La Vie En Rose (Έρση)

Είχε βυθιστεί στο κάθισμα του κάμπριο αυτοκινήτου έχοντας τα πόδια στο ταμπλό, παρατηρώντας μ' ένα αδιόρατο χαμόγελο τα λαμπερά στρασάκια που έρχονταν σε αντίθεση με το προφυρό κόκκινο των νυχιών της. Στο πλάι του δρόμου οι ασθενικές ηλιαχτίδες του φωτός που αποχαιρετούσε τη μέρα, της έγνεφαν μέσα από τις φυλλωσιές και τα κλαδιά των δένδρων. Σαν το λαμπύρισμα που κάνει το φως στο νερό σαν εκείνο κινείται. Το χάδι του ανέμου την κύκλωνε από παντού λες και ένα τεράστιο χέρι στεκόταν από πάνω της και της έκανε αέρα, έπαιζε με το κόκκινο των μαλλιών της, της έφερνε τούφες στο πρόσωπο, αδέσποτες τούφες που τη γαργαλούσαν και την έκαναν να αισθάνεται πόσο ρόδινη μπορεί να είναι η ζωή.
Σε αυτή της τη διάθεση συνηγορούσε και ο ρυθμός που έδινε η φωνή της Γκρέις Τζόουνς στα ηχεία. La Vie En Rose, ένα τόσο ανέμελο τραγούδι, τόσο αθώα μοιραίο, τόσο πέρα από τις έγνοιες, τις όποιες έγνοιες μπορεί να έχει η ζωή, σαν μία και μοναδική δροσοσταλίδα στο πέταλο ενός τριαντάφυλλου. Έτσι ένοιωθε η Έρση αυτή την ώρα, σαν δροσοσταλίδα πάνω σε λουλούδι που μοσχοβολάει. Κάτι της έλειπε όμως.
Γύρισε και τον κοίταξε. Οδηγούσε ήρεμα, νωχελικά καλύτερα, με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο περασμένο στην πόρτα, το άφηνε να κρέμεται απ' έξω, παλεύοντας να αντισταθεί στον άνεμο και στη ροπή. Έμοιαζε να απολαμβάνει και εκείνος τη διαδρομή σε εκείνο το παραλιακό κομμάτι αυτή την ώρα, που ο δρόμος έδειχνε να είναι χαραγμένος μόνο για τη δική τους πορεία. Μόνο ευθεία, δίχως ούτε μία στροφή που θα μπορούσε να διακόψει τη νιρβάνα τους. Η Έρση εκείνη την ώρα σκέφτηκε πως το καλύτερο ναρκωτικό είναι η ζωή. Αρκεί να ξέρεις να τη ζήσεις. Μια ανεξάντλητη ενέργεια καραδοκούσε μέσα της, έτοιμη να εκδηλωθεί σαν της δινόταν η ευκαιρία. Έκλεισε τα μάτια και την ένοιωσε. Από τα δάχτυλα των ποδιών της έως τις ρίζες των μαλλιών της, που τώρα της έπεφταν συνέχεια στο πρόσωπο, βίωνε μια έντονη ενεργειακή φόρτιση λες και το σώμα της παλλόταν σε συμπαντικούς ρυθμούς μιας άγνωστης, πλην θεϊκής προέλευσης. Ω ναι, το καλύτερο ναρκωτικό είναι η ζωή φιλενάδα, σκέφτηκε ξανά και άφησε ένα γελάκι που σχεδόν ούτε η ίδια άκουσε. Το ένοιωσε όμως. Τη σύσπαση στο στήθος της που κρατιόταν σφιχτό στο τιραντένιο μπλουζάκι κι ένα αδιόρατο τίναγμα του κεφαλιού προς τα πίσω καθώς το γελάκι έβρισκε δίοδο εξόδου από το μικρό, αισθησιακό της στόμα.
Γύρισε και την κοίταξε. Της χαμογέλασε με την αίσθηση που έχει το αρσενικό όταν γνωρίζει τι έχει δίπλα του. Μια αγάπη, μια ερωμένη, τη ζωή του ολόκληρη; Του αναταπέδωσε το βλέμμα με την αίσθηση που έχει το θηλυκό όταν γνωρίζει τι μπορεί να κάνει με τη φύση του. Να τον τρελάνει, να τον θυμώσει, να τον πηδήξει απλά ή να τον αγαπήσει; Ή μήπως και όλα μαζί; Βίωσε ξανά την ενέργεια στο μυαλό της αυτή τη φορά, το ένοιωσε να κοχλάζει, το ένοιωσε να...
- Άνοιξε, της είπε, προλαβαίνοντάς την.
Έβαλε το δείκτη της στα χείλη, λες και περίμενε αυτή την εντολή, δίχως να πάρει τα μάτια της από πάνω του, γύρισε ελαφρά προς το μέρος του και άνοιξε ελάχιστα τα πόδια της, όσο της επέτρεπε τουλάχιστον η στάση στην οποία ήταν καθισμένη.
- Το ένα πόδι κάτω, της είπε κοιτάζοντας το δρόμο.
Κατέβασε το ένα πόδι υπάκουα την ώρα που τα δάχτυλα του άλλου άγγιζαν πια το παρμπρίζ σαν τεντώθηκε στο κάθισμα, απολαμβάνοντας τη νέα της στάση. Εκείνος, κοιτάζοντας πάντα το δρόμο, έφερε το αριστερό του χέρι μέσα πιάνοντας το τιμόνι ενώ το δεξί κινήθηκε προς το κορμί της, στο άνοιγμα των ποδιών της.

