Μικρά Εγκλήματα... (Εύα)

- Πες μου μια λέξη σου. Κάτι που είναι εσύ. Κάτι δικό σου.
- Θα το σκεφτώ...
- Δεν θα σκεφτείς τίποτα. Τώρα. Μια λέξη σου. Μια φράση σου. Τώρα!
- Μπάχαλο. Δεν ξερω τι θέλω. Σύγχυση! ΦΤΑΝΟΥΝ;;;
Την ώρα που πληκτρολόγησε την τελευταία λέξη, κοίταξε γύρω της πανικόβλητη. Της φάνηκε πως το ΦΤΑΝΟΥΝ δεν ήταν μια κραυγή στον υπολογιστή αλλά ένας θρήνος που ξεπέρασε κάθε ασύρματο δίκτυο και ξέφυγε στην πόλη, κάνοντάς την να κλείσει τα αυτιά της.
Αλλά κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτε. Όλοι συνέχιζαν αμέριμνα τις δουλειές τους. Ακόμα και ο καστανόξανθος μαλάκας που καθόταν στο πιο κάτω γραφείο και την έγδυνε με τα μάτια κάθε φορά που την αντίκριζε, ήταν χαμένος στο κουτί του. Μάλλον έπαιζε πασιέντζα ή τον έπαιζε πάνω από το παντελόνι, βλέποντας γυμνές στο Ίντερνετ.
Πήγε στο μπάνιο της δουλειάς και κλείδωσε την πόρτα. Μια αποστειρωμένη μυρωδιά που ήθελε να λέγεται λεβάντα έφτασε στη γλώσσα της. Δεν μύριζε. Γευόταν με τη γλώσσα. Μια τέχνη που είχε αναπτύξει καιρό τώρα. Έγλειψε τα χείλη της καταπίνοντας το σάλιο της λεβάντας και άναψε τσιγάρο. Νευρικά, ξανά νευρικά, το ρούφηξε. Και ο καπνός, γεύση λεβάντας έμοιαζε να έχει. Βλαστήμησε τους πολιτικούς. Πήρε η μπάλα κόσμο και κοσμάκη. Το μουρμουρητό της ήταν ένας οχετός λέξεων για τους περισσότερους και για όλα!
Δεν ξέρω τι θέλω!
"Γαμώ την ηρεμία σου. Γαμώ την πραότητά σου μέσα! Γαμώ το υφάκι που έχεις, πως μπορείς να με κατευθύνεις!" Την απασχολούσε περισσότερο εκείνος αυτή την ώρα, παρά οι ορδές των αστέγων της μητρόπολης, τα νέα μέτρα, οι πολιτικές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, το γεγονός ότι Επανάσταση από το Facebook, δεν είναι Επανάσταση. Την απασχολούσε το γεγονός πως εκείνη είχε πει τόσα λίγα και εκείνος έμοιαζε να ξέρει τόσα πολλά.
Τι να πει.
Πως να το πει.
Ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει.
Στόχος, ΕΙΜΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΠΑΝΤΑ!

Και όμως, εκείνος το μόνο που της είχε πει ήταν, "είμαι ανοιχτό βιβλίο σε σένα. Πλύνε τα χέρια σου μόνο πριν με πιάσεις, γιατί ίσως κουβαλάς μουτζούρες από τα παλιά σου αναγνώσματα..."
Και εκείνη άκουσε τον εαυτό της να απαντά, "είσαι καλός άνθρωπος, μάλλον. Αλλά είσαι και έγκλημα."
- "Έγκλημα;"
- "Ναι, έγκλημα είσαι...Στα ερωτικά είσαι έγκλημα".
Της είπε κάτι που δεν θυμόταν τώρα ως απάντηση. Πέταξε το τσιγάρο στην τουαλέτα, τράβηξε το καζανάκι και κοίταξε τα χέρια της. Καμία μουτζούρα. "Τι μαλακίες Χριστέ μου...", σκέφτηκε. "Τι με βάζει και σκέφτομαι ο τύπος...".
Αμέσως μετά θυμήθηκε το μελάνι που δεν φαίνεται. Το ανεξίτηλο. Εκείνο που γράφει, μένει αόρατο και δεν φεύγει παρά μόνο αν ξέρεις πως να το βγάλεις. Ξανακοίταξε τα χέρια της. Καθαρά.

Οδηγώντας στο σπίτι θυμήθηκε τι της είχε απαντήσει. "Γιατί είμαι έγκλημα;"
- "Άκου που σου λέω, είσαι..."
Ήξερε; Γνώριζε αλήθεια γιατί τον αποκάλεσε έτσι;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΛΩ. ΣΥΓΧΥΣΗ. ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΝΕ ΜΗΝΕΣ. ΦΤΑΝΟΥΝ;;;;

Φρέναρε απότομα στον Περιφερειακό. Ένα ταξί που ερχόταν πίσω της, την απέφυγε την τελευταία στιγμή και κόρναρε συνεχόμενα την απρόσεχτη μαλάκω που ξαφνικά της καύλωσε να φρενάρει. Λόγια του ταξιτζή αυτά.
Έκανε στην άκρη το αυτοκίνητο και άναψε αλάρμ και τσιγάρο. "Οι σχέσεις μου κρατάνε μήνες του είπε...Γιατί του το είπε; Για να τον προστατέψει; Να τον προειδοποιήσει; Να θυμήσει στον εαυτό της τί πρέπει να κάνει; Την ενοχλούσε ένα πράγμα σε όλη την αυτή την ιστορία. Την ενοχλούσε που αυτός δεν έμοιαζε να είναι σαν τους άλλους.
Ή μήπως έμοιαζε;
Δεν έμοιαζε;
Έμοιαζε;
Δεν...;

Τα λάστιχα τίναξαν χαλίκια πίσω τους καθώς το αμάξι όρμησε μπροστά. Έβαλε στη διαπασών το ραδιόφωνο, καθώς το αυτοκίνητο πήρε στιγγλίζοντας την επόμενη στροφή. Είχε να πάει σε μια πορεία και μετά καρφί σε κάποια γενέθλια. Δεν τον είχε ακούσει εκείνη τη μέρα στο τηλέφωνο. Δεν ήξερε αν ήθελε να τον ακούσει. Ίσως. Αργότερα. Μπορεί. Θα πάρω. Δεν θα πάρω.
Της έφτανε το τραγούδι που άκουγε τώρα και που της θύμιζε ποια όφειλε να είναι...