Πικρή σοκολάτα... (Εύα)

Η Εύα λάτρευε πάντα τη σοκολάτα αμυγδάλου. Εκείνη από το περίπτερο, την απλή και όχι κάποια ακριβή μάρκα που ήταν υποχρεωμένη να απολαύσει λόγω της τιμής της. Αντίθετα, ποτέ της δεν συμπάθησε την πικρή σοκολάτα. Η ειρωνεία είναι πως σαν καταλαγιάσει η γεύση και οι δύο αφήνουν την ίδια γλύκα στο στόμα.
Η Εύα κοιμόταν ελάχιστα πια. Κυκλοφορούσε στο σπίτι σαν το βαμπίρ μέσα στη νύχτα, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, πίνοντας ελάχιστο κρασί, βράζοντας μακαρόνια στις 3 τα χαράματα τα οποία έτρωγε εντελώς σκέτα και νερόβραστα. Το αλάτι πάλι απουσίαζε από το σπίτι της. Αν το φαγητό είναι απόλαυση, η Εύα είχε πάψει να το βλέπει έτσι. Το αντιμετώπιζε σαν μια καθημερινή απαραίτητη πράξη προκειμένου να συνεχίσει να είναι όρθια και να θυμώνει. Η Εύα έτρεφε την Οργή και η Οργή την Εύα.
Είχε καθαρίσει τη τζαμαρία από τα πορφυρά γράμματα που είχε σχηματίσει η ίδια μερικές μέρες πριν με το κραγιόν της και για άλλη μια φορά απόψε η πόλη απλωνόταν ολόφωτη και σιωπηλή μπροστά της. Παραδόξως αυτό το βράδυ ήταν ήρεμη. Σχετικά. Ίσως. Έστω λίγο. Την Εύα την απωθούσε η ηρεμία. Τη σιχαινόταν αλλά και την αποζητούσε ταυτόχρονα. Και όταν ξέφευγε και χαλάρωνε έστω και λίγο, η Οργή ήταν πάντα εκεί να της θυμίζει πως της όφειλε χρόνο και ενέργεια. "Δεν τελειώσαμε ακόμα μαζί καλή μου", της ψιθύριζε στα σκοτάδια του μυαλού της. "Ίσως και να μην τελειώσουμε ποτέ..."

Υπάρχει μια ιστορία που μιλάει για την Οργή και τη Θλίψη. Και πως η μία ενίοτε φοράει τα ρούχα της άλλης και ο άνθρωπος τις μπερδεύει μη γνωρίζοντας ποια είναι ποια. Της την είχε θυμίσει μια μέρα πριν, μιλώντας της ξανά στο τηλέφωνο, με ηρεμία, γεγονός που για άλλη μια φορά είχε διαολίσει την Εύα. "Την ξέρω την ιστορία", σχολίασε μάλλον ειρωνικά. "Αυτά είναι μαλακίες", συμπλήρωσε με στόμφο νοιώθοντας ταυτόχρονα Οργή και για εκείνον που καθόταν τόσο άνετος στο γραφείο του και το έπαιζε γκουρού της ψυχανάλυσης. "Έκανα και δεν πρόκειται να ξανακάνω ψυχοθεραπεία. Στη χαρίζω αγόρι", του είχε πει γελώντας βραχνιασμένα.
Η Εύα τώρα γράφει στο ημερολόγιό της, καθισμένη στο λευκό, δερμάτινο καναπέ της. Δεν κρατάει ημερολόγιο, ποτέ της δεν κρατούσε, τώρα όμως νοιώθει την ανάγκη να το κάνει, να απαντήσει σε ερωτήσεις που της έχουν καρφωθεί στο μυαλό και καίνε σαν πυρωμένα σίδερα. Ερωτήσεις που τις έβαλε ΕΚΕΙΝΟΣ εκεί, λες και έχει βάλει στοίχημα να τη σώσει. Από τι; Και ποιος σου' πε ότι θέλω να σωθώ; Οτι έχω ανάγκη να σωθώ; Από τι; ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ....

"Δεν μισώ τους άνδρες, το αντίθετο μάλιστα. Δε θυσίασα ποτέ τίποτα και κανέναν. Μακάρι να μπορούσα να το' κανα κάποια στιγμή αλλά δυστυχώς πάω πάντα κατευθείαν και χτυπάω στον τοίχο..."
Μια γουλιά κρασί. Στυφό.
 
"Τον εαυτό μου πρώτα απ' όλα ικανοποιώ με τα ντου που κάνω στους τοίχους. Είναι πολύ εγωιστικό αυτό το ντου γιατί πρώτα απ' όλους εμένα φτιάχνει... Τον εαυτό μου θεωρώ θα τον θυσίαζα σε χλιαρά πράγματα".
Σιωπή στο σπίτι...

Άκουσε ξανά τα λόγια του, λες και εκείνη τη στιγμή βρισκόταν δίπλα της, στην άκρη του καναπέ, καπνίζοντας αρειμάνια με το βλέμμα της σιγουριάς να τη στοιχειώνει. Εκείνο που υποδήλωσε πόσο καλά τη γνώριζε. "Αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Το καταλαβαίνω γλυκειά μου. Κάπως πρέπει να μαστιγωθείς... Τη μαμά σου την έστειλες αδιάβαστη αλλά δεν φτάνει... Η Οργή σου είναι ασύλληπτη. Απλά ασύλληπτη..."
ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ; Άρχισε να γράφει ξανά. Όφειλε να του απαντήσει. Να του κόψει τον τσαμπουκά της σιγουριάς και το ύφος του φωτεινού παντογνώστη. 
- "Ο πόνος είναι απαραίτητο συναίσθημα σε μια κατάσταση έρωτα κατ' εμένα, γιατί προϋποθέτει ότι έχω νοιώσει ΠΟΛΛΑ! Γκέγκε;;;" Το έγραφε μανιασμένα, νοιώθοντας υγρή την πλάτη της και μούσκεμα το κεφάλι της. Ξαφνικά αισθάνθηκε λες και ήταν κλεισμένη σ' ένα καμίνι που οι φλόγες του ήδη έγλειφαν το κορμί της. Η απάντησή του ήρθε αυτόματα. Και ας μην κούνησε ΚΑΝ τα χείλη του. Ένα μεγάφωνο την μετέδωσε στο μυαλό της. Εκνευριστικά ήρεμα. 
- Αχαχαχαχα. Ένα γέλιο που το περίμενε. Ένα γέλιο που παραδόξως δεν την ενόχλησε. Θα μπορούσε να γελάσει και η ίδια με τον εαυτό της τώρα. Το γέλιο έσβησε στο μεγάφωνο και ακούστηκε σοβαρά πια η φωνή του.
- "Ακριβώς μωρό μου... σου αρέσει να ΠΟΝΑΣ... Και όταν δεν το βρίσκεις απ' αλλού, το δημιουργείς η ίδια... Ο έρωτας είναι η αφορμή, ο πόνος σου είναι το ζητούμενο"!
- "Μα δεν είναι μαστίγωμα. Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τον έρωτα. Τα υπόλοιπα για μένα είναι γλυκανάλατες μαλακίες...", ψιθύρισε. Η Εύα ψιθύρισε. Δεν φώναξε. Δεν του πέταξε το λάπτοπ. Δεν ξέσκισε με τα νύχια της τη μορφή που το μυαλό της είχε οπτικοποιήσει στην άκρη του καναπέ. 

Σηκώθηκε και πλησίασε την τζαμαρία. Ο ορίζοντας είχε σπάσει σε σημεία, αφήνοντας το αγουροξυπνημένο χρώμα τη αυγής να διεισδύει στο μαύρο της νύχτας που αργοπέθαινε. "Περαστικός είμαι στη ζωή σου μωρό μου. Δεν είμαι τοίχος για να μείνω", ήταν οι τελευταίες του κουβέντες και τις ανέσυρε από τη μνήμη της, τώρα που η πόλη ξυπνούσε, τώρα που σύντομα θα χωνόταν και πάλι στα μαύρα της σεντόνια για να ξεγελάσει ξανά τον εαυτό της πως μπορεί και κοιμάται ακόμα.
"Πόσους έρωτες καμικάζι μπορεί να αντέξει μια ζωή;" σκέφτηκε η Εύα μασώντας αδιάφορα και ακούγοντας το κρακ μιας πικρής σοκολάτας καθώς διαλυόταν στο στόμα της. "Πολλούς", απάντησε καταπίνοντας και νοιώθοντας την πίκρα να μετατρέπεται αυτόματα σε γλύκα. 
"Δεν μπορείς να γίνεις τοίχος καλό μου. Εσύ, ποτέ", απάντησε φωναχτά και πήγε για ύπνο.