Το χέρι πυροδότησε την ενέργεια που καραδοκούσε.

Βαριανάσαινε και ήταν λουσμένη στον ιδρώτα. Πάλεψε να βρει τις αναπνοές της και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το είχε καταφέρει. Έμεινε λίγο σε αυτή τη στάση, αναπνέοντας κανονικά, διαισθανόμενη πως σιγά, σιγά όλες οι λειτουργίες του οργανισμού της έπαιρναν μπρος και την επανέφεραν στην πραγματικότητα. Μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Ίσως και ελαφρώς υπόξινη. Γύρισε το βλέμμα της και είδε το ρολόι στο κομοδίνο. 05:45.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι, βρήκε τις παντόφλες της και με αργά βήματα πήγε στο μπάνιο. Δυο, τρεις φορές χρειάστηκε να αναζητήσει τη βοήθεια του τοίχου καθώς μια ελαφριά ζαλάδα την αποσυντόνισε και πήγε να πέσει. Μπήκε στο μπάνιο και έβγαλε τη μουσκεμένη κυλότα της. Την άφησε να πέσει κάτω απλά, δίχως να δώσει περισσότερη σημασία. 
Η Έρση κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ανάσαινε κανονικά πλέον. Έκανε διάφορες γκριμάτσες αναζητώντας κάτι, ούτε η ίδια γνώριζε τι. Απλά παραμόρφωνε το πρόσωπό της θελημένα, αντικρίζοντας όψεις του ευατού της. Πήγε στη μπανιέρα, άνοιξε τη βρύση, γδύθηκε και μπήκε μέσα. Δυο ώρες μετά έκλεινε την πόρτα του σπιτιού της. Μια καινούργια μέρα άρχιζε.

- Ήταν το ίδιο όνειρο;
- Ναι, ακριβώς το ίδιο.
- Αν θυμάμαι καλά το έχετε δει αρκετές φορές.
- Ναι. Το βλέπω συνέχεια και είναι πάντα το ίδιο.
- Είναι ίσως σημαντικό να δούμε τους συμβολισμούς στο όνειρό σας.
- Δεν ξέρω. Είναι;
- Τα όνειρα είναι ο τρόπος του υποσυνείδητου να μας δείξει ορισμένα πράγματα. Μερικές φορές είναι εξαιρετικά σημαντικά. Είναι προφανές πως βιώνετε μια έντονη συναισθηματική, και θα προσέθετα, αγχωτική κατάσταση η οποία οδηγεί το υποσυνείδητό σας να προβάλει στον ύπνο σας το ίδιο όνειρο, ξανά και ξανά.
- Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει που είμαι έτσι όπως είμαι.
- Σε τι αναφέρεστε ακριβώς;
- Αναφέρομαι στα 112 κιλά μου. Εκεί αναφέρομαι.
- Μάλιστα...
- Είμαι χάλια. Δεν το αντέχω αυτό.
- Μιλήστε μου...
- Αυτό κάνω.
- Το βάρος σας είναι από μόνο του μια κατάσταση που σας προκαλεί άγχος. Όσο όμως το αντιμετωπίζετε έτσι, δεν κερδίζετε κάτι. Αντιθέτως, αυτή η διαδικασία σας αγχώνει περισσότερο.
- .....
- Υπάρχουν χαρτομάντηλα δίπλα σας...
- ....
- .....
- ......
- Μιλήστε μου.
- Δεν θέλω τώρα.
- Μην πνίγετε το κλάμα σας. Αφήστε το.
- Ευχαριστώ.
- Καλύτερα να τα πούμε την άλλη εβδομάδα. Ίδια μέρα και ώρα.
- Ναι ευχαριστώ.

Η Έρση επιστρέφοντας σπίτι έφαγε μια μπάρα δημητριακών. Μπήκε στο μπάνιο, βρήκε τη ζυγαριά και ανέβηκε. 0. Χαμογέλασε. Δάκρυσε. Άρχισε να γελάει σιγανά την ώρα που τα δάκρυά της μούσκεψαν το πρόσωπό της. Ένα δάκρυ έχασε το δρόμο του μάλλον, αδέσποτο και αυτό και έσκασε στα δάχτυλα των ποδιών της. Δεν είχε βάψει ποτέ τα νύχια της.
Γύρισε στην κουζίνα. Έμεινε για ώρα εκεί και μετά πέρασε στο σαλόνι ανοίγοντας την τηλεόραση. Στο τραπεζάκι του σαλονιού είχε απιθώσει ένα μπολ με μακαρόνια και μπόλικο τριμμένο τυρί, δύο τοστ, ένα μπουκαλάκι μαγιονέζα λάιτ, μία κόκα διαίτης, ένα σακουλάκι με αποξηραμένα δαμάσκηνα κι ένα γιαούρτι με φρούτα.
Άρχισε να τρώει. Από όλα. Ταυτόχρονα. Το στόμα της ήταν συνέχεια μπουκωμένο. Δεν κοιτούσε τι έτρωγε. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στην τηλεόραση εκεί που αντίκριζε τα είδωλα κομψών ανθρώπων να τρώνε και να συζητούν, μασώντας λιλιπούτειες μπουκιές, τουλάχιστον 27 φορές πριν τις καταπιούν.
Σταμάτησε. Έκλεισε την τηλεόραση και πήγε ξανά στην κουζίνα, πήρε ένα ποτήρι, έριξε μια κουταλιά της σούπας αλάτι μέσα και το γέμισε με νερό. Μπήκε στο μπάνιο. Το ήπιε μονορούφι και δευτερόλεπτα μετά ξερνούσε έναν αμάσητο πολτό από τροφές.
Πλύθηκε, σκουπίστηκε και έκλεισε το φως. Με αργά βήματα πήγε στην κρεβατοκάμαρά της. Ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια. Περίμενε. Δύο λεπτά μετά σηκώθηκε, έβγαλε την κυλότα της και την πέταξε στο πάτωμα. Ξάπλωσε ξανά. "Είμαι μια χοντρή δροστοσταλίδα", άκουσε τον εαυτό της να μονολογεί. "Και δεν υπάρχει λουλούδι να αντέξει το βάρος μου"...

Αποκοιμήθηκε.