Μια Νύχτα στη Νάπολι (Μάρθα)

Η Μάρθα. Ο Χάρης. Στην ίδια εταιρεία. Η Σόφη, η φίλη της Μάρθας. Κι αυτή στην ίδια εταιρεία. Ο κ. Σαραντίδης, ο οικονομικός διευθυντής. Πρόσωπα που συναντιούνται καθημερινά, συνεργάζονται, μιλούν, χαμογελούν με ευγένεια σε μια εταιρεία που φημίζεται για το ανθρώπινο προφίλ που θέλει να διατηρεί προς τα έξω. Αλλά δεν μας απασχολεί αυτό. Το θέμα μας είναι η Μάρθα που στα 35 της νοιώθει όλες ορμόνες της να δίνουν ξέφρενο πάρτυ στο κορμί της. Ειδικά από τη σχέση της με το Σωτήρη και μετά, μια σχέση πάθους και λάθους - εντάξει, κλισέ έκφραση αλλά έτσι και αλλιώς ήταν κλισέ περίπτωση - η Μάρθα έκλεισε ως γυναίκα. Βαριά κουβέντα το ξέρω αλλά ώρες, ώρες το "κλικ" που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος είναι τόσο ξαφνικό και τόσο απρόσμενο, που αφήνει μετέωρο ακόμα και τον ίδιο. Είναι σαν να πήρε την απόφαση κάποιος άλλος αντί γι' αυτόν και του την επέβαλλε. Η Μάρθα λοιπόν είχε αποφασίσει να κόψει τις μαλακίες με τους άνδρες και να δίνεται σε κάθε έναν που πίστευε ότι μπορεί να τον "αλλάξει"  κι ας γνώριζε βαθιά μέσα της πως ο μαλάκας, μαλάκας γεννήθηκε, μαλάκας θα πεθάνει. Το πρόβλημα όμως, σύμφωνα με τη Μάρθα, τη Σόφη και σχεδόν το υπόλοιπο 90 % του γυναικείου πληθυσμού ήταν πως υπήρχαν αμέτρητοι μαλάκες στον κόσμο σαν το Σωτήρη.
Όλα αυτά έως ότου η Μάρθα πρόσεξε το Χάρη. Έναν 40άρη χαμηλών τόνων, όχι κλασικά όμορφο αλλά εξαιρετικά γοητευτικό άνδρα, κυρίως λόγω των τρόπων του και της γενικότερης παρουσίας του στο χώρο. Και σιγά, σιγά η προσοχή αυτή έγινε ενδιαφέρον και αυτό πάλι με τη σειρά του κρυφός έρωτας. Ναι, η Μάρθα ήταν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που ήταν ευγενικός μαζί της (όπως και με όλους τους άλλους), που σε κοιτούσε στα μάτια όταν σου μιλούσε (σημαντικό) και που είχε την πιο σέξι φωνή που είχε ακούσει ποτέ της (εδώ οι απόψεις διίστανται - η Σόφι διαφωνούσε). Όταν σιγουρεύτηκε για καλά πως ήθελε να κάνει τα παιδιά αυτού του άντρα και να ζήσει ολόκληρη τη ζωή της μαζί του, έβαλε τη Σόφι να ψάξει το ποιόν του.
- Τίποτα φιλενάδα. Ο τύπος είναι ύποπτα καθαρός!
- Τι εννοείς;
- Τι εννοώ, τι εννοώ!!! Αυτό που λέω! Η σχετική έρευνα δεν έδειξε τίποτα. Αποστειρωμένη κατάσταση εντελώς. Ο τύπος είναι καλημέρα, δουλειά, αντίο!
- Μα κάτι θα υπάρχει, δε γίνεται.
- Υπάρχει η θολούρα στο βλέμμα σου. Αυτή μόνο. Και γίνεται νέφος σιγά, σιγά.
- Τι λες;;;
- Βρες κάνα γκομενάκι να χαλαρώσεις λίγο και άσε τους έρωτες τώρα. Κάτι δεν μου αρέσει εδώ.
- Γιατί;
- Γιατί είσαι χαζή. Άνδρας χωρίς παρελθόν είναι ύποπτος, πως το λένε;
- Σιγά μην έψαξες και το γενεαλογικό του δέντρο.
- Είναι τρία χρόνια στην εταιρεία και δεν έχει πηδήξει ούτε μία!
- Τσεκαρισμένο;
- Σε παρακαλώ!
- Τότε;
- Ξέρω γω; Εκτός και αν είναι αδελφή!
- Ιιιιιιιι....

Το τελευταίο επιφώνημα ήταν πνιχτό, βγήκε ταυτόχρονα από δύο γυναικεία στόματα και συνοδεύτηκε από ένα έντρομο - συνομωτικό - έκπληκτο βλέμμα της μιας προς την άλλη. Ο χειρότερος εφιάλτης της γυναίκας. Να γουστάρεις άνδρα και να σου βγει αδελφή! Ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. Αλλά, επειδή εδώ μιλάμε για γυναίκες, ΝΑΙ, να συμβεί στη χειρότερη εχθρό σου!

- Μαρή, δεν αφήνεις το Χάρη, που δεν ξέρουμε και από που κρατάει η σκούφια του, να δεις λίγο τον Σαραντίδη; Σε γδύνει με τα μάτια κάθε φορά που έρχεται εδώ.
- Είναι παντρεμένος.
- Γιατί δεν έχει γνωρίσει ακόμα εσένα.
- Όχι.
- Υπάρχουν και τα διαζύγια ξέρεις.
- Πας καλά; Τι λες; Θα μπλέξω με παντρεμένο με την ελπίδα να πάρει κάποια στιγμή διαζύγιο αν πάρει;
- Μα είναι πολύ ευάλωτος.
- Ο Σαραντίδης; Έχεις τρελαθεί Σόφι;
- Δεν ξέρω, κάτι μου κάνει. Είναι γλυκός και πρόστυχος ταυτόχρονα. Ότι μου αρέσει στους άνδρες.
- Ε πάρτον εσύ.
- Απαπαπα. Δεν μπορώ. Έχω το Σπύρο.
- Ο Σπύρος το ξέρει;
- Κακιά!

Μην περιμένετε σπουδαίους διαλόγους ακόμα και στη λογοτεχνία όταν δύο γυναίκες του σήμερα μιλούν για άνδρες. Οι μοιραίες γυναίκες όπως και τα μοιραία λογοτεχνήματα είναι ελάχιστα. Στα περισσότερα θα βρείτε αναγκαστικά ηρωίδες σαν και αυτές. Κορίτσια της διπλανής πόρτας. Προσωπικά, δεν με χαλάει αυτό. Ελπίζω ούτε εσάς.

- Θα έρθει κι αυτός!
- Που;
- Στο ταξίδι στη Νάπολι. Ο Σαραντίδης ζήτησε να έρθει και ο Χάρης.
- Σοβαρά μιλάς Σόφι;
- Ναι καλέ. Τώρα μου το είπε η Μαρία από το λογιστήριο.
- Αχ, τι λες;
- Ναι! Τρεις μέρες στη Νάπολι εσύ, εγώ, ο Σαραντίδης, ο Χάρης και τα δύο χαζά από το εμπορικό τμήμα.
- Ποια;
- Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ μωρέ. Εκείνα τα βλαμμένα που πάνε παντού σαν τους Χιώτες.
- Να, αυτοί πρέπει να είναι ζευγάρι!
- Ναι, παπουτσιών. Αυτοί μαρή έτσι όπως είναι σαν ταμένα, βάζω στοίχημα ότι πιάνουν το πουλί τους με γάντι ακόμα και για να κατουρήσουν.
- Είσαι αηδιαστική.
- Ναι.. Αλλά μπορώ να γίνω και παραπάνω. Εξελίσσομαι μόνιμα!
- Φύγε!

Η Αλιτάλια είναι μια εταιρεία που φημίζεται για τα δωρεάν ταξίδια που κάνει στις αποσκευές των επιβαινόντων στα αεροπλάνα της. Π.χ. εσύ μπορεί να έχεις προορισμό τη Νάπολι, να φτάνεις εκεί και την ίδια ώρα οι αποσκευές σου να αντικρίζουν τη γοργόνα στην Κοπεγχάγη. Αυτή την εμπειρία βίωσε η Μάρθα σαν έφτασαν στο αεροδρόμιο και περίμεναν τις αποσκευές τους.
Αφού οι υπεύθυνοι της εταιρείας τους διαβεβαίωσαν ότι ΚΑΠΟΙΑ στιγμή οι αποσκευές θα έβρισκαν το δρόμο για το νότο, έφυγαν από το αεροδρόμιο και πήγαν στο ξενοδοχείο. Τρία κλεισμένα δίκλινα και τα ζευγάρια δεδομένα. Σαραντίδης - Χάρης, Μάρθα - Σόφι, Μπόλεκ - Λόλεκ.
Αφού τακτοποίησαν τα πράγματά τους (εκτός της Μάρθας η οποία βρισκόταν σε καθεστώς απόγνωσης και εκνευρισμού ταυτόχρονα) βρέθηκαν στο λόμπι του ξενοδοχείου. Ο Σαραντίδης, ένας αντικειμενικά όμορφος άντρας, εκεί γύρω στα 50, έδινε οδηγίες.
- Είναι όλα έτοιμα για την παρουσίαση; Τσεκάρατε τις διαφάνειες; Σόφι, σε θέλω συνέχεια δίπλα μου.
- Μάλιστα κύριε Σαραντίδη.
- Μάρθα, δεν έχεις βρακί να φορέσεις, τι θα κάνουμε;
- Εεεεε.....
- Θα της δώσω εγώ κύριε Σαραντίδη, πετάχτηκε η Σόφι.
- Ναι καλά. Αλλά δύο μέρες θα είμαστε σε συνεχείς επαφές με τους Ιταλούς. Τι θα κάνει όλο αυτό το διάστημα; Και μεταξύ μας, δεν εμπιστεύομαι αυτούς τους τύπους στο αεροδρόμιο.
- Μπορεί να πάει να ψωνίσει τώρα, είπε ξαφνικά ο Μπόλεκ. Σήμερα δεν είναι και τόσο απαραίτητη η παρουσία της στη συνάντηση. Μέχρι να μπούμε στη διαδικασία των μελετών κόστους - απόδοσης και να φτάσουμε στις υπογραφές... Δε νομίζω να γίνει νωρίτερα από αύριο αυτό.
- Καλή ιδέα, συμπλήρωσε ο Λόλεκ.
- Ε εντάξει τότε. Βγες να ψωνίσεις Μάρθα, τουλάχιστον τα απαραίτητα. Κράτα τα τιμολόγια για να τα περάσουμε στα έξοδα της εταιρείας.
- Ε... Ευχαριστώ κύριε Σαραντίδη.
- Μόνη της θα πάει;
- Σόφι, σου είπα ότι σε θέλω δίπλα μου συνέχεια! Δεν ήρθαμε για αναψυχή εδώ!
- Μα δεν μιλάει ιταλικά. Και απ' ότι ξέρω ελάχιστοι εδώ μιλάνε αγγλικά.
- Ε ας τους κάνει παντομίμα. Βρακί θα ζητήσει όχι πυρηνική βόμβα!
- Μπορώ να πάω εγώ μαζί της. Μιλάω Ιταλικά. Και μετά να έρθω να σας βρω.
Ο Χάρης είχε μιλήσει. Η πυρηνική βόμβα είχε σκάσει.

Μιλούσε όντως Ιταλικά και μάλιστα πολύ καλά. Η Μάρθα δεν μπορούσε να το τσεκάρει αυτό βέβαια, ωστόσο το αντιλαμβανόταν από την άνεσή του, την απίστευτη προφορά του και τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπιζαν οι πωλήτριες των καταστημάτων που επισκέφτηκαν. Πλατύ χαμόγελο και βλέμματα ζήλιας προς την ίδια η οποία δεν αισθανόταν και τόσο άνετα και το έδειχνε. Ε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να διαλέγεις εσώρουχα παρέα μ' έναν άγνωστο. Και ποιον; Τον άνθρωπο που θα ήθελες διακαώς, την πρώτη φορά που θα έβλεπε τα εσώρουχά σου να το έκανε σε κάποιο δωμάτιο, όπου θα ανταλάσσατε παθιασμένα φιλιά.
- Το μωβ;
- Ε... δεν μου αρέσει το μωβ.
- Γιατί;
- Γιατί... γιατί έτσι... δεν με φωτίζει.
- Τι δεν σου κάνει ακριβώς;
- Θέλω να πω ότι είναι απλά ένα χρώμα που δεν μου πηγαίνει.
- Καλά. Αυτό το λιλά τότε;

"Είναι γκέι! Άνδρας που ξέρει το λιλά και να ξεχωρίζει τα χρώματα, αποκλείεται να είναι άνδρας. Είναι γκέι, γαμώ τη γκαντεμιά μου γαμώ". Οι σκέψεις διαδέχονταν η μία την άλλη σαν ριπές πολυβόλου. Η Μάρθα κατουριόταν, είχε νεύρα και έξαψη συγχρόνως. "Ώρες είναι να μου' ρθει και περίοδος!"
Με τα χίλια ζόρια ψώνισαν κάποια είδη πρώτης ανάγκης και εκείνη κατάπιε τη γλώσσα της όταν της παρουσίασε ένα δωράκι που της αγόρασε χωρίς να το κατάλαβει. Άνοιξε το περιτύλιγμα και αντίκρισε τη μικρή συσκευασία του Light Blue by D&C.
- Είναι απαλό μπλε αυτό, είπε χαμογελώντας. Θα σε φωτίζει.

"Είναι ξεφωνημένη! Όχι απλά γκέι. Τα βράδια κάνει βίζιτες, είμαι σίγουρη. Άνδρας που ξέρει τα χρώματα, ξέρει το ΛΙΛΑ, το διανοείσαι, ξέρει Το ΛΙΛΑ και αγοράζει και γυναικείο άρωμα είναι ένα βήμα πριν από την Καζαμπλάνκα! Α ρε Σόφι το στόμα σου!!! Γρουσούζα!"

Ήπιαν ένα καπουτσίνο σε μια μικρή πλατεία συζητώντας ελάχιστα για το επαγγελματικό τους ταξίδι και μιλώντας για αδιάφορα πράγματα προκειμένου να σπάσουν τον πάγο. Εκείνη την ώρα όμως, μόνο ένας Τιτανικός θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά. Και Τιτανικός δεν φαινόταν πουθενά...   
- Λοιπόν, εγώ πρέπει να φύγω τώρα. Ο Σαραντίδης θα με ευνουχίσει αν δεν βρίσκομαι εκεί την ώρα της παρουσίασης.
- Ναι, οκ... Έχεις δίκιο. Σε... σ' ευχαριστώ!
- Νιέντε... της φώναξε χαμογελώντας καθώς σταματούσε ένα ταξί και την άφηνε μόνη.
Πλήρωσε τους καφέδες και πήγε στην τουαλέτα του καταστήματος να ξαλαφρώσει. Διαπίστωσε ότι της είχε έρθει περίοδος.

- Ήξερε το λιλά;
- Ναι.
- Το χρώμα;
- Ναι
- Ε είναι γκέι.
- Ή ζωγράφος.
- Μπα... Γκέι είναι. Μπορεί να μην είναι καν ζωγράφος αλλά σίγουρα είναι γκέι.
- Ευχαριστώ Σόφι. Τράβηξε το μαχαίρι τώρα από την πλάτη μου. Η ακατάσχετη αιμορραγία θα φροντίσει για τα υπόλοιπα.

Βρίσκεσαι στη Νάπολι (που δεν είναι καμια τρομερή πόλη εδώ που τα λέμε, δεν έχει τη γοητεία μιας Ρώμης, μιας Φλωρεντίας, μιας Βενετίας), παρ' όλα αυτά είναι μια ιταλική πόλη με μπρίο και τραγουδιστή προφορά, παρέα με τον υποτιθέμενο μεγάλο έρωτα της ζωής σου ο οποίος αποδεικνύεται φαντασίωση. Φοράς λιλά βρακί, έχεις περίοδο, οι ορμόνες σου έχουν οργιάσει, η επόμενη επιλογή σου σε βρακί είναι λευκό, σου λείπουν τα ρούχα σου, η πόλη σου, ο καναπές σου, η κουβερτούλα σου, θες να κλάψεις, να πλαντάξεις, θες να βρίσεις στα ιταλικά τα οποία δεν γνωρίζεις και το βράδυ, παραμονή της αναχώρησής σου, πρέπει να είσαι ευδιάθετη γιατί οι Ιταλοί συνεργάτες θα σας τραπεζώσουν επειδή πήγε καλά το ντιλ.
Βα φανκούλο ρε!!!!

Στην τρατορία της Βία Ντελ Μάρε, το κέφι ξεχείλιζε από παντού. Τα τραπεζάκια έξω, ο γλυκός καιρός, το κρασί του νότου συνοδεία από τοπικές σπεσιαλιτέ, το επιχειρηματικό ντιλ, το "ούνα φάτσα ούνα ράτσα" που ταίριαζε απόλυτα εδώ. Ιταλοί και Έλληνες, με λατρεία στο φαγητό, στην πάρλα και στο καλό κρασί έκοβαν κι έραβαν.
Η Μάρθα σιγόπινε το κρασί της, πονούσε ελαφρώς η κοιλιά της και είχε φάει ελάχιστα. Στα αριστερά της ο Μπόλεκ είχε κόψει σε μικρά, τετράγωνα κομματάκια μια φέτα προσούτο και τ' ανακάτευε με το πηρούνι του. Στα δεξιά της, καθόταν ο Μπρούνο κάτι, ένας Ιταλός συνεργάτης που είχε πιει και είχε φάει εξόχως παραπάνω από το κανονικό και έμοιαζε να έχει πέσει σε αυτό που επιστημονικά ονομάζεται, "η νάρκη της χώνεψης".
Στην άκρη του τραπεζιού, η Σόφι είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο, "μια νύχτα με τον οικονομικό διευθυντή στη Νάπολι μπορεί να φέρει ένα διαζύγιο στην Αθήνα, αν ισχύει το φαινόμενο της πεταλούδας". Ο Λόλεκ καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα κοιτάζοντας το άπειρο όπως εκείνο απεικονιζόταν στο καρέ τραπεζομάντηλο, δίπλα του δύο Ιταλοί συνεργάτες είχαν πιάσει να τραγουδάνε μια καντάδα και δίπλα τους ο Χάρης. Σοβαρός, αμίλητος, με μια υποψία χαμόγελου ενίοτε, να σιγοπίνει και εκείνος το κρασί του και να τρώει ελάχιστα.
Μια παρέα πλανόδιων μουσικών εμφανίστηκε από τη γωνία. Έστησαν τα όργανά τους μπροστά στην τρατορία και άρχισαν να παίζουν, προσδοκώντας σε ανάλογο ρεγάλο από τους πελάτες. Ένας από τους Ιταλούς συνεργάτες τους σφύριξε πως στην παρέα βρίσκονταν Έλληνες και εκείνοι αμέσως σταμάτησαν τη μελωδία που έπαιζαν και το γύρισαν στο "Τα Παιδιά του Πειραιά". Ήταν η στιγμή που η Μάρθα εντελώς ηττημένη και παραιτημένη από τη ζωή και την τύχη της άφησε το κεφάλι της να πέσει πάνω στο τραπέζι. Πόνεσε.

Αισθάνθηκε δύο χέρια να την τραβάνε ελαφρά προς τα πίσω. Άνοιξε τα μάτια και είδε το Χάρη να της χαμογελάει και παράλληλα να τη σηκώνει από την καρέκλα. Υπνωτισμένα υπάκουσε (όχι η ίδια, τα πόδια της) και βγήκαν στον πεζόδρομο της Βία Ντελ Μάρε. Ο Χάρης γύρισε προς τους μουσικούς και είπε
- Πρέγκο, ούνα νότε α νάπολι...
Την κόλλησε πάνω του καθώς άρχισαν να ίπτανται γύρω τους οι πρώτες νότες. Με σταθερά βήματα ο Χάρης την οδηγούσε σ' έναν χορό που άρχισε να κορυφώνεται δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο. Η Μάρθα νόμιζε πως δεν πατούσε καν στη γη εκείνη την ώρα και το κυριότερο δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε ακριβώς. Η νύχτα, η Νάπολι, οι νότες. Ο Χάρης, ο χορός, η αγκαλιά του. Ο χορός στο δρόμο...
Έσκυψε στο αυτί της και άρχισε να της ψιθυρίζει με εκείνη τη σέξι φωνή...
Una notte a Napoli
Con la luna ed il mare
Ho incontrato un angelo
Che non poteva più volar
Una notte a Napoli
Delle stelle si scordò
E anche senza ali
In cielo mi portò
- Δεν ξέρω ιταλικά, το ξέχασες;
Ούτε και η ίδια συνειδητοποίησε εκείνη την ώρα που βρήκε τη δύναμη να κάνει την ερώτηση σε σωστά ελληνικά...
- Μια νύχτα στη Νάπολι, με το φεγγάρι και τη θάλασσα, γνώρισα έναν άγγελο που δεν μπορούσε να πετάξει πια. Μια νύχτα στη Νάπολι, ξέχασες τ' αστέρια και παρόλο που δεν είχες φτερά, με πήγες στον Παράδεισο...
- Ο....Ορίστε;
- Ίο σόνο ιναμοράτο ντι τε...
- Παρακαλώ;
- Μάρθα, είμαι ερωτευμένος μαζί σου!
- Μα είσαι γκέι!
Αυτό το φώναξε. Και μάλιστα δυνατά. Σε σημείο που και οι Ιταλοί γύρισαν προς το μέρος τους. Διεθνής λέξη, σαν το οκ ένα πράμα.
Την κοίταξε στα μάτια, χαμογέλασε και την τράβηξε πιο σφιχτά πάνω του. Τα χείλη του συνάντησαν τα δικά της την ώρα που της ψιθύριζε...
- Σε άλλη ζωή μωρό μου ίσως. Σε αυτήν όχι...