενε. Αλοίμονο και αν ήξερε τι. "Προφανώς τον τρόπο που θα ζήσει", σκέφτηκε με μια μελαγχολία η Δήμητρα.
Χαιρετήθηκαν τυπικά, η Δήμητρα έβγαλε τα πράγματά της, τα τοποθέτησε στη μεταλλική ντουλάπα και ξάπλωσε. Πέρασε και άλλη ώρα. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ο καιρός συνεπής με τη διάθεση του νοσοκομείου, ήταν μελαγχολικός. Η γυναίκα δίπλα άρχισε να ξεφυσάει και να μουρμουράει. Είχε αγανακτίσει από την καθυστέρηση.
Στο δωμάτιο μπήκε ένας γιατρός με ένα νοσοκόμο. Φορούσαν και οι δύο ποδιές με μεταλική επίστρωση. Σαν κινούμενα ρομπότ ή κάτι τέτοιο. Ο γιατρός στο χέρι του κρατούσε ένα μεγάλο κουτί και μία λαβίδα. Φώναξε την κυρία πρώτα. Εκείνη πλησίασε φοβισμένα. Η Δήμητρα την είδε δειλά από πίσω να σηκώνει το κεφάλι, να βάζει το χέρι της στο στόμα και να πίνει νερό. Με χαμηλωμένο βλέμμα, σαν μαθήτρια που έκανε μια αταξία και υπέστη την τιμωρία της, επέστρεψε στη θέση της.
Η Δήμητρα άκουσε το όνομά της. Σηκώθηκε και με αργά βήματα πλησίασε. Ο γιατρός την κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και στη συνέχεια η Δήμητρα τον είδε να βάζει τη λαβίδα μεσα στο κουτί και να βγάζει από μέσα μια συνηθισμένη κάψουλα. Σαν παναντόλ ή κάτι τέτοιο.  Άπλωσε το χέρι της και με μια κίνηση την έβαλε στο στόμα. Πήρε το κύπελλο με το νερό που είχε ήδη έτοιμο ο νοσοκόμος και την κατάπιε. Δεν ένοιωσε κάτι.
Ο γιατρός αποχώρησε αφού προηγουμένως τους θύμισε πως έπρεπε να πίνουν τουλάχιστον τρία λίτρα νερό την ημέρα. Τόνισε για άλλη μια φορά το ευνόητο της επικοινωνίας μέσω τηλεφώνου αν αισθάνονταν κάποια αδιαθεσία. Στο τέλος τους ευχήθηκε "καλή διαμονή". Η Δήμητρα δεν άντεξε και έσκασε ένα γέλιο. "Το γεγονός ότι γελάτε είναι καλό", σχολίασε ο γιατρός σοβαρά, βγαίνοντας από το δωμάτιο.
Ήταν Παρασκευή απόγευμα. Η Δήμητρα έμεινε μέσα στο θάλαμο Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα. Παρέα με την 60χρονη γυναίκα που έκανε εμετό, έκλαψε, έκανε ξανά εμετό, είχε απίστευτη λογοδιάρροια, της ανακοίνωσε με σοβαρότητα ένα βράδυ πως "εμείς οι δυο κορίτσι μου έχουμε τελειώσει. Θα πεθάνουμε. Και καλά εγώ, έζησα, παντρεύτηκα έκανα οικογένεια, εσύ; Κρίμα είναι, πολύ κρίμα". Η γυναίκα επίσης ροχάλιζε απαίσια τη νύχτα. Αν και ήταν σίγουρη πως θα πεθάνει καταβρόχθιζε βουλιμικά το φαγητό που τους έφερναν σε μεταλλικούς δίσκους και σε πλαστικά πιάτα. Σαν τους χτυπούσαν την πόρτα απ' έξω τρεις φορές την ημέρα, η γυναίκα έτρεχε πρώτη προς τα εκεί λες και πίστευε πως θα προλάβαινε την τραπεζοκόμο ώστε να τη χαιρετήσει. Η τραπεζοκόμος όμως, κατά ένα περίεργο τρόπο δεν ήταν ποτέ εκεί. Λες και άφηνε τους δίσκους στο πάτωμα - ναι, στο πάτωμα - χτυπούσε την πόρτα και μετά διακτινιζόταν αλλού, πολύ μακριά από το θάλαμο των απομονωμένων ασθενών του ραδιενεργού ιωδίου.
Η γυναίκα επέστρεφε μουτρωμένη στο δωμάτιο και έμενε έτσι ως την ώρα που κατάπινε την πρώτη μπουκιά από τον υποκίτρινο πουρέ ενώ παράλληλα ξεψάχνιζε το μπούτι του κοτόπουλου από το κόκκαλό του. Έτρωγε και τα βραστά χόρτα που έμοιαζαν με πράσινα σχοινιά, την κομπόστα ροδάκινο και το γιαούρτι. Μαζί. Το πορτοκάλι το κρατούσε για μετά, "που θα έχω λιγούρα", όπως έλεγε. Ήταν η ώρα που η Δήμητρα ευχόταν να πεθάνει η γυναίκα, εκεί μπροστά της. Μετά το μετάνοιωνε. Και δάκρυζε. Και μετρούσε ξανά τις ρωγμές στον τοίχο που αλοίμονο, έβγαιναν πάντα ίδιες.
Τρίτη μεσημέρι άνοιξε η πόρτα και μπήκαν στο δωμάτιο δύο νοσοκόμοι, ντυμένοι επίσης με μεταλλικές ποδιές. Ο ένας κρατούσε στο χέρι του ένα μετρητή Γκάιγκερ. Αυτή τη φορά φώναξαν τη Δήμητρα πρώτα και της ζήτησαν να σταθεί όρθια σε απόσταση τριών μέτρων από το μετρητή. Ο νοσοκόμος τη σημάδευσε με αυτόν και άκουσε το ανατριχιαστικό τρίξιμο της μέτρησης πάνω της. Σαν ξεκούρδιστο η χαλασμένο ρολόι που άφηνε μικρούς διακεκομμένους τόνους. "Είστε εντάξει. Ντυθείτε. Βγαίνετε".
Σχεδόν έτρεξε στη ντουλάπα και άρχισε με μανία να μαζεύει τα ρούχα της, χωρίς να την απασχολεί αν θα μπουν τακτοποιημένα μέσα στο σάκο. Φοβόταν μήπως και ακούσει το νοσοκόμο να λέει "συγγνώμη νομίζω ότι κάναμε λάθος, πρέπει να μείνετε ακόμα ΜΙΑ μέρα μέσα για να είστε εντελώς καθαρή". Χτύπησε τον ώμο της στη ντουλάπα και πόνεσε με το που έκανε αυτή τη σκέψη.
Βγήκε γρήγορα από το δωμάτιο, την ώρα που άκουγε το νοσοκόμο να λέει στη γυναίκα, "θα μείνετε και άλλο μέσα, δεν είστε καθαρή...." Έκλεισε με δύναμη πίσω της την πόρτα της πτέρυγας και μαζί και το κλάμα της γυναίκας.

Τη δεύτερη φορά ήταν μόνη στο θάλαμο. Ήταν κάτι σημαντικό αυτό. Είχε πάρει μάλιστα μαζί και το λάπτοπ της με τουλάχιστον 30 ταινίες! Είδε μόνο μία. Μετρούσε ξανά ρωγμές. Βγήκε ξανά μετά από τρεις μέρες. Πέταξε την ταινία που είδε στον πρώτο κάδο σκουπιδιών έξω από το νοσοκομείο.

Ήταν έμπειρη τώρα. Τρίτη φορά. Τυχερή και πάλι μόνη στο θάλαμο. Αύριο θα έβγαινε. Δεν είχε πάρει λάπτοπ μαζί της. Μόνο βιβλία. Διάβαζε τρία ταυτόχρονα. Όταν κουραζόταν, πήγαινε στο μπάνιο, άνοιγε το παράθυρο και άναβε τσιγάρο.  Άφηνε τον καπνό να βγαίνει από το στόμα της σε δαχτυλίδια που διαλύονταν καθώς συναντούσαν τις ηλιαχτίδες που έμπαιναν από το παράθυρο. Έφτιαχνε και καραβίσιο καφέ. Αυτή τη φορά, τον περισσότερο χρόνο τον πέρασε μέσα στο μπάνιο. Έπινε καφέ, νερό από το μπουκάλι, κάπνιζε και σκεφτόταν.
Το μετά.
Τη "συγκεκριμένη διαδικασία" που θα έλεγε και ο γιατρός. "Θα πας σπίτι σου και θα είσαι σε κατ' οίκον περιορισμό. Μπάνιο τρεις φορές τη μέρα. Άλλαγμα εσωρούχων το ίδιο. Θα πλύνεις σε υψηλή θερμοκρασία τα ρούχα. Να φύγει το ιώδιο. Να φύγει! Θα τρως για 15 μέρες σε πλαστικά πιάτα. Με πλαστικά πηρούνια. Και κύπελλα. Όποιος θέλει να σε δει για τις επόμενες 15 μέρες θα το κάνει μόνο για πέντε λεπτά και σε απόσταση πέντε μέτρων από σένα. Απαγορεύονται οι χειραψίες και τα φιλιά. Το σεξ επιτρέπεται μετά από ένα μήνα. Αν θες να μείνεις έγκυος θα περιμένεις να περάσει ένα 8μηνο. Σε ένα μήνα θα επαναλάβουμε τις εξετάσεις για τους καρκινικούς δείκτες. Ξέχασα κάτι";
Όχι, δεν ξέχασες γιατρέ. Απλά δεν ξέρεις. Δεν μπορείς να ξέρεις. Τι σημαίνει να αγαπάς και να μην μπορείς να αγγίξεις αυτόν που αγαπάς...

"Είμαι ραδιενεργό απόβλητο;", αναρωτήθηκε χαχανίζοντας για άλλη μια φορά.
Αύριο ήταν η τελευταία μέρα.