Pixel Lover (Denise)

Τα κουτάκια της συνομιλίας αναβόσβηναν σαν φωτεινοί σηματοδότες πάνω στην οθόνη. Το νετ απόψε έμοιαζε με λεωφόρο σε ώρα αιχμής. Παρασκευή μεσημέρι ή κάτι τέτοιο που όλοι ανεβοκατεβαίνουν στο κέντρο της πόλης.
Με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη παρατηρούσε άβαταρς - κάποια εντελώς γελοία και κάποια εξαιρετικά έξυπνα - να φωνάζουν, "εδώ είμαι, απάντησέ μου, σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη". Αν και στην πραγματικότητα γνώριζε τι ήθελαν. Η γκάμα ήταν συγκεκριμένη εδώ. Άρχιζε από ένα ψηφιακό πήδημα και έφτανε ως ένα κανονικότατο πήδημα μέσα στη νύχτα, αν είχες τα άντερα δηλαδή να το διακινδυνεύσεις.
Μόνο και μόνο που τόσα αρσενικά αποζητούσαν ταίρι για να ξεσπάσουν τις πιο ανομολόγητες ορέξεις τους, ήταν ένα γεγονός τρομερά αφροδισιακό. Ω ναι, τα ήξερε καλά όλα αυτά τα αρσενικά. Ο τρόπος τους όμοιος σχεδόν, ελάχιστα κάποιοι διέφεραν στην προσέγγιση. Ας πούμε, ο kaligoulas39. Τον θυμόταν και από άλλες φορές. Η πρώτη του κουβέντα ήταν πάντα "θέλω να σε κάνω μπάνιο μέσα σε σπέρμα". Αηδιαστικό! Έτσι ακούστηκε την πρώτη φορά αλλά στη συνέχεια η ιδέα αυτή καρφώθηκε στο μυαλό, κυρίως λόγω του σουρεαλισμού της. "Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, δεν είσαι φάλαινα να βγάλεις τόσο πολύ σπέρμα", σκεφτόταν χαμογελώντας.
Ο akissm ήταν πιο περίπλοκη περίπτωση. Σε ρωτούσε την άποψή σου για τον πόνο. Για την ηδονή που αναδύεται μέσα από αυτόν. Και σε προσκαλούσε σ' ένα παιχνίδι που υποσχόταν ό,τι θα κρατούσε ώρες και ότι θα σου έμενε αξέχαστο.
Το χέρι πήγαινε δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω το ποντίκι με μια εντυπωσιακή οικειότητα. Ήταν λες και αποτελούσε προέκταση του καρπού. Δεν υπήρχε παλάμη, δάχτυλα, μετά τον καρπό ακολουθούσε ένα κομμάτι πλαστικό που άφηνε σε τακτά χρονικά διαστήματα μια κόκκινη λάμψη στο σκοτάδι. Η καρδιά χτυπούσε κανονικά. Το ποντίκι ζούσε για να εξυπηρετεί τα ψηφιακά όνειρα του χεριού, του μυαλού, για να επικοινωνεί με τους μελλοντικούς εραστές που έκαναν ουρά για ένα χαμόγελο... όχι χαμόγελο, ένα απλό κλικ από την Ντενίζ.
Ντενίζ! Έδινε συγχαρητήρια στο μυαλό που έδωσε αυτό το όνομα ως άβαταρ. Ήταν όσο ασυνήθιστο έπρεπε, παρέπεμπε σε 17χρονη λολίτα ή σε 40χρονη καυλιάρα γκόμενα που είναι έτοιμη να τα δώσει όλα. Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε μια λολίτα... Αυτό που πάντα ήθελε να είναι. Με άγουρο στήθος έτοιμο να ξεπεταχτεί σε αναζήτηση έμπειρων χεριών, με λεκάνη πρόθυμη να υποταχτεί στη θέληση ενός άγριου επιβήτορα, με μια ροδαλή γλώσσα που απλά ξεμυτούσε δειλά από το στόμα σε αναζήτηση...αχ.... Μια λολίτα!
Τα παράθυρα πλέον είχαν γίνει πάρα πολλά. Όλα τα άβαταρς έψαχναν τη Ντενίζ αναζητώντας να καλύψουν τις ορέξεις της και κυρίως τις δικές τους. Μα η Ντενίζ δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα. Άρχισε να κλείνει παράθυρα των εν δυνάμει συνομιλητών το ένα πίσω από το άλλο. Έμεινε με δύο ανοιχτά. Τον Hotloverboy και τον Nano. Διάβασε...
Hotloverboy: Τι χρώμα κυλοτάκι φοράς; Θέλω να στο σκίσω!
Nano: Καλησπέρα, είμαι νάνος. Έχω τρελές καύλες όμως και τρελό όργανο. Θες να το δεις;
Σοκ! Ο Hotloverboy ήταν εντελώς κοινότυπος και αδιάφορος. Αλλά ένας νάνος; Ένας πραγματικός νάνος; Δεν είχε δει ποτέ και αισθανόταν ότι θα επρόκειτο για κάτι αηδιαστικό, κάτι εξαιρετικά παραμορφωμένο αλλά  η περιέργεια... η περιέργεια έφτασε τον άνθρωπο στο φεγγάρι. Εξάλλου... βρισκόταν στην ασφάλεια του δωματίου. Τι θα μπορούσε να γίνει παραπάνω; Θα έβλεπε μόνο, θα ικανοποιούσε αυτή την αδηφάγα περιέργεια που φούντωσε σαν φωτιά πλέον. Και μια υποψία ερεθισμού; Μπα... όχι, όχι! Μα...ναι!
Denise: Γεια...
Nano: :) Καλησπέρα Denise. Τι κάνεις;
Denise: Καλά... εσύ;
Nano: Εδώ...χαλαρά... όχι και τόσο δηλαδή... ξέρεις...
Denise:....
Nano: Με φτιάχνει πολύ το νικ σου... Πάρα πολύ.
Denise: Έχεις κάμερα; Θέλω να δω πως είσαι...
Nano: Έχω. Εσύ;
Denise: Θέλω να δω εσένα πρώτα. Και πόσο τρελαμένος είσαι.

Για ένα λεπτό δεν έγινε τίποτε. Η ένδειξη πρόσκλησης επικοινωνίας μέσω κάμερας έσπασε μια σιωπή που με τα χίλια ζόρια κρατούσε δεμένη την προσμονή και την ικανοποίηση της περιέργειας. Πάτησε το accept. Η οθόνη άλλαξε. Μέσα από τα πίξελ διέκρινε μια σκιά να κινείται μπροστά σε ένα γραφείο. Η πλάτη ήταν γυρισμένη προς την οθόνη. Ο φωτισμός στο δωμάτιο που έβλεπε, έμοιαζε να προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από την οθόνη του υπολογιστή.
Η σκιά γύρισε και η Denise ένοιωσε το στόμα να κολλάει και την ανάσα να κόβεται. Ούτε στο youporn ούτε πουθενά αλλού είχε δει τέτοιο πράγμα! Ένα φαλλό, πρησμένο και κατακόκκινο, αναλογικά τεράστιο σε σχέση με τη φιγούρα που τον κρατούσε στο χέρι της. Ένα όργανο καταστροφής και απόλαυσης μαζί που έμοιαζε τόσο άγριο και τόσο όμορφο ταυτόχρονα και που τα ψηφιακά χιόνια της εικόνας του έδιναν μια δική του υπόσταση. Λες και ήταν ανεξάρτητο από το φορέα του. Σαν κυνηγός που έψαχνε το θήραμά του....
Η Denise ξεροκατάπιε! Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε κάτι τόσο ζωντανό και όχι προιόν ταινίας πορνό που κάπου είχε διαβάσει πως υπάρχουν τεχνικές ώστε τα όργανα να φαίνονται τεράστια προς τέρψιν του κοινού.
"Μωρό μου...", άκουσε μια βραχνή παραμορφωμένη φωνή και το βλέμμα έφυγε από το φαλλό και ανέβηκε τα frames της οθόνης. Και έμεινε με το στόμα ανοιχτό! Ένα γκροτέσκο πλάσμα, ανελέητα παραμορφωμένο, με μάτια κατακόκκινα από πόθο, κοίταζε προς την κάμερα. Ήταν όντως ένας νάνος με απίστευτα μεγάλο πέος! Η Denise ερεθίστηκε! Δεν μπόρεσε να το ελέγξει! Τα χέρια κατευθύνθηκαν προς τα κάτω και άρχισε να χαιδεύεται. Έκλεισε τα μάτια και σκέφτηκε αυτό το πέος να την παίρνει από παντού, να χώνεται μέσα της συνέχεια, να την κατακτά.
Φλας, η εικόνα του νάνου. Αηδία! Γλοιώδες πλάσμα της νύχτας, φρικιό, μακριά από μένα!
Το πέος! Τόσο λαχταριστό, τόσο απελπιστικά διαθέσιμο να σπάσει κάθε ίχνος παρθενιάς στο κορμί!
Ο νάνος. Ένας μικρός δαίμονας στο κορμί της. Πάνω της. Να κάνει ότι θέλει. Ένα αρχέγονο τελετουργικό σεξουαλικής μύησης στα πιο σκοτεινά βάθη της ύπαρξης, εκεί που το Ωραίο αντικρίζει το Άσχημο και συνουσιάζεται μαζί του!
Και αλλάζει ρόλους!
Και πηδιέται από ένστικτο!
Η ανάγκη! Η ορμή! Η φύση!

Τελείωσε βουβά και άνοιξε τα μάτια. Η εικόνα που έβλεπε ήταν θολή, λες και επρόκειτο για ένα τζάμι που έβλεπε έξω στον κόσμο και κάποιος ήρθε και πέταξε κάποιο υγρό πάνω του.
Έκλεισε τον υπολογιστή βεβιασμένα. Έσβησε το φως και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Κοιμήθηκε σε μια εμβρυική στάση, ήταν η νύχτα του αρχέγονου απόψε... Και ξύπνησε έτσι.

Το πρωί, κατέβηκε μουδιασμένα για πρωινό. Οι εικόνες και οι αισθήσεις ήταν ένα κουβάρι και έμοιαζε με χαρταετό που κουβαλούσε σαν ουρά τη χθεσινοβραδυνή εμπειρία του. Μπήκε στην κουζίνα. Μια γυναίκα έστιβε ένα χυμό πορτοκάλι. Μόλις αντιλήφθηκε τη νεοεισερχόμενη παρουσία χαμογέλασε:
-Πιες την πορτοκαλάδα σου πριν χάσει τις βιταμίνες της. Και σταμάτα να διαβάζεις ως τα άγρια μεσάνυχτα. Μη νομίζεις ό,τι δεν ξέρω τι κάνεις τα βράδια ως αργά...
-Οκ...
-Άσε τα οκ Αλέξανδρε... Τ' ακούς; Άστα!