Ανν Μπάνκροφτ (Κασσιανή)

Πάτησε το στοπ στο dvd και η οθόνη της τηλεόρασης έγινε μπλε. Έγειρε το κεφάλι της στην πολυθρόνα, έγλειψε τα χείλη της που είχαν ξεραθεί και αναστέναξε. Ήταν από εκείνους τους αναστεναγμούς που προκαλούν την απορία στον άλλο και τον ωθούν να σε ρωτήσει "τι έχεις". Κι έτσι ίσως θα γινόταν αν υπήρχε και κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Αλλά η Κασσιανή ήταν μόνη. Καιρό τώρα.
Ήταν αμέτρητες οι φορές που είχε δει την ίδια σκηνή στην οθόνη. Η ταινία βρισκόταν μόνιμα μέσα στο dvd, δεν έβγαινε ποτέ. Επρόκειτο για την ίδια τρίλεπτη σκηνή στην οποία η Ανν Μπάνκροφτ έβαζε το χέρι του πιτσιρικά στο στήθος της και τον ρωτούσε τι είχε εκεί. "Το στήθος σας", απαντούσε ο μικρός Πιπ και η Μπάνκροφτ ως αυθεντική drama queen που ήταν, τον διόρθωνε, "my heart. It's my heart. It is broken". Αυτό ήταν το καλύτερο σημείο της ταινίας για την Κασσιανή, η παραδοχή της ερωτικής απογοήτευσης μιας γηραιάς κυρίας που έζησε πολλά και που έχασε ακόμα πιο πολλά και που παρ' όλα αυτά έβρισκε το κουράγιο ή την αδυναμία, να εκλιπαρεί, να σταματήσει ο πόνος, να κλείσει η πληγή, να ηρεμήσει η σπασμένη της καρδιά.
Εκεί τελείωνε η σκηνή υπό τους ήχους του Besame Mucho, ενός τραγουδιού που αποτελούσε το εφαλτήριο των αναφιλητών της Κασσιανής καθώς της μούσκευαν πρόσωπο και δάχτυλα, εκείνα τα δάχτυλα που κάποτε άγγιζαν ένα ανδρικό κορμί, ζωγράφιζαν πάνω του αδιόρατα σχέδια, εμπνευσμένα από το πάθος  και τον έρωτα, σημάδια που κατάφερε τελικά να τα σβήσει ο χρόνος, σαν εκείνο το κορμί το λατρεμένο χώθηκε και χάθηκε στη γη, στα πιο βαθιά της έγκατα, σ' ανήλιαγα σκοτάδια, σε.....
- Αααααααααααααααααα
Η Κασσιανή έπνιξε το θρήνο της εκείνο το βράδυ χώνοντας τα ίδια δάχτυλα στο στόμα της ακόμα μια φορά.

Η Κασσιανή είναι 55 ετών. Διευθύντρια σε μια υπηρεσία του Δημοσίου. Μπορείς να την πεις καλοβαλμένη, με κάποια κιλά παραπάνω από το κανονικό αλλά αυτό ανήκει στη σφαίρα του αναμενόμενου. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι υφιστάμενοί της οι οποίοι νοιώθουν μάλλον ουδέτερα απέναντί της. Βέβαια, στατιστικά υπάρχουν αυτοί που δεν την συμπαθούν καθόλου και τη θεωρούν στριφνή και φαντασμένη, κάποιοι ελάχιστοι που πιστεύουν πως έχει περάσει πολλά στη ζωή της και αυτό φαίνεται στο πρόσωπό της, ένας - δυο το πολύ που δείχνουν να τη συμπαθούν, ενώ για την πλειοψηφία η Κασσιανή είναι απλά άλλη μια διευθύντρια. Λιγομίλητη, με το δικό της τρόπο να επιβάλλεται, εκείνον της σιωπής και της επιλεκτικής  αντιπαράθεσης - πάντα σε χαμηλούς τόνους - και το κυριότερο με τον αέρα της. Πρόκειται άραγε για έναν αέρα επίγνωσης; Εμπειρίας; Έναν αέρα ανωτερότητας; Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς και να λαθέψει. Ή να βρει το σωστό. Κανείς όμως δεν θα μάθει ποτέ πραγματικά περί τίνος πρόκειται, καθώς η Κασσιανή δεν διατηρεί καμία επαφή εκτός εργασίας με άτομα από τη δουλειά της. 

Είναι βράδυ και το κουδούνι στο σπίτι της Κασσιανής χτυπάει δύο φορές. Ντυμένη όπως επέστρεψε από τη δουλειά της, φούστα και μπλούζα, ανοίγει το θυροτηλέφωνο και κοιτάζει στην κάμερα. "Ποιος είναι" ρωτάει, παίρνει μια απάντηση που δεν δυνάμεθα να ακούσουμε και ανοίγει.
Τρία λεπτά μετά στην εξώπορτά της στέκεται ένας νέος άνδρας, γύρω στα 25, με μακριά μαλλιά, σκουλαρίκι στο αυτί, ντυμένος όπως τα άτομα σε αυτή την ηλικία με αντικειμενικά όμορφο πρόσωπο και σώμα. Την Κασσιανή μάλλον την αφήνει αδιάφορη.
- Σε λένε;
- Βασίλη. Με στέλνει ο...
- Ναι, μου το είπες αυτό πριν.
- Οκ...
- Έλα στο σαλόνι.

Μπαίνουν στο σαλόνι και ο 25χρονος περιεργάζεται τους πίνακες στους τοίχους που δείχνουν να έχουν μια κάποια αξία, τα έπιπλα αντίκες που αποπνέουν μια αύρα αρχοντιάς και μεγαλοσύνης, το παχύ χαλί στα πόδια του και στο τέλος την ίδια που κάθεται στην πολυθρόνα της. Το δωμάτιο φωτίζεται απαλά από ένα χαμηλό πορτατίφ που βρίσκεται πάνω σ΄ ένα τραπεζάκι δίπλα στην πολυθρόνα.
- Μπορείς να γδυθείς.
- Τι... έτσι;
- Τι εννοείς έτσι; Δεν σου εξήγησαν;
- Ναι, οκ, απλά το περίμενα κάπως αλλιώς.
- Αυτό είναι. Αν συμφωνείς το κάνεις. Αλλιώς φύγε.
- Ναι...
- Τι σημαίνει ναι; Θα μείνεις ή θα φύγεις;

Αντί να της απαντήσει αρχίζει να βγάζει τα ρούχα του. Για κάποιες στιγμές σταματάει και ρίχνει ματιές στη γυναίκα που κάθεται ατάραχη και τον κοιτάζει να μένει με ένα ρούχο λιγότερο κάθε φορά. Στο τέλος στέκεται όρθιος εμπρός της. Ένα σφριγηλό, νεανικό κορμί, ξυρισμένο εντελώς, με ένα πέος μαραμένο να πέφτει ανάμεσα στα πόδια του. Στέκεται ακίνητος.
Η Κασσιανή σηκώνεται, τον πλησιάζει και τον κοιτάζει από την κορυφή ως τα νύχια με ένα επιτιμητικό βλέμμα. "Δείξε μου την ταυτότητά σου", λέει σπάζοντας την περίεργη σιωπή που ακολούθησε το ξεγύμνωμα.
Εκείνος, σκύβει, παίρνει το παντελόνι του από κάτω, βρίσκει σε αυτό το πορτοφόλι του, το ανοίγει, βγάζει την ταυτότητα και την προσφέρει στο απλωμένο χέρι της. Εκείνη την κοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα και την επιστρέφει.
Με μια κίνηση τον πλησιάζει και το χέρι της χουφτώνει τα αρχίδια του. Εκείνος ανατριχιάζει ελαφρά μα διατηρεί την ακίνητη στάση του. Αισθάνεται την παλάμη της γυναίκας ιδρωμένη, να τα ζυγίζει, να τα παίζει απαλά λες και μπορεί να αισθανθεί με το άγγιγμα το βάρος τους. Το παράξενο τούτο χάιδεμα ορθώνει το πέος του σιγά, σιγά, σαν ένα ζώο που αγουροξυπνάει από το λήθαργό του.
- Ξεκίνα.
Ο άνδρας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Έχει ενημερωθεί πριν φτάσει σε αυτό το σπίτι, πριν καν χτυπήσει το κουδούνι. Το χέρι του πάει στο όργανό του και αρχίζει να το χαιδεύει. Έχει κλείσει τα μάτια τώρα, στέκεται στη μέση του σαλονιού με τη γυναίκα να εξερευνεί τ' αχαμνά του την ώρα που εκείνος με παλινδρομικές κινήσεις μεγαλώνει το πέος του στο χέρι του. Δεν αργεί η ώρα που αρχίζει να βογγάει, χαμένος σε φαντασιώσεις που κατακτούν βίαια το μυαλό του.
Σαν ο ερεθισμός του είναι πια έκδηλος, η Κασσιανή τον αφήνει, πλησιάζει την τηλεόραση, την ανοίγει μαζί με το dvd και ξαναβάζει την ταινία να παίξει. Παίρνει το τηλεκοντρόλ στο χέρι της, πατά το play στη σκηνή που η Ανν Μπάνκροφτ χορεύει ολομόναχη μέσα στο στοιχειωμένο σπίτι το Besame Mucho, μπροστά στα μάτια του έκπληκτου πιτσιρικά. Η Κασσιανή πλησιάζει ξανά το 25χρονο πουλάρι, από μπροστά αυτή τη φορά. Εκείνος αυνανίζεται όλο και πιο γρήγορα, πηδώντας με το μυαλό του ζουμερά αιδοία και ροδαλά χείλη. Μια χροιά πόθου και πονεμένης ηδονής διαγράφεται στο πρόσωπό του και πια η Κασσιανή είναι σίγουρη πως η ώρα που περιμένει να΄ ρθει είναι κοντά.  Κλείνει και εκείνη τα μάτια, πετάει το τηλεκοντρόλ από το χέρι και περιμένει.
Το καυτό σπέρμα εκτινάσσεται στην μπλούζα και στη φούστα της. Παχύρευστο και λευκό πέφτει πάνω στο ύφασμα και διαλύεται σε μικροσκοπικά ρυάκια που τρέχουν πάνω του. Ο άνδρας σπαράζει μπροστά της καθώς αρπάζει τη ζωή από μέσα του και την πετάει πάνω της. Με μια κίνηση εκείνη πιάνει το χέρι του, που κολλάει από το ζεστό ακόμα σπέρμα και το βάζει στο στήθος της.
- Τι έχω εδώ;
Εκείνος λαχανιασμένος ακόμα, ανοίγει τα μάτια και αναρωτιέται αν άκουσε καλά.
- ΤΙ ΕΧΩ ΕΔΩ;;;;
- Βυζιά. Συγγνώμη, στήθος.
- Άντρας! Άλλος ένας γαμημένος άντρας! Εδώ καριόλη, έχω την καρδιά μου! Η καρδιά μου είναι. Και είναι ραγισμένη...
Ο άνδρας τη βλέπει να λέει αυτά τα λόγια καθώς τα μάτια της θολώνουν απ' τα δάκρυα. Τα χείλη της τρέμουν καθώς σαν άλλη κορυφαία σε χορό αρχαίας τραγωδίας, παραληρεί για το ράγισμα της καρδιάς της. Την πληγή που δεν έκλεισε ποτέ.       
Του ζητά να ντυθεί και να της αδειάσει τη γωνιά. Έχει ήδη βγει από το σαλόνι σαν εκείνος αποσβολωμένος από την εμπειρία και την κατάληξή της, ντύνεται σαν μεθυσμένος, κοιτάζει γύρω του λες και αόρατα μάτια τον παρακολουθούν και τα νοιώθει καρφωμένα πάνω του και με διστακτικά βήματα πλησιάζει την εξώπορτα. Φεύγει. 

- Ρε συ Γιώργο, είναι τρελή αυτή. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάω. Ανατρίχιασα ολόκληρος εκεί μέσα.
- Έλα ρε. Μια χαρά τα πήγες. Της άρεσες κιόλας. Σε ζήτησε και για την άλλη εβδομάδα.
- Όχι ρε. Στείλε άλλον. Δεν μπορώ!
- Μην είσαι μαλάκας. Πληρώνει καλά. Και στην τελική δεν την γάμησες. Πας, τον παίζεις και πληρώνεσαι. Μην τρελαθούμε τώρα Βασιλάκη. Κάνεις την πλακίτσα σου και κονομάς μια χαρά.
- Ρε συ Γιώργο, μου ζήτησε ταυτότητα!
- Για να δει αν είσαι 25. Έχει κόλλημα με την ηλικία. Είναι παλιά πελάτισσα όμως. Χρόνια τώρα. Το αφεντικό της κάνει τα χατήρια.
- Εγώ σου λέω... ένοιωσα κάπως. Ρε συ, τι μαλακίες είναι αυτές;
- Είπαμε χαλάρωσε. Ο πελάτης έχει βίτσια και πληρώνει. Προτιμάς τον κωλόγερο τον μόδιστρο, μαλάκα;
- Μαλακίες...
- Σωστά. Κάνεις. Κόψτες λοιπόν. Η τύπισσα δεν ξέρω, κάτι έχει ακουστεί από τ' αφεντικό, χήρα ήταν, ζωντοχήρα, θα σε γελάσω. Μικρότερός της εκείνος, ήρθε και τη χτύπησε ο έρωτας κατακούτελα. Και κάποια στιγμή αυτός πηδήχτηκε με την κόρη της από το γάμο της μ' ένα μεγαλοδικηγόρο. Τα έφτιαξε μαζί της, τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι πηδούσε και τις δύο ο τύπος. Και κάπως το έμαθε η κόρη και αυτοκτόνησε. Κρεμάστηκε ή κάτι τέτοιο. Εντάξει, είχε τρελή πετριά και εκείνη από πριν. Σαν τη μάνα της καλή ώρα. Κάποιοι είπαν ότι έκανε και κόκα από μικρή. Τώρα μπορεί όλα αυτά να είναι και μαλακίες του κόσμου. Φήμες, κουτσομπολιά, ξέρω γω;
- Και;
- Δυο μήνες μετά βρήκαν τον τύπο καρφωμένο σ' ένα στενό στην πλατεία Βάθη. Με καρφιά μαλάκα, σαν το Χριστό. Ανοιγμένος με μπλακ εντ ντέκερ. Μέχρι και στο πουλί τον είχαν καρφώσει. Γάμησέ τα. Γράφανε οι εφημερίδες για μέρες.
Ο Βασίλης ασυναίσθητα έπιασε το πουλί του κι έπαψε να ρωτάει.
- Την άλλη εβδομάδα φιλαράκι. Θα πας